---

هدف: ارزیابی ادیولوژیک شیرخواران و کودکان مبتلا به بیماری مننژیت در مرحله حاد و در هنکام بهبودی از بیماری مننژیت ، به کمک آزمون های EOAE , ABR و آزمون های رفتاری شنوایی
مواد و روشها : تعداد نمونه های مورد مطالعه در این پژوهش ‌شامل ۴۰ نوزاد و کودک در محدوده سنی بدو تولد تا ۱۲ سال بودند. تمامی بیماران فوق در ۷۲-۲۴ ساعت پس از تشخیص قطعی ابتلاء به بیماری مننژیت ، از نظر وضعیت شنوایی به کمک آزمون ABR (باهدف ردیابی آستانه شنوایی) مورد بررسی قرار می‌گرفتند که در ۲۴ ساعت قبل از ترخیص از بیمارستان نیز مجدداً آزمون تکرار می‌شد. همچنین در ۱۴-۷ روز پس از بهبودی و ترخیص بیماران از بیمارستان ، تمام ۴۰ بیمار مورد مطالعه تحت آزمون های رفتاری شنوایی و آزمونهای EOAE قرار گرفتند تا علاوه بر تایید نتایج آزمون ABR ، عملکرد حلزون شنوایی نیز مورد بررسی قرار گیرد.
نتایج: براساس نتایج آزمایش ABR در ابتدای مرحله حاد بیماری ، از ۴۰ بیمار مورد مطالعه ، ۴ بیمار (۱۰ درصد) مبتلا به کاهش شنوایی حسی ـ عصبی (SNHL)۳ شدید تا عمیق دوطرفه و ۱ بیمار (۵/۲ درصد) مبتلابه SNHL شدید تا عمیق یکطرفه شده بودند. در ۳۵ بیمار دیگر (۵/۸۷ درصد) عملکرد شنوایی کاملاً هنجار ملاحظه شد. نتایج فوق در آزمایش ABR در مرحله دوم ، که در ۲۴ ساعت قبل از ترخیص بیماران از بیمارستان صورت می‌پذیرفت و همچنین در آزمون های رفتاری شنوایی که در ۱۴-۷ روز پس از ترخیص از بیمارستان انجام می‌شد ، مجدداً ملاحظه شد (اصل کراس ـ چک). درخصوص آزمون ‌EOAE در ۳۵ بیمار باشنوایی هنجار براساس آزمون ABR ، عملکرد حلزون شنوایی نیز هنجار بود.از ۵ بیمار مبتلا به SNHL در ۳ بیمار عملکرد ناهنجار حلزون شنوایی و در ۲ بیمار عملکرد هنجار حلزون شنوایی ملاحظه شد.
 بحث: آسیب شنوایی ناشی از ابتلاء به بیماری مننژیت ، درصورت رخداد ، در مرحله حاد بیماری قابل نمایان بوده که در پژوهش حاضر ۵/۱۲ درصد از جمعیت مورد مطالعه را متأثر نموده است. همچنین می‌توان عنوان نمود که در بیماری مننژیت علاوه بر احتمال آسیب به عصب شنوایی (و احتمالاً مسیر ساقه مغزی شنوایی ), آسیب به حلزون شنوایی نیز (در حضور و یا عدم حضور آسیب به مراکز عصبی شنوایی) محتمل است.

---

هدف: بررسی و مقایسه مشخصات فیزیکی گسیل های صوتی حاصل اعوجاج در گوش راست و چپ نوزادان ۵۹-۱روزه دارای شنوایی هنجار مراجعه کننده به بخش شنوایی شناسی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران (۱۳۸۱)
مواد و روشها: پژوهش حاضر به روش توصیفی ـ تحلیلی روی ۱۰۲ نوزاد (۲۰۴ گوش) که به روش آسان انتخاب شده بودند ، انجام شده است. مراحل آزمایش عبارت بود از اتوسکوپی ، ادیومتری مشاهده رفتاری ، ادیومتری ایمیتانس ، DPOAEs و در صورت لزوم ABR ، در DPOAEs ، دامنه و فرکانس گسیل ۲f ـ ۱f۲ حاصل از تحریک دو صوت خالص با شدت dB SPL ۶۵-۱L و dB SPL ۵۰-۲L با نسبت ۲/۱=۱f/۲f بررسی گردید.
نتایج:
۱ـ نوزادان هنجار ، همگی دارای DPOAEs بودند.
۲- دامنه DPOAEs گوش راست به طور معنی داری بزرگتر از دامنه در گوش چپ است (۰۵/۰/P<).
۳- بین دامنه های حاصل از DPOAEs بر حسب نوزادان مورد مطالعه اختلاف معنی داری دیده نمی‌شود.
بحث و نتیجه گیری: DPOAEs می‌تواند جهت ارزیابی سریع ، غیر تهاجمی و به عنوان ابزاری عالی برای غربالگری افت شنوایی نوزاد بکار گرفته شود.

