1- گروه گفتاردرمانی، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، ایران 2- گروه گفتاردرمانی، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران 3- گروه نورولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، ایران 4- گروه آمار زیستی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران
چکیده: (9701 مشاهده)
زمینه و هدف: بیماری پارکینسون نوعی از اختلال پیشروندۀ عصبشناختی است که به سبب کاهش قابل توجه ترشح دوپامین در مغز ایجاد میشود. اصلیترین و شایعترین علامت اختلال گفتاری در پارکینسون که از نوع دیزآرتری است، کاهش وضوح گفتار است. نظر به این که کاهش وضوح گفتار به نوعی بازگوکنندۀ آسیب به جنبههای اکوستیک است، پژوهشگران اخیراً به مطالعۀ رابطۀ بین این دو پرداختهاند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اکوستیکی واکههای گفتار افراد مبتلا به پارکینسون و عادی انجام شده است.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تحلیلی و بهصورت مقطعی انجام شده است. در این بررسی نمونۀ صدای ۱۸ مرد مبتلا به پارکینسون و ۱۸ مرد عادی در محیط بدون صدا جمعآوری و با استفاده از نرمافزار praat تجزیه و تحلیل شد. برای بررسی تفاوت میان دادهها آزمونهای t مستقل و منویتنی مورد استفاده قرار گرفت.
یافتهها: متغیرهای مورد بررسی در دو گروه مورد مطالعه تفاوتهای معنیدار نشان دادند. در واکههای افتاده F1-F0 بیماران نسبت به افراد عادی کاهش معنیدار نشان داد(p<۰/۰۰۱) همچنین در واکههای افراشته F2 -F1 بیماران نسبت به افراد عادی کاهش معنیدار نشان داد(p<۰/۰۵).
نتیجهگیری: نتایج حاکی از اثر پارکینسون بر ویژگیهای اکوستیک گفتار این افراد است و با استفاده از رویکرد اکوستیکی بهطور دقیق میتوان این تفاوتها را سنجید و کاهش وضوح گفتار را اندازهگیری کرد.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License which allows users to read, copy, distribute and make derivative works for non-commercial purposes from the material, as long as the author of the original work is cited properly.
