1- گروه روانشناسی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران 2- گروه روانشناسی شناختی، پژوهشکده علوم شناختی و مغز، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران 3- گروه گفتاردرمانی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران 4- گروه علوم اعصاب شناختی، پژوهشکده علوم شناختی، تهران، ایران
چکیده: (9824 مشاهده)
زمینه و هدف: زبانپریشی یک نشانۀ رایج بعد از سکتۀ نیمکرۀ چپ است. این افراد اغلب بهبودی ناکاملی را علیرغم گفتاردرمانی فشرده تجربه میکنند. تحریک مستقیم الکتریکی مغز روشی برای تحریک نواحی مختلف مغز در بیماران نورولوژیک و روانپزشکی است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر این نوع تحریک بر بهبودی توانایی نامیدن، حافظۀ فعال و بهرۀ زبانپریشی در بیماران زبانپریش ناروان و دوام اثرات آن بود.
روش بررسی: در این مطالعۀ مداخلهای ۱۰ بیمار زبانپریش ناروان متعاقب سکتۀ انتخاب شدند. امتیاز های بهرۀ زبانپریشی، نامیدن تصاویر و حافظۀ فعال آنها در چهار نوبت زمانی قبل و بعد از درمان ساختگی، بعد از درمان و دو ماه پس از درمان مورد مقایسه قرار گرفت. هر بیمار ۱۰ جلسه تحریک الکتریکی ساختگی بهمدت ۲۰ دقیقه و ۱۰ جلسۀ تحریک آندی و کاتدی با ۲ میلیآمپر، ۲۰ دقیقه در قشر پیشپیشانی پشتی طرفی دریافت کرد. تحلیل دادهها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازهگیریهای مکرر و آزمون ناپارامتریک فریدمن صورت پذیرفت.
یافتهها: امتیاز آزمونهای نامیدن و حافظۀ فعال در بیماران زبانپریش ناروان بلافاصله بعد از درمان(p<۰/۰۵) و دو ماه بعد از درمان(p<۰/۰۵) در مقایسه با تحریک الکتریکی ساختگی بهطور معنیداری افزایش پیدا کرد، اما در بهرۀ زبانپریشی بهبودی معنیداری مشاهده نشد.
نتیجهگیری: به نظر میرسد تحریک الکتریکی مستقیم از روی جمجمه باعث بهبودی پایداری در توانایی نامیدن و حافظۀ فعال بیماران زبانپریش ناروان میشود و میتواند در برنامۀ توانبخشی این بیماران مورد استفاده قرار گیرد.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License which allows users to read, copy, distribute and make derivative works for non-commercial purposes from the material, as long as the author of the original work is cited properly.
