طی یک بررسی وسیع (2748 گوش) ، نقاط قطع صدک تودم (1) در آستانه های رفلکس آکوستیک (2) افراد طبیعی و مبتلا به کاهش حسی عصبی با منشاء حلزونی تعیین گردید. تمامی افراد دارای شنوایی قابل اندازه گیری (ANSI-1969≤110 dBHL) در سه فرکانس 500، 1000و 2000 هرتز بودند.وقتی که افت شنوایی بیش از dB55 باشد، آن دسته از مطالعاتی که عدم پاسخ (NR) (3) را در بررسی های خود مد نظر قرار داده بودند، مقادیر قطع بالاتری را نسبت به مطالعات دیگر که عدم پاسخ را در بررسی های خود تاثیر نداده بودند، داشتند" مقادیر قطع صدک نودم را می توان بصورتی کارآمد، جهت شناسایی موارد آسیب ورا حلزونی بکار گرفت مشروط بر اینکه کاهش شنوایی از dB75 فراتر نرود" هنگامی که میزان کاهش شنوایی زیاد باشد( بیش از dBHL75) ART نمی تواند بین گوشهای مبتلا به آسیب ورا حلزونی و حلزونی افتراق بگذارد زیرا در کم شنوایی های زیاد هر دو ماهیت بالینی، همراه با عدم وجود رفلکس هستند.

اولتراسیون تشخیصی تکنیک سودمندی است که شنوایی شناس بر اساس آموزش های لازمه می تواند آن را به کار بگیرد. اگرچه موانع زیادی در رابطه با اندازه پروب و وضوح تصاویر حاصله وجود دارد ، ولی به کمک آن می توان اطلاعاتی را کسب نمود که با استفاده از سایر روش ها غیر قابل ابتیاع است. توانایی تصویر سازی همزمان real time در روش های A و B، این دو شیوه را به وسایل سودمندی در زمینه مطالعه تغییرات ساختارهای گوش مبدل ساخته است. ارزیابی اولتراسیون در ارزیابی بیماران مبتلا به Dizziness به صورت بالقوه روش مفیدی است که می‏توان از آن در کنار سایر آزمون های سیستم دهلیزی استفاده نمود.

سرگیجۀ دارویی نمودار آسیب آن دسته از داروهایی است که آثار سمی آن‏ها متوجه دستگاه دهلیزی می‏باشد. آمینوگلیکوزیدها بیش از هر آنتی‏بیوتیک دیگری متهم به ایجاد مسمومیت گوش داخلی می‏باشند. تمام آمینوگلیکوزیدها تمایل به تخریب گوش داخلی با درجاتی از شدت و ضعف دارند. پاره‏ای از آن‏ها مسمومیت حلزونی (Cochleotoxicity) بیشتری می‏دهند و پاره‏ای دیگر مسمومیت دهلیزی (Vestibulotoxicity) شدیدتری برجا می‏گذارند. شدت مسمومیت حلزونی با تعداد ریشه‏های آمین آزاد (NH₂) آمینوگلیکوزید متناسب است در حالی که آمینوگلیکوزیدهایی که دارای ریشه‏های متیلن (NHCH₃) می‏باشند روی قسمت دهلیزی کارگر می‏افتند.در میان آمینوگلیکوزیدها استرپتومایسین-جنتامایسین و توبرامایسین عمدتاً مسمومیت دهلیزی را سبب می‏شوند هر چند با افزایش مقدار مصرف، آثار سمی‏شان به‏سوی دستگاه حلزونی نیز گرایش پیدا می‏کند. در عوض نئومایسین وکانامایسین مسمومیت حلزونی را سبب می‏شوند و آثار سمی دهلیزی در آن‏ها نادر است.