---

زمینه و هدف: بیلی روبین بالا یکی از بیماریهای شایع دوران نوزادی است و تقریباً در ۶۰ درصد نوزادان کامل و ۸۰ درصد نوزادان نارس دیده می‌شود و زمانی که غلظت بیلی روبین غیرمستقیم سرم خون بسیار بالا رود کم شنوایی مهمترین پیامد آن است. هدف از این مطالعه بررسی میزان تأثیر بیلی روبین بالا بر شنوایی نوزادان با استفاده از پاسخ‌های برانگیخته شنوایی ساقه مغز و گسیلهای صوتی گذرای گوش می‌باشد.
روش بررسی : در این مطالعه ۳۳ نوزاد و شیرخوار مبتلا به بیلی روبین بالا (بالای ۲۰میلی گرم در هر دسی لیتر) در محدوده سنی بدو تولد تا ۲ سال مورد ارزیابی قرار گرفتند. این بررسی مقطعی با نمونه گیری به طریق آسان انجام شد و مراجعه کنندگان به کلینیک شنوایی شناسی دانشکده علوم توانبخشی تحت ارزیابی شنوایی با دو آزمون پاسخ های برانگیخته شنوایی ساقه مغز و گسیل های صوتی گذرای گوش قرار گرفتند.
یافته ‏ها: نتایج نشان داد که ۲۱ درصد از بیماران مبتلا به کاهش شنوایی شدید تا عمیق بودند و ۹ درصد نیز مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا متوسط بودند. در ضمن ۱۵ درصد از کل بیماران هیچ گونه پاسخ گسیل های صوتی گذرای گوش یا پاسخ های برانگیخته شنوایی ساقه مغز نداشتند که مؤید ضایعه حلزونی و یا وراء حلزونی بود‌در‌حالی که ۱۵ درصد ‌دیگر ‌تنها در آزمون پاسخهای برانگیخته شنوایی ناهنجاری داشتند که نشان از نوروپاتی شنوایی بود.
نتیجه‏ گیری: نتایج حاصل از مطالعه نشان می‌دهد که ارزیابی شنوایی بیماران مبتلا به بیلی روبین بالا به وسیله پاسخ گسیل‏های صوتی گذرای گوش محدودیت ‌دارند و ‌برای ‌شناسایی ‌کم‌شنوایی باید‌ از‌ هر ‌دو ‌آزمون پاسخ‏های برانگیخته شنوایی ساقه مغز و پاسخ گسیل های صوتی گذرای گوش سود ‌جست.

