|
تجویز سمعک و استفاده از آزمون های الکتروفیزیولوژیک
|
بهرام جلائی*   |
|
|
|
چکیده: (9932 مشاهده) |
| توانبخشی ناشنوایان را مباحث مهمی است که قرن ها نظر متفکران و محققین را جلب کرده و در این مسیر دیدگاه های بسیار متفاوتی پا به عرصه وجود نهاده است. به موازات سیر صعودی در توانبخشی ناشنوایان، آزمون های الکتروفیزیولوژک در حال شکل گیری و رشد بوده و نظر پاره ای از محققین، استفاده از آزمون های مذکور در این روند بوده است. اگر ابتدایی ترین گام در توانبخشی را تجویز کمک شنوایی مناسب بدانیم، سمعک به عنوان رایج ترین ابزار کمک شنوایی می بایستی با استفاده از اطلاعات خاص به همراه ارزیابی روی گوش تحویل بیمار گردد. بتدریج تفکر استفاده از آزمون های الکتروفیزیولوژیک، در تجویز سمعک قوت بیشتری یافت و در نهایت با توجه به تحولاتی که تاکنون شاهد آن بوده ایم، می توان گفت آزمون های الکتروفیزیولوژیک به دو طریق غیر مستقیم و مستقیم در ارزیابی سمعک دخالت دارند. در حالت غیر مستقیم، از این آزمون ها در ارزیابی شنوایی ناشنوایان یا کم شنوایان و به ویژه کودکان و نوزادان استفاده شده، با توجه به پاسخ های بدست آمده کمک شنوایی مناسب تجویز می شود . در شیوه مستقیم با استفاده از سمعک و کاربرد آزمون های الکتروفیزیولوژیک ثبت پاسخ مناسب در دستور کار قرار گرفته است. در این باب استفاده از سمعک و ثبت ABR و ردیابی موج V به عنوان پایدار ترین پاسخ این مجموعه، از مواردی است که تحت آزمون های متفاوت نظیر ALR و AMLR و ABR و OAE و EcochG و P300 قرار گرفته و البته موارد ضعف این روش مانع از ادامه آن بدین شیوه گردیده است. لیکن تحقیقات در این باب ادامه دارد. رویکردهای آینده این روش می تواند ثبت پاسخ های الکتروفیزیولوژیکی باشد که با محرکات گفتاری بدست می آید، در حالی که از سمعک جهت ثبت این پاسخ ها استفاده گردیده است.
|
|
| واژه‌های کلیدی: آزمون‌های الکتروفیزیولوژیک، پاسخ‌های شنوایی ساقه مغز، سمعک، درمان شفاهی شنوایی |
|
|
متن کامل [PDF 658 kb]
(2830 دریافت)
|
نوع مطالعه: - |
پذیرش: 1392/6/5 | انتشار: 1396/9/28
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