تاثیر عملکرد شنوایی در کسب مهارتهای ارتباطی، به ویژه گفتار و زبان، بر همه آشکار است، به همین خاطر، بیشتر کوششها در ادیومتری رفتاری، بر روی بهبود و اصلاح روشهای ارزیابی نوزادان متمرکز گشته است. به عنوان نمونه ای از این روشها، می توان از متد پیشنهادی داوتز و نورترن (Downs & Northern) و Crib - O- Gram نام برد. طی سالهای متمادی، پیشرفتهای قابل ملاحظه ای در اندازه گیری حساسیت شنوایی اطفال صورت گرفته است" روشهایی چون ادیومتری مشاهده رفتاری VROCA, TROCA, VRA, (BOA) و ادیومتری بازی گونه از آن جمله می باشند" در مورد کاربرد تکنیک BOA در کودکان عقب مانده ذهنی نیز تحقیقاتی صورت گرفته است، که موفقیت این متد را در تخمین حساسیت شنوایی این افراد به اثبات می رساند" سایر روشها، که جهت تقویت پاسخهای طفل، از پاداش استفاده می کنند نیز توسط پژوهشهای مربوطه مورد تاکید قرار گرفته اند"همچنین بررسی روند تکامل شنیداری در اطفال، از طریق مقایسه نتایجی که از تحقیقات مربوط به تمایز فرکانس و شدت (توسط آزمون Luescher) ، تغییرات حاصل در فرکانس رزوتانس گوش خارجی و همچنین سطوح LDL (Loudness Discomfortable Level) کسب شده ، صورت می گیرد.

فرآیند انتقال صوت به گوش از طریق سمعک‏های انتقال هوایی همواره از اهمیت بسیاری برخوردار بوده است و بدین لحاظ دست اندرکاران و متخصصین مربوطه همیشه سعی بر این داشته‏اند که سیستم متصل‏شونده به گوش از طریق سمعک بتواند به نحو مطلوب انتظارات و توقعات بیمار را برآورده سازد. بدین لحاظ اصولاً قالب گوش را به چهار دلیل عمده و اساسی برای بیماران تهیه می‏کنند:1ـ به‏عنوان مسیری مطمئن جهت انتقال صوت تقویت‏شده به مجرای گوش خارجی.2ـ به‏عنوان وسیله‏ای جهت قوام بخشیدن به سمعک بر روی گوش.3ـ به‏منظور جلوگیری از بروز پسخوراند صوتی (Acoustical Feedbaek)4ـ پالایش و تعدیل اکوستیکی صوت تقویت‏شده.موضوعی که شایان توجه است استفاده از سیستم انتقال‏دهنده (Coupling) مناسب جهت بیمارانی می‏باشد که به‏منظور دستیابی به اهداف خاص از پروتزهای شنوایی استفاده می‏کنند، که از بین آن‏ها می‏توان استفاده کنندگان از دستگاه پوشانندۀ وزوز (Tinnitus Masker) و سمعک‏های خانواده کراس (CROS) را نام برد.

در دهۀ اخیر فلسفه پیشین حامی روش تقویت انتخابیAmplification  Selective مجدداً مطرح شد، با این هدف که دریافت گفتار تقویت‏شده Speech reception از طریق سمعک را برای افراد حسی عصبی بهترین حد ممکن را ارتقاء دهند. از هنگام اولین گزارشات توسط Berger در ایالات متحده و Byrne & Tonisson در استرالیا معادلات ریاضی متعددی در تأیید این مطلب ذکر شده تا به متخصصین تنظیم سمعک Hearing aid Fitter امکان دهد که میانگین طیف گفتاری بلند مدتLongterm average Speech reception از طریق سمعک را به گونه‏ای تنظیم کند که بین راحت‏ترین سطح شنوایی بیمار (M.C.L) و سطح ناراحت بلندی (L.D.L) قرار گیرد.به‏طور کلی روش‏های تجویز سمعک به‏نحوی طراحی شده‏اند که بتوان بهترین بهره و پاسخ فرکانسی سمعک را به راحتی از طریق داده‏های ادیومتریک یعنی سطوح «آستانه شنوایی» راحت‏ترین سطح شنوایی و «سطح ناراحتی بلندی» پیش‏بینی کرد.