---

زمینه و هدف: نوروپاتی شنوایی گونه ای اختلال شنوایی است که در آن شنوایی محیطی هنجار است ولی عصب هشتم و ساقه مغز ناهنجار می باشند. از نظر بالینی، بیماران مبتلا به گسیل های صوتی هنجار دارند اما پتانسیل های شنوایی ساقه مغز وجود ندارند یا غیر طبیعی اند. نوروپاتی شنوایی اولین بار اواخر دهه ۱۹۷۰ گزارش شد. در آن زمان با استفاده از روش های مختلف توجیه نبود پتانسیل های شنوایی ساقه مغز در عین وجود آستانه های شنوایی امکان پذیر گردید. درک گفتار در این افراد به مراتب بدتر از میزان کم شنوایی است که ادیوگرام نشان می دهد. لازم به ذکر است که نوروپاتی شنوایی ممکن است عملکرد سیستم دهلیزی را نیز متاثر کند.
معرفی بیمار: در بررسی حاضر با استفاده از آزمون های الکتروفیزیولوژیک و رفتاری عملکرد سیستم شنوایی یک کودک مبتلا به نوروپاتی شنوایی در مدت ۵ سال مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته های ادیولوژیک پس از درمان های متعدد توانبخشی تغییرات قابل توجهی را نشان می دهد.
نتیجه گیری: نوروپاتی شنوایی عارضه ای است که می تواند اختلالی را در سلول های مویی داخلی که اطلاعات صوتی را از طریق سیستم عصبی به مغز منتقل می کنند ایجاد نماید. علل دیگر این عارضه، وجود نقص در ارتباط بین سلول های مویی داخلی با اعصابی که از گوش داخلی به مغز می روند یا وجود اختلال در خود عصب است. این افراد تقریبا همواره دارای گسیل های واضح صوتی گوش، حذف پتانسیل های شنوایی ساقه مغز و آستانه های رفتاری متفاوت می باشند که ممکن است این آستانه ها ثابت بوده، بدتر و یا حتی بهتر شود.
 

---

زمینه و هدف: پتانسیل‏های عضلانی برانگیخته از دهلیز یکی از ابزارهای جدید برای بررسی عملکرد دهلیزی می‏باشد. این پاسخ پس از ارائه تحریک صوتی با شدت بالا از سطح عضلۀ جناغی ـ چنبری ـ ماستوئیدی ثبت شده و از ساکول منشأ می‏گیرد. هدف از این مطالعه، مقایسه پاسخ‏های عضلانی برانگیخته از دهلیز با استفاده از کلیک و تن‏برست ۵۰۰ هرتز در افراد هنجار می‏باشد.
روش بررسی: در این مطالعۀ مقطعی ۳۰ فرد هنجار (۱۵ مرد، ۱۵ زن) با طیف سنی ۳۰-۱۸ سال شرکت کردند. از آنها خواسته شد روی صندلی نشسته و به‏منظور انقباض عضلۀ جناغی ـ چنبری ـ ماستوئیدی هر طرف، سر خود را ۳۰ درجه به جلو خم کرده و به سمت مخالف آن عضله بچرخانند. پاسخ با استفاده از کلیک و تن‏برست ۵۰۰ هرتز ثبت گردید. زمان نهفتگی امواج ۱۳p و ۲۳n، دامنۀ قله به قعر، نسبت دامنه‏ای و آستانۀ پاسخ‏ها با هر محرک تجزیه و تحلیل شد.
یافته‏ها: پاسخ‏ها در تمامی افراد با تن‏برست ثبت شد ولی با کلیک در یکی از نمونه‏ها پاسخی به‏دست نیامد. زمان نهفتگی امواج با تن‏برست، طولانی‏تر و دامنۀ امواج بزرگتر بود(p<۰/۰۵). همچنین آستانۀ پاسخ به تن‏برست کمتر از کلیک به‏دست آمد (p<۰/۰۵). هیچ تفاوت معنی‏داری بین پاسخ دو گوش و دو جنس مشاهده نشد.
نتیجه‏گیری: محرک‏های مختلف بر پارامترهای پاسخ‏های عضلانی برانگیخته از دهلیز تأثیر دارند. از این رو، به دست آوردن مقادیر هنجار جهت ارزیابی‏های بالینی الزامی است. با توجه به مقادیر به دست آمده در مطالعۀ حاضر، پیشنهاد می‏شود از تن‏برست ۵۰۰ هرتز در مقایسه با کلیک برای ارزیابی‏های بالینی استفاده گردد.

