1- گروه شنوایی شناسی، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، ایران
چکیده: (9180 مشاهده)
زمینه و هدف: در شنوایی شناسی بالینی ارزیابی هر گوش بهطور جداگانه مستلزم اطلاع نسبت به کاهش بینگوشی است بنابراین هدف کلی از این پژوهش بررسی کاهش بینگوشی در مورد محرک گفتاری فارسی در افراد طبیعی 25ـ18 ساله میباشد. روش بررسی: پژوهش حاضر با استفاده از یک بررسی مقطعیـتحلیلی در 50 فرد هنجار 25ـ18 ساله با شنوایی طبیعی که شامل 25 زن و 25 مرد بود در دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران صورت گرفت. در این بررسی آستانه دریافت گفتار با و بدون ارائه نویز با استفاده از روش نزولی ارزیابی میگردید سپس میزان کاهش بینگوشی برای کلمات اسپوندایک فارسی با استفاده از گوشی رو گوشی TDH-39 محاسبه میگردید. یافتهها: در این پژوهش میانگین کاهش بینگوشی گفتاری 25/3±06/53 دسیًبل بهدست آمد. بین میانگین کاهش بینگوشی گفتاری در زنان (dB40/3±24/52) و مردان (93/2±88/53) اختلاف معنیداری مشاهده نشد(p>0/05).کمترین مقدار کاهش بینگوشی گفتاری در زنان و برابر 45 دسیبل بهدست آمد و بیشترین مقدار کاهش بینگوشی گفتاری در مردان و برابر 60 دسیبل بود. در ضمن مشخص گردید زبان مادری نیز روی میزان کاهش بینگوشی گفتاری تأثیر ندارد. نتیجهگیری: در ارزیابیهای گفتاری فارسی کمترین میزان کاهش بینگوشی گفتاری را میتوان 45 دسیبل در نظر گرفت ولی برای تعمیم نتایج نیاز به بررسی در تعداد نمونههای بیشتر میباشد.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License which allows users to read, copy, distribute and make derivative works for non-commercial purposes from the material, as long as the author of the original work is cited properly.