مبحث حاضر به بررسی تکامل آزمونهای شنوایی از ابتدا تا به امروز می پردازد. بر طبق نظر اُلسن:⁽¹⁾« آگاهی از تاریخچه آزمونهای شنوایی یک موضوع پیش پا افتاده نیست بلکه، یک ادیولوژیست باید نسبت به آن آگاهی کامل داشته و خود را در جریان پیشرفت آن قرار دهد، تا بدین وسیله معلومات و مهارت کافی برای کاربرد و استفاده از تکنولوژی پیشرفته امروز را به دست آورد. »قدیمی ترین تاریخچه ای که در این مبحث عنوان می گردد مربوط به اوائل قرن شانزدهم می باشد ولی باید توجه داشت که قبل از این تاریخ نیز در زمینه صوت، شنوایی و موضوعات وابسته به آن مطالعاتی صورت گرفته است که نباید ذکر نقش محققین مربوطه را نادیده انگاشت.

مرد سفید پوستی طی عمل جراحی قلب و متعاقب دریافت خون، به سندرم نقص ایمنی (AIDS) مبتلا و پس از 4 سال دچار سرگیجه، عدم تعادل و عوارض عصبی و روحی شد. بررسی های نورولژیک دال بر اختلال عملکردی سیستم و ستیبولار و شنوایی بود، یافته های الکترونیستاگموگرافی، آتاکسی و نیستاگموس اپتوکینتیک همراه با عدم تحریک پذیری در آزمایش کالریک را نشان داد. پاسخهای برانگیخته ساقه مغز (A.B.R) به صورت افزایش در زمانهای تاخیر مطلق و فاصله زمانی بین قله ها مشاهده شد. آزمایش SSI نیز کاهش غیر طبیعی امتیازات بصورت دو طرفه را نشان داد. در معاینات سایکولژیک وجود ضایعه ارگانیک در مغز و به همراه آن اظطراب شدید و افسردگی تشخیص داده شد. در اتوپسی، رتروویروس ایدز در سلولهای مغز، مخچه و ساقه مغز دیده شد، ضمن این که تغییرات پاتولژیک با تظاهرات نورواتولژیک آن مطابقت داشت.

در دنیایی که بسر میبریم تعداد بیشماری از افراد با کمبود شنوایی عمیق وجود دارند که نمی‏توانند از تقویت صوتی به وسیله سمعک بهره گیرند. دسته‏ای از این افراد کسانی را شامل می‏شوند که به دلیل کمبود سلول‏های مویی قادر نیستند تحریک صوتی را از طریق روندهای سالم مکانیکی که درون حلزون رخ می‏دهد، به صورت مؤثر به احساس شنوایی تبدیل کنند. حلزون سالم از طریق عملکرد قیچی‏وار سلول‏های مویی که منجر به تغییرات شیمیایی درون جسم سلولی می‏گردد، به سیگنال‏های صوتی اجازه انتقال می‏دهد و آنگاه سیگنال صوتی به محل اتصال دندریت‏ها در عصب شنوایی منتهی می‏گردد. در مورد حلزون آسیب دیده جایی که سلول‏های مویی‏ـ یا بخش‏های دیگر حلزون‏ـ بدی عملکرد دارند، اثرات قیچی‏وار هیدرو مکانیکی رخ نداده و انتقال صوت به عصب شنوایی صورت نخواهد پذیرفت.