---

زمینه و هدف: پتانسیل‏های عضلانی برانگیخته دهلیزی از ساکول و عصب دهلیزی تحتانی منشأ می‏گیرند. از آنجایی‏که بیماری منیر عملکرد ساکول را تحت تأثیر قرار می‏دهد، این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه میزان درصد وقوع و زمان نهفتگی موج p۱۳ و n۲۳ در سه گروه مبتلابان به منیر باعلامت و بی‏علامت و هنجار انجام شده است.
روش بررسی: این تحقیق روی ۴۲ نفر شامل ۱۹ بیمار مبتلا به منیر باعلامت، ۱۱ بیمار مبتلا به منیر بی‏علامت و ۱۲ فرد هنجار با میانگین سنی ۴۸/۴۰ سال انجام شد و امواج با ارائه محرک تن‏برست ۵۰۰ هرتز با شدت ۱۲۰ دسی‏بل  peSPLثبت شدند. سپس درصد وقوع و زمان نهفتگی امواج در سه گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.
یافته‏ها: میزان درصد وقوع امواج به‏طور معنی‏داری در مبتلایان به منیر باعلامت (۶/۵۲%) نسبت به مبتلایان به منیر بی‏علامت (۹/۹۰%) و افراد هنجار (۱۰۰%) کمتر بود(p<۰/۰۵). اختلافی بین مبتلایان به منیر بی‏علامت و افراد هنجار مشاهده نشد. میانگین زمان نهفتگی امواج در بین سه گروه مورد بررسی اختلاف معنی‏داری نداشت(p>۰/۰۵).
نتیجه‏گیری: احتمالاً تأثیر روش‏های درمانی اعمال شده در مبتلایان به منیر سبب بازگشت مجدد عملکرد طبیعی ساکول شده و پتانسیل‏های دهلیزی حذف شده در مبتلایان به منیر پس از درمان، دوباره مشاهده می‏شود. به نظر می‏رسد به‏دلیل درگیری گوش داخلی و سالم ماندن عصب در بیماری منیر زمان نهفتگی تغییر نمی‏کند. با توجه به نتایج حاصله می‏توان از این پتانسیل‏ها برای ارزیابی بیماران مبتلا به منیر و پایش روند درمانی آنها بهره گرفت.

---

زمینه و هدف: عضلات شرکت­کننده در تولید صدا از مهم­ترین اعضای دست­اندرکار در تکلم هستند. ثبت الکترومیوگرافی فعالیت‌های عضلات با استفاده از الکترودهای سوزنی مشکل است و نیاز به آرامش بیمار و مهارت فرد معاینه­کننده دارد. هدف از این تحقیق رسیدن به راهی جدید برای ارزیابی فعالیت عضلات با استفاده از الکترودهای سطحی است.
روش بررسی: در این پژوهش ۳۴ زن و ۳۴ مرد هنجار شرکت کردند. افراد به­صورت نشسته روی صندلی قرار می­گرفتند. الکترودهای ثبات بر روی عضلات ناحیۀ قدام گلو، شامل تیروییدی هرمی و انگشتری تیروییدی، در دو سمت چپ و راست قرار داده می­شدند. تولید همخوان­های سایشی واکدار /z/ و /ž/ و بی­واک /s/ و /š/ به­مدت ۱۰ ثانیه و استراحت بینابینی ۱۰ ثانیه­ای به تعداد ۵ تکرار انجام می­گرفت. اطلاعات به­دست آمده در حوزۀ زمان و فرکانس مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافته­ها: در ثبت الکترومیوگرافی عضلات مسئول تولید همخوان­های سایشی واکدار، میزان فعالیت و میانه طیف فرکانس به­طور معنی­داری در مردان بیشتر از زنان بود(p<۰/۰۵)، ولی این مقادیر در هر دو گروه، در همخوان­های سایشی واکدار بیشتر از حالت استراحت بود(p<۰/۰۰۱).
نتیجه­گیری: ثبت سطحی از عضلات تیروییدی هرمی و انگشتری تیروییدی در زنان بسیار سخت­تر از مردان است. این امر می­تواند به­دلیل تفاوت­های آناتومیکی نظیر اندازۀ طول و عرض گردن در زنان باشد.
واژگان کلیدی: الکترومیوگرافی سطحی، عضلۀ تیروییدی هرمی، عضلۀ انگشتری تیروییدی

