زمینه و هدف: بیماران آفازی روان و آلزایمر در جنبههای درک و نامیدن دچار اشکال میباشند. این تشابه در منطقه آسیب دو گروه بیمار فوق نیز وجود دارد، به طوری که در هر دو گروه مزبور، آسیب در لوب گیجگاهی و آهیانه دیده میشود. باتوجه به یکسان بودن منطقه آسیب و تشابه اختلال ارتباطی آنان، در این پژوهش تأثیر ارائه راهنمایی معنایی و آوایی در تسهیل فرآیند نامیدن بررسی میشود. روش بررسی: این مطالعه مقطعی توصیفی ـ تحلیلی روی 14 بیمار انجام شد. هفت بیمار آفازی روان با میانگین سنی 4/48 و هفت بیمار آلزایمر با میانگین سنی 71/69 سال و میانگین ارزیابی مختصر وضعیت شناختی بیمار مساوی 16 با استفاده از آزمون نامیدن فارسی مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران آفازی از مراکز و بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران و بیماران آلزایمر از انجمن آلزایمر ایران و بیمارستان روزبه انتخاب شدند. یافتهها: در بیماران آفازی روان، میانگین پاسخهای صحیح به راهنمایی معنایی 71/2 و به راهنمایی آوایی 29/12 بود که با p=0/01 بین دو نوع راهنمایی اختلاف معنیداری وجود داشت اما در بیماران آلزایمر بین میانگین پاسخهای صحیح به راهنمایی معـــنایی 29/8 و راهنمایی آوایـــی 43/3 با p>0/05 اختلاف معنیدار بدست نیامد. همچنین مهمترین یافته این پژوهش، تفاوت معنیدار بین راهنمایی آوایی و معنایی در دو گروه بیماران بود. نتیجهگیری: بیماران مورد مطالعه از هر دو راهنمایی در فرآیند نامیدن سود میبرند، به این صورت که پاسخهای صحیح در بیماران آفازی روان با ارائه راهنمایی آوایی افزایش مییابد ولی در گروه آلزایمر راهنمایی معنایی نقش اصلی را در تسهیل واژهیابی به عهده دارد.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License which allows users to read, copy, distribute and make derivative works for non-commercial purposes from the material, as long as the author of the original work is cited properly.