این بررسی بر روی 80 بیمار که طی 5 تا 7 سال گذشته تحت مداوای کری ناگهانی قرار گرفتند، انجام شد. تاریخچه، یافته های آزمایشگاهی و نتایج الکترونیستاگموگرافی و ادیومتری تن خالص، همگی در نظر گرفته شدند" در صورت وجود نتایج غیر طبیعی در ENG ، بررسیها مجدداً انجام شد، وضعیت گوش و حلق و بینی (ORL) تمام بیماران مورد ارزیابی مجدد قرار گرفت و از تمامی آنها ادیومتری بعمل آمد. به هنگام بروز عارضه، این هشتاد بیمار از نظر عوامل خطرساز متداول قلبی عروقی (ریسک فاکتورها) فرقی با جمعیت طبیعی نداشتند و در هیچیک از آنان علائم عفونت ویروسی دیده نمی شد. (نمونه سرمهای مقایسه ای به فواصل 2 هفته گرفته شده بود، بررسیهای روتین از نظر آنتی ژنهای متداول ویروسی به عمل آمده بود)، حدود 31 نفر از این عده که همگی دچار کم شنوایی حاد بودند، در بررسیهای الکترونیستاگمورگرافی ( آزمون کالریک دو حرارته - 30 و 44 ) ناهنجاریهای متفاوتی همچون نیستاگموس خودبخودی ( P.N) ، تحریک پذیری کم (HE) و فزونی جهتی (DP) از خود نشان دادند. با وجود گذشت 7-5 سال، 20 نفر از این 31 بیمار هنوز در آزمایش E.N.G نتایج غیرطبیعی نشان می دادند" تنها یک نفر نپستاگموس وضعیتی داشت، اما هیچیک سرگیجه سوئرکیتو نداشتند. بیمارانی که نتایج غیرطبیعی در ENG نشان می دادند بهبودی بسیار ناچیزی از نظر SRT داشتند در صورتیکه بیماران با ENG طبیعی پیشرفت تقریباً قابل توجهی (p<0/05) را نشان می‏دادند.

طی یک بررسی وسیع (2748 گوش) ، نقاط قطع صدک تودم (1) در آستانه های رفلکس آکوستیک (2) افراد طبیعی و مبتلا به کاهش حسی عصبی با منشاء حلزونی تعیین گردید. تمامی افراد دارای شنوایی قابل اندازه گیری (ANSI-1969≤110 dBHL) در سه فرکانس 500، 1000و 2000 هرتز بودند.وقتی که افت شنوایی بیش از dB55 باشد، آن دسته از مطالعاتی که عدم پاسخ (NR) (3) را در بررسی های خود مد نظر قرار داده بودند، مقادیر قطع بالاتری را نسبت به مطالعات دیگر که عدم پاسخ را در بررسی های خود تاثیر نداده بودند، داشتند" مقادیر قطع صدک نودم را می توان بصورتی کارآمد، جهت شناسایی موارد آسیب ورا حلزونی بکار گرفت مشروط بر اینکه کاهش شنوایی از dB75 فراتر نرود" هنگامی که میزان کاهش شنوایی زیاد باشد( بیش از dBHL75) ART نمی تواند بین گوشهای مبتلا به آسیب ورا حلزونی و حلزونی افتراق بگذارد زیرا در کم شنوایی های زیاد هر دو ماهیت بالینی، همراه با عدم وجود رفلکس هستند.

اولتراسیون تشخیصی تکنیک سودمندی است که شنوایی شناس بر اساس آموزش های لازمه می تواند آن را به کار بگیرد. اگرچه موانع زیادی در رابطه با اندازه پروب و وضوح تصاویر حاصله وجود دارد ، ولی به کمک آن می توان اطلاعاتی را کسب نمود که با استفاده از سایر روش ها غیر قابل ابتیاع است. توانایی تصویر سازی همزمان real time در روش های A و B، این دو شیوه را به وسایل سودمندی در زمینه مطالعه تغییرات ساختارهای گوش مبدل ساخته است. ارزیابی اولتراسیون در ارزیابی بیماران مبتلا به  Dizzinessبه صورت بالقوه روش مفیدی است که می‏توان از آن در کنار سایر آزمون های سیستم دهلیزی استفاده نمود.

تاثیر عملکرد شنوایی در کسب مهارتهای ارتباطی، به ویژه گفتار و زبان، بر همه آشکار است، به همین خاطر، بیشتر کوششها در ادیومتری رفتاری، بر روی بهبود و اصلاح روشهای ارزیابی نوزادان متمرکز گشته است. به عنوان نمونه ای از این روشها، می توان از متد پیشنهادی داوتز و نورترن (Downs & Northern) و Crib - O- Gram نام برد. طی سالهای متمادی، پیشرفتهای قابل ملاحظه ای در اندازه گیری حساسیت شنوایی اطفال صورت گرفته است" روشهایی چون ادیومتری مشاهده رفتاری VROCA, TROCA, VRA, (BOA) و ادیومتری بازی گونه از آن جمله می باشند" در مورد کاربرد تکنیک BOA در کودکان عقب مانده ذهنی نیز تحقیقاتی صورت گرفته است، که موفقیت این متد را در تخمین حساسیت شنوایی این افراد به اثبات می رساند" سایر روشها، که جهت تقویت پاسخهای طفل، از پاداش استفاده می کنند نیز توسط پژوهشهای مربوطه مورد تاکید قرار گرفته اند"همچنین بررسی روند تکامل شنیداری در اطفال، از طریق مقایسه نتایجی که از تحقیقات مربوط به تمایز فرکانس و شدت (توسط آزمون Luescher) ، تغییرات حاصل در فرکانس رزوتانس گوش خارجی و همچنین سطوح LDL (Loudness Discomfortable Level) کسب شده ، صورت می گیرد.