---

زمینه و هدف: استرس با رضایت از زندگی و بیماری‏های جسمانی مرتبط است. یکی از عوامل استرس، تولد کودک مبتلا به ناتوانی است. کودکانی که از نظر ذهنی یا جسمی ناتوان هستند، به‏خصوص کودک ناشنوا یا کم‏شنوا استرس خاصی را بر والدین به‏ویژه مادر تحمیل می‏کنند. هدف این پژوهش مقایسه میزان استرس در مادران دارای کودک کم‏شنوا با سایر مادران دارای کودک کم‏توان ذهنی، کم‏بینا و عادی می‏باشد.
روش بررسی: در این پژوهش مقایسه‏ای ۱۲۰ مادر در چهار گروه دارای فرزند کم‏توان ذهنی، کم‏بینا، کم‏شنوا و عادی، و به‏روش تصادفی خوشه‏ای در شهرستان کرج انتخاب شدند. جهت تعیین میزان استرس از پرسش‏نامه رویدادها و تغییرات زندگی M‏c Cubbin  و همکاران به‏عنوان ابزار پژوهش استفاده گردید.
یافته‏ها: نتایج بیانگر آن بود که میزان استرس مادران دارای کودک کم‏شنوا با دیگر مادران کودکان استثنایی و کودکان عادی، در کل و در خرده‏مقیاس‏های فشارهای درون‏خانوادگی، مالی و تجاری، ناشی از تغییر شغل، بیماری و پرستاری و کم و زیاد شدن اعضای خانواده دارای تفاوت معنی‏داری بود(p<۰/۰۵). در دیگر خرده‏مقیاس‏ها تفاوت معنی‏داری بین گروه‏ها دیده نشد.
نتیجه‏گیری: از آنجایی که ناشنوایی یک معلولیت پنهان است، کودک کم‏شنوا مجموعه‏ای از مشکلات آموزشی و اجتماعی را با خود به‏همراه دارد که برای والدین به‏ویژه مادر استرس زیادی ایجاد می‏کند. برای کاهش استرس مادران راهکارهایی چون مشاوره‏های خانوادگی، آموزش مهارت‏های مقابله‏ای مناسب در برابر استرس، حمایت اجتماعی کافی، ایجاد کلاس‏های آموزشی مخصوص والدین ضروری انگاشته می­شود.

---

زمینه و هدف: یکی از آلاینده‏های شیمیایی که به‏همراه نویز به وفور در صنعت یافت می‏شود، مونواکسیدکربن می‏باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر حفاظتی آنتی اکسیدان ان استیل سیستئین بر عملکرد سلول‏های مویی خارجی خرگوش‏های در معرض همزمان نویز و مونواکسیدکربن انجام گرفت.
روش بررسی: در این مطالعه مداخله‏ای، ۲۴ خرگوش نر انتخاب گردیده و پس از ارزیابی مقدماتی گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش، به‏طور تصادفی در چهار گروه مجزا قرار گرفتند. گروه‏ها شامل مواجهه با نویز و دریافت سرم نمکی، مواجهه با نویز و مونواکسیدکربن و دریافت سرم نمکی، مواجهه با نویز و دریافت ان استیل سیستئین، و مواجهه با نویز و مونواکسیدکربن و دریافت ان استیل سیستئین بودند.
سپس در دو مرحله، دو ساعت و یک هفته پس از پایان مواجهه، مورد ارزیابی مجدد گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش قرار گرفتند. داده‏های حاصل با استفاده از آزمون‏های آماری t مستقل و t زوجی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته‏ها: مواجهه با نویز، مواجهه همزمان با نویز و مونواکسیدکربن، و همچنین استفاده از ان استیل سیستئین در هر دو گروه تغییر معنی‏داری را در دامنه گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش ایجاد کرد (p<۰/۰۰۵).
نتیجه‏گیری: نتایج این تحقیق حاکی از آن است که مواجهه همزمان با نویز و مونواکسیدکربن موجب تشدید کم‏شنوایی ناشی از نویز می‏گردد و به‏کارگیری ان استیل سیستئین می‏تواند از کم‏شنوایی ناشی از نویز و تشدید آن توسط مونواکسیدکربن جلوگیری کند.

