سرگیجه وضعیتی خوش خیم یک سندروم وستیبولر محیطی است که با حملات عود کننده سرگیجه های کوتاه مدت بدنبال تغییر وضعیت سر با مانور هالپایک مشخص می شود. BPV در اثر اینکه ذرات سفت احتمالا از نوع کریستال های کربنات کلسیم از اتوکنیای یوترکیول کنده شده وارد مدخل یکی از کانال های نیمدایره ای (قدامی، خلفی یا افقی) می شود، ایجاد می گردید. وجود این ذرات سبب جا به جایی کوپولا در کانال نیمدایره ای و موجب تحرک غیر قرینه وستیبول خواهد شد که منجر به سرگیجه و نیستاگموس در سطح کانال درگیر می گردد. بدلیل اینکه کانال خلفی در پایین ترین نقطه (Most gravity dependent position) قرار دارد ذرات موجود کنده شده از یوتریکول به احتمال زیاد بخصوص در طول Cecumbency وارد کانال خلفی می شود. احتمال رسوب در کانال قدامی یا افقی شیوع کمتری دارد برای اینکه هیچیک از این دو کانال وابسته به گراویتی نیستند. بهترین روش برای بروز سرگیجه و نیستاگموس به هنگام معاینه در BPV با منشاء کانال افقی، چرخش 90 درجه ای و سریع سر به سمت مبتلا در حالی که بیمار به پشت خوابیده است، می باشد. نیستاگموس سمت غیر مبتلا شدت کمتری دارد ولی مدت آن طولانی تر از سمت مبتلا می باشد. کانال پارزی (کاهش پاسخ کالریک) در سمت مبتلا در حدود یک سوم از بیماران دیده شده است مشابه سایر فرم های BPV، درگیری کانال افقی سبب بروز حملات سرگیجه با غلطیدن در رختخواب می شود. عادت پذیری (تمایل به کاهش سرگیجه و نیستاگموس با تکرار آزمایش) که از مشخصات BPV با درگیری کانال خلفی است در مورد کانال افقی دیده نمی شود. یکی از رو ش های توصیه شده برای خارج ساختن ذرات موجود از کانال افقی چرخش سریع 360 درجه ای سر (Barbecuerotation) به سمت گوش مبتلا با مراحل 90 درجه ای است. در مورد HCBPV بهبودی خود به خودی شایع است که معمولا ناگهانی تر و زودتر (معمولا در عرض 4-2 هفته) اتفاق می افتد