مبحث حاضر به بررسی تکامل آزمونهای شنوایی از ابتدا تا به امروز می پردازد. بر طبق نظر اُلسن1)آگاهی از تاریخچه آزمونهای شنوایی یک موضوع پیش پا افتاده نیست بلکه، یک ادیولوژیست باید نسبت به آن آگاهی کامل داشته و خود را در جریان پیشرفت آن قرار دهد، تا بدین وسیله معلومات و مهارت کافی برای کاربرد و استفاده از تکنولوژی پیشرفته امروز را به دست آورد.قدیمی ترین تاریخچه ای که در این مبحث عنوان می گردد مربوط به اوائل قرن شانزدهم می باشد ولی باید توجه داشت که قبل از این تاریخ نیز در زمینه صوت، شنوایی و موضوعات وابسته به آن مطالعاتی صورت گرفته است که نباید ذکر نقش محققین مربوطه را نادیده انگاشت.

این مطالعه در ادامه مطالعه سال‏های 1982-1980 می‏باشد که بروز عوامل مخاطره‏آمیز¹ و الگوهای تشخیصی و توانبخشی² در  گروهی از شیرخواران مبتلا به اختلال شنوایی را در یک مرکز شهری مورد بررسی قرار می‏دهد. یافته‏های فعلی که از مطالعات سال‏های 1988-1983 به‏دست آمده نشان می‏دهد که فقط یک سوم شیر خوارانی که اختلال شنوایی دارند را می‏توان از طریق برنامه‏های بیماریابی شنوایی شناسی³ در مراکز مراقبت ویژه نوزادی ((NICU⁴ مشخص نمود. اگرچه سن تشخیص در بخش مراقبت‏های ویژه زودتر از گروهی است که در شیرخوارگاه کودکان سالم ((WBN⁵ می‏باشند، سن ثبت نام در برنامه والد-شیرخوار⁶ برای هر دو گروه NICU وWBN حدود 20 ماهگی می‏باشد.در طی هشت سالی که این مطالعات با این دو بررسی صورت گرفته مشخص می‏شود: سن کودکانی که اختلال شنوایی داشته و در برنامه توانبخشی ثبت نام کرده‏اند یک سال یا بیشتر از سنی است که در سال 1982 توسط کمیته مشترک شنوایی شیرخوار⁷ (حدود 6 ماه به‏عنوان سن ایده‏آل) توصیه شده است.

چگونگی عملکرد پروتز کاشت حلزون1ـ صوت توسط میکروفن دریافت می‏شود. این میکروفن غالباً در سمعک پشت گوشی قرار گرفته است.2ـ صوت توسط سیمی از میکروفن به بخش پردازنده گفتار هدایت می‏شود.3ـ قسمت پردازندۀ گفتار عناصر صوتی را که بیشترین استفاده جهت درک گفتار را دارند،انتخاب و کدبندی می‏کند.4ـ کدهای الکتریکی از طریق سیم نازکی به حلقۀ انتقال‏دهنده فرستاده می‏شود.5ـ حلقۀ انتقال‏دهنده که حلقه‏ای به قطر تقریبی  mm34 و با پوشش پلاستیکی است، کدها را به بخش گیرنده-‏تحریک‏کننده منتقل می‏سازد.6ـ بخش گیرنده-‏تحریک‏کننده کدها را به سیگنال‏های الکتریکی تبدیل و در طول نوار الکترودها منتقل می‏نماید.7ـ سیگنال‏های الکتریکی به نوار باریک الکترودها فرستاده می‏شود. نوار الکترودها که از باندهای الکتریکی کوچک و باریکی تشکیل شده است، سیگنال‏ها را در طول حلزون به فیبرهای عصب شنوایی منتقل می‏کند. هر الکترود به‏گونه‏ای برنامه‏ریزی شده است که به صورت مجزا سیگنال‏هایی را که از نظر بلندی (loudness) و تیزی (pitch) متفاوتند، دریافت دارد.8ـ فیبرهای عصب شنوایی توسط الکترودها تحریک می‏شوند و پیام به مغز می‏رود.9ـ مغز سیگنال‏ها را دریافت کرده و تفسیر می‏کند و در این زمان است که شخص احساسی از صوت را تجربه می‏نماید.