---

زمینه و هدف: بروز بالای اختلالات گفتاری در کودکان مبتلا به فلج مغزی ممکن است با نقص در پردازش محرک شنوایی در ارتباط باشد. از این رو ضروری است تا با استفاده از آزمون‏های الکتروفیزیولوژیک و رفتاری شنوایی، وجود هرگونه آسیب محیطی و مرکزی سیستم شنوایی مورد بررسی دقیق قرار گیرد.
روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، ۱۵ کودک مبتلا به دایپلژی اسپاستیک با میانگین سنی ۷۷/۵ و انحراف معیار ۲۶/۲ سال و ۱۵ کودک هنجار با میانگین سنی ۳۳/۵ و انحراف معیار ۸۰/۱ سال، تحت آزمون‏های ادیومتری تن خالص، ایمیتانس و پاسخ‏های شنوایی ساقه مغز قرار گرفتند و نتایج دو گروه با یکدیگر مقایسه گردید.
یافته‏ها: آستانه‏های شنوایی و وضعیت گوش میانی در افراد مورد مطالعه در محدودۀ هنجار قرار داشت. اما در غالب موارد، هنگام ثبت رفلکس دگرسویی، آستانه‏ها افزایش نشان داد. مقایسه زمان نهفتگی مطلق و بین‏موجی پاسخ‏های شنوایی ساقه مغز در دو گروه مورد و شاهد، حاکی از افزایش معنی‏دار زمان نهفتگی امواج انتهایی، به‏ویژه موج V بود(p=۰/۰۴) که در نتیجه آن، فاصله بین موجی III-V(p=۰/۰۲) نیز افزایش چشمگیری نسبت به گروه شاهد نشان داد.
نتیجه‏گیری: به نظر می‏رسد اختلالات عصبی به‏خصوص در مسیر پلی‏ـ‏مشبکی‏ـ‏نخاعی و هسته‏های پلی‏ـ‏مشبکی و قسمت‏های بالایی پل که مجاور با هسته‏های شنوایی نوار جانبی و برجستگی تحتانی قرار دارند موجب به‏هم‏ریختگی هم‏زمانی عصبی و افزایش زمان نهفتگی امواج انتهایی پاسخ‏های برانگیختۀ شنوایی می‏شود. همچنین نقص عملکرد در مراکز مولد امواج پاسخ‏های برانگیختۀ شنوایی در این کودکان نیز می‏تواند در این امر دخیل باشد.

---

زمینه و هدف: کم‏شنوایی ناشی از نویز، شایع‏ترین بیماری شغلی در بسیاری از صنایع است. هدف مطالعۀ حاضر، تعیین تأثیر مواجهه با نویز شدید بر مشخصه‏های قابل اندازه‏گیری گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش در خرگوش بود.
روش بررسی: تحقیق حاضر روی ۱۲ خرگوش نر سفید سالم بالغ نیوزیلندی در دو گروه شاهد، بدون مواجهه با نویز، و گروه مورد، در معرض نویز سفید با پهنای باند ۸۰۰۰-۵۰۰ هرتز و با سطح فشار صوتی ۱۰۰ دسی‏بل A به‏مدت هشت ساعت در روز طی پنج روز متوالی، انجام شد. تغییرات شنوایی حیوانات با آزمون گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش در روزهای صفر (قبل از مواجهه)، هشتم (یک ساعت پس از آخرین مواجهه)، و دهم (۴۸ ساعت پس از آخرین مواجهه) سنجش و نتایج مقایسه شدند.
یافته‏ها: بیشترین میانگین دامنه گسیل‏های صوتی در گروه در معرض نویز در روزهای هشتم و دهم، به‏ترتیب مربوط به فرکانس‏های ۵/۵۸۸۸، ۵/۸۱۶۶، ۹۸۵۵، ۳۹۵۶، و ۵/۳۰۹۸ هرتز و کمترین مقدار آن مربوط به فرکانس ۵۸۸ هرتز بود(p=۰/۰۰۱).
نتیجه‏گیری: تغییرات دامنۀ پاسخ آزمون گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش ناشی از مواجهه با نویز، ابتدا در فرکانس‏های بالا و سپس در فرکانس‏های میانه رخ می‏دهد. همچنین مواجهه با نویز شدید می‏تواند سبب کاهش در دامنۀ این گسیل‏ها شود. بنابراین می‏توان نتیجه گرفت آزمون گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش، آزمون معتبری برای ردیابی استعداد فردی به کم‏شنوایی ناشی از نویز باشد.

