مقصود از ارائه این مطالعه، ارزیابی امتیاز تشخیص گفتاری (Speech recognition score=SRS) در افراد استفاده کننده از سمعک بود تا بدین وسیله مشخص شود که تک سیلاب های بی معنی، مواد گفتاری مناسبی جهت ارزیابی سودمندی سمعک در افراد کم شنوا می باشند. سودمندی سمعک به صورت اختلاف امتیاز تشخیص گفتاری افراد بدون سمعک و با سمعک با استفاده از یک سمعک پشت گوشی (Panasonic/5400) بررسی می گردید. یک نمونه 60 نفری شامل 30 نفر دانش آموز کم شنوا با کم شنوایی غالب حسی-عصبی در حد متوسط و متوسط شدید در محدوده سنی7.5 تا 14 سال (15 دختر و 15 پسر) و 30 نفر دانش آموز با شنوایی طبیعی در همین محدوده سنی (15 دختر و 15 پسر) شامل تحقیق مورد نظر می شدند. در افراد کم شنوا تطبیق سمعک بوسیله ارزیابی بهره الحاقی (Insertion gain) براساس روش تجویز بهره NAL انجام می شد و سپس ارزیابی تشخیص گفتار در شرایط سکوت از طریق ارائه 25 کلمه تک سیلاب بی معنی ضبط شده بر روی نوار، یکبار بدون سمعک و بار دیگر با سمعک انجام می گردید. نمونه ها پاسخ را در لیست مخصوصی که در اختیار آنان قرار می گرفت علامت می زدند و در افراد شنوا نیز ارزیابی تشخیص گفتار به همین صورت انجام شد. نتایج اثبات می کنند که تفاوت SRS بدون سمعک و با سمعک در افراد کم شنوا معنی دار بوده و در واقع سمعک باعث افزایش توانایی تشخیص گفتاری در این افراد می گردد. اما توانایی تشخیص گفتاری افراد کم شنوا کاملا بهبود نمی یابد (حداکثر امتیاز کسب شده 60%). همچنین مشخص شد در محدوده فرکانسی که تقویت سمعک مطلوب نیست پاسخ های تشخیص گفتاری فرد نسبت به سیلاب هایی که در آن محدوده فرکانس قرار دارند، کاهش می یابد. نمونه های شنوا امتیاز بالاتر از 88% کسب کردند. در نهایت معلوم گردید که در کنار یک ارزیابی آبجکتیو مثل ارزیابی بهره الحاقی، ارزیابی عملکرد سمعک با استفاده از آزمون گفتاری تک سیلاب بی معنی نیز اطلاعات زیادی در مورد طیف فرکانسی عملکرد سمعک به شنوایی شناس می دهد.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License which allows users to read, copy, distribute and make derivative works for non-commercial purposes from the material, as long as the author of the original work is cited properly.