افت شنوایی ناگهانی، افتی است که در سه فرکانس مجاور، حداقل 30 دسی بل افت در محدوده زمانی کمتر از 72 ساعت ایجاد کند. شیوع تقریبی این افت در سال، 10 مورد از هر 100000 نفر، و در ایالات متحده سالانه بالغ بر 25000 مورد می باشد. جمعیتی که از این افت متاثر می شوند، شامل مردها، زن ها، افراد پیر و جوان با متوسط سنی 43 سال در شروع بیماری، است.

جسم پینه ای یکی از رابط های چهارگانه مغزی است که دو نیمکره مغز را به هم متصل می کند. در این مقاله به عملکردهای اختصاصی هر نیمکره و نقش کورپوس کالوزوم در تحقق عملکردهای گوناگون شناختی. که ماحصل تداخل عمل بین دو نیمکره هستند، اشاره می شود. قطع کورپوس کالوزوم می تواند بر فرآیندهای شنیداری تاثیر بگذارد. در این مقاله برخی از نتایج شنیداری بدست آمده از افراد دوپاره مخ ذکر شده است.

یکی از زمینه های مطالعاتی ادیولوژی که دارای رشد سریع بوده، نروشیمی سیستم شنوایی است. بسیاری از پیشرفت های نوین نه تنها برای محققین شنوایی پایه، بلکه برای کسانی که در زمینه های بالینی فعالیت دارند نیز نکاتی را دربرداشته است. این مقاله برآنست تا در زمینه نروشیمی شنوایی، براساس آخرین پیشرفت های حاصله، مقدماتی را مطرح سازد. البته بیشترین توجهات، به مطالعاتی معطوف بوده که بنظر می رسد، در آینده ارزش های بالینی و رایج تری خواهند یافت.

این گزارش تشریح وضعیت یک زن سفیدپوست 33 ساله است، که دچار سانحه تصادف با وسیله نقلیه موتوری شده. قبل از حادثه، بیمار از سلامتی کامل برخوردار بوده و سابقه صدمات سر، ضایعات نورولوژیک، مشکلات اتولوژیک و سرگیجه نداشته است. سانحه به‏هنگام رانندگی روی داده و بیمار در مورد بیهوشی بعد از تصادف مطمئن نیست اما به‏خاطر می‏آورد که احساس گیجی شدید و سردرگمی داشته، و قادر به تشخیص موقعیت خود نبوده است. وی با وجود استفاده از کمربند ایمنی دچار صدمه در ناحیه پیشانی شده است.بلافاصله بعد از حادثه احساس وجود درد در گردن داشته، و بعد از مراجعه به بیمارستان و انجام رادیوگرافی به‏‎طور سرپایی، مرخص گردید.روز بعد بیمار با شکایت مجدد از گیجی، عدم تعادل، تهوع و درد گردن به اورژانس بیمارستان مراجعه نموده و با انجام رادیوگرافی‏های بیشتر از بیمارستان مرخص می‏شود؛ با این توصیه که به متخصص ارتوپدی مراجعه کند. پس از مراجعه به متخصص ارتوپدی برای انجام کشش و ارزیابی بیشتر در بیمارستان بستری می‏شود.