---

زمینه و هدف: آماده‏سازی صوتی ارائه یک محرک بی‏خطر، با شدت متوسط است که مقاومت گوش را در برابر صدای شدید بعدی افزایش می‏دهد. ازاین رو در این مطالعه ضمن بررسی تأثیر آماده‏سازی صوتی بر تغییر آستانه پاسخ‏های برانگیختۀ شنوایی ساقۀ مغز با محرک کلیک،‌ به بررسی تأثیر فرکانس آماده‏سازی بر حفاظت شنوایی در خوکچه‏های هندی نیز پرداخته شد.
روش بررسی: پانزده خوکچه هندی به‏صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. گروه‏های آماده‏سازی ۶ ساعت در روز به‏مدت ۵ روز، ‌به‏ترتیب در معرض ۱ و ۴ کیلوهرتز نویز اکتاو باند با شدت ۸۵ دسی‏بل SPL قرار گرفته و در روز ششم در معرض نویز شدید، ۴ کیلوهرتز و ۱۰۵ دسی‏بل  SPL، به‏مدت چهار ساعت قرار گرفتند. گروه شاهد فقط در معرض نویز شدید، ۴ کیلوهرتز و ۱۰۵ دسی‏بل SPL، به‏مدت چهار ساعت قرار گرفت. آستانه‏گیری با آزمون پاسخ‏های برانگیختۀ شنوایی ساقۀ مغز با محرک کلیک، یک ساعت پس از پایان مواجهه با نویز شدید و سپس هفت روز بعد انجام شد.
یافته‏ها: پاسخ‏های برانگیختۀ شنوایی ساقۀ مغز، تغییرات کمتر آستانۀ گروه‏های آماده‏سازی صوتی را نسبت به گروه شاهد نشان داد(۰۰۱/۰p≤). در مقایسۀ آستانه‏های کلیک در دو گروه آماده‏سازی صوتی ۱ و ۴ کیلوهرتز، تغییر آستانه در گروه آماده‏سازی ۴ کیلوهرتز کمتر بود اما این تفاوت از لحاظ آماری معنی‏دار نبود.
نتیجه‏گیری: نتایج الکتروفیزیولوژیک مطالعه حاضر تأکید کرد که آماده‏سازی صوتی تأثیر حفاظتی در برابر نویز شدید ایجاد کرده و فرکانس آماده‏سازی تأثیر معنی‏داری در تغییر آستانۀ پاسخ‏های برانگیختۀ شنوایی ساقۀ مغز با محرک کلیک ندارد.

---

زمینه و هدف: خانواده‏های دارای کودکانی دچار نقص شنوایی، با چالش‏های متفاوتی روبه‏رو می‏شوند، و در این بین مادران به ‏علت نقش سنتی مراقب، مسئولیت‌های بیشتری در قبال این کودکان دارند و در نتیجه، با مشکلات روان‏شناختی بیشتری مواجه می‌شوند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسۀ بهزیستی روان‏شناختی و سبک‌های مقابله‌ای در مادران کودکان ناشنوا و عادی بود.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع علّی‎مقایسه‌ای، پس‏رویدادی و گروه نمونه این پژوهش ۳۰ نفر از مادران دانش‏آموزان ناشنوا و ۳۰ نفر از مادران دانش‏آموزان عادی مدارس ابتدایی شهرستان اردبیل بودند که به‏صورت در دسترس انتخاب شدند. برای جمع‏آوری اطلاعات از پرسش‏نامه‌های بهزیستی روان‏شناختی ریف (۱۹۸۹) و سبک‌های مقابله‌ای بیلینگر و موس (۱۹۸۱) استفاده شد. از روش آماری آنالیز واریانس دوطرفه جهت تحلیل داده‌ها استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که میزان بهزیستی روان‏شناختی و مؤلفه‌های آن در مادران کودکان ناشنوا به‏طور معنی‌داری پایین‌تر از مادران کودکان عادی بود (به‏ترتیب p<۰/۰۱؛ p<۰/۰۵) و همچنین از لحاظ سبک مقابله‌ای شناختی تفاوت معنی‏داری بین دو گروه وجود داشت(p<۰/۰۱)؛ به‏طوری که مادران کودکان ناشنوا کمتر از سبک مقابله‏ای شناختی استفاده می‏کردند.
نتیجه‌گیری: به‏نظر می‌رسد که فقدان حس شنوایی کودکان بر بهزیستی روان‏شناختی و سبک‌های مقابله‌ای مادرانشان تأثیر گذاشته، و تأثیر آن می‌تواند به‏صورت مشکلات روان‏شناختی و استفاده کمتر از سبک‌های مقابله‌ای سازگارانه قابل مشاهده باشد.

