1- گروه زبانشناسی همگانی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، ایران 2- آزمایشگاه زبانشناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، ایران
چکیده: (10605 مشاهده)
زمینه و هدف: هدف از انجام این مطالعه، بررسی حساسیت درکی شنوندگان بومی فارسی، زبانی دارای تکیه قابل پیشبینی، نسبت به سرنخهای آکوستیکی تکیه است. این پژوهش براساس الگوی شناختی ناشنوایی تکیه طراحی شده است که مطابق آن، هر قدر جایگاه تکیه در یک زبان، بیشتر قابل پیشبینی باشد، گویشور بومی آن زبان، دارای حساسیت درکی ضعیفتری نسبت به ویژگیهای تکیه خواهد بود. روش بررسی: در این آزمون، نوع خاصی از آزمون درکی تطبیق بهکار رفت که در آن 35 گویشور فارسی در قالب سه گروه متمایز براساس زمینه زبانی، باید محرکهای مصنوعی پخششده را، بهصورت رایانهای، شبیهسازی میکردند. در کنار بررسی عملکرد فارسیزبانان در درک تکیه، تأثیر دانش آواشناسی و قرار گرفتن در محیط زبان انگلیسی بر حساسیت درکی آنها نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. یافتهها: در یافتههای این پژوهش مشخص شد که حساسیت کلی فارسیزبانان نسبت به تکیه ضعیف است. با این حال قرار گرفتن آنها در محیط زبانی انگلیسی، تأثیر چشمگیری در میزان حساسیت آنها به تکیه در پی داشت(p<0/0001)؛ در حالی که دانش آواشناسی تأثیری در عملکرد درکی گویشوران نداشت. همچنین از بین سه همبسته، بیش از همه، در تشخیص دیرش، میان فارسیزبانان مشکل وجود داشت(p=0/0001) و از لحاظ آماری تفاوتی میان درک سرنخ فرکانس پایه و شدت مشاهده نشد. نتیجهگیری: گویشوران زبان فارسی عملکرد ضعیفی در درک تکیه دارند و چنین نتیجهای با پیشبینی الگوی ناشنوایی تکیه در مورد ناشنوایی تکیه گویشوران زبانهای دارای تکیه ثابت سازگار است.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License which allows users to read, copy, distribute and make derivative works for non-commercial purposes from the material, as long as the author of the original work is cited properly.