سمعک بلندگویی ساده، وسیله‏ای سهل و ممتنع است. سهل است چون تقویت صوت را برای فرد نیازمند انجام می‏دهد. اما چرا ممتنع؟ انسان از روزی که دستش را بع عنوان اولین سمعک پشت گوشش برد، نیاز به تقویت صوت را دریافت و از آن زمان در این جهت گام‏های بزرگی برداشته است. او از همان ابتدا دریافت بین شنوایی و گفتار، بین شنوایی و زبان و بالاخره بین شنوایی و ذهن و در نهایت بین شنوایی و هوش ارتباط وجود دارد. از همان آغاز تمام سعی و تلاش خود را پنهان کردن نقص شنوایی‏اش به‏کار گرفته است. سمعک در طول تاریخ در مقایسه با عینک به‏عنوان پروتزی نگون‏بخت معرفی گردیده است. شاید به همین دلیل هنگام نیاز به سمعک، فرد از تهیه آن طفره رفته و نهایت عزم و کوشش خود را به‏کار می‏بندد تا از سمعک استفاده نکند و ما شنوایی‏شناسان دور افراد نیازمند سمعک را حصاری آهنین کشیده و افراد نیازمند را دسته‏بندی می‏نماییم و هرکس در هر شرایط و هر جامعه‏ای به زعم خود، با ملاک‏هایی افراد نیازمند سمعک را معرفی نمایند.