---

زمینه و هدف: اکثر افراد مشکلات و عوامل استرس‎زایی چون بیکاری، بیماری و غیره را در زندگی تجربه می‎کنند اما اینکه افراد مختلف چگونه با این شرایط استرس‎زا مقابله می‎کنند از فردی به فرد دیگر متفاوت است. طبق پژوهش‏های صورت گرفته استفاده از راهبردهای مقابله‎ای مؤثر در کاهش استرس و تنش افراد تأثیر به‎سزایی دارد. اثربخشی روش مقابله با استرس در دانش‎آموزان کم‎شنوا هدف پژوهش حاضر بود.
روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه‏تجربی با طرح پیش‎آزمون‏ـ‏پس‎آزمون با گروه شاهد است. ۴۰ دانش‎آموز کم‌شنوای در حد۴۰ تا ۱۲۰ دسی‏بل در مدارس ویژۀ شهر ساری مقاطع راهنمایی و دبیرستان، در سال تحصیلی ۹۰-۸۹ به روش نمونه‎گیری داوطلبانه در دسترس با گمارش تصادفی در گروه‏ها انتخاب شدند و به‏صورت تصادفی در دو گروه ۲۰ نفره، مورد و شاهد، قرار گرفتند. ابزار اندازه‎گیری آزمون سلامت عمومی ۲۸ سؤالی Goldberg بود. گروه مورد به‏مدت هشت جلسه دو ساعته تحت آموزش روش‏های مقابله با استرس مبتنی بر فنون شناختی‏ـ‏رفتاری قرار گرفتند. برای آنالیز داده‏ها از شاخص‏های آماری میانگین، انحراف معیار و تحلیل آنالیز واریانس دوطرفه استفاده شد.
یافته‏‏ها: بین امتیازهای پیش‏آزمون‏ـ‏پس‏آزمون در خرده‏مقیاس علائم جسمانی، اضطراب و بی‏خوابی، کارکرد اجتماعی و افسردگی تفاوت معنی‏داری دیده شد(p<۰/۰۵). به‌طوری که سلامت عمومی گروه مورد پس از خاتمۀ جلسات درمانی، بیشتر از گروه شاهد بود.
نتیجه‎گیری: راهبردهای مقابلۀ استرس مبتنی بر نظریۀ شناختی‏ـ‏رفتاری باعث افزایش سلامت عمومی افراد آسیب‏دیدۀ‏ شنوایی می‎شد بنابراین لازم است آموزش کنترل استرس به‎‏عنوان یک مداخلۀ مناسب گسترش یابد.

---

زمینه و هدف: مطالعات نشان داده‏اند اکثر کودکان قبل از چهار سالگی توانایی درک و بیان سؤألات پرسش‌واژه‌ای مانند /what/، /where/ و /who/ را کسب می‌کنند. یک پژوهش موردی در زبان فارسی، این نتایج را تأیید می‌کند. هدف این مطالعه بررسی توانایی درک و بیان سؤالات پرسش‌واژه‌ای در کودکان ۶-۴ ساله بود.
روش بررسی: در پژوهش حاضر ۷۲ کودک ۶-۴ سالۀ فارسی‏زبان به‏طور تصادفی انتخاب شدند. پرسش‌واژه‌ها شامل /či/، /koja/، /ki/، /čera/ و /key/ بود. دو تصویر برای درک و چهار تصویر برای بیان استفاده شد. در قسمت درک، آزمودنی‏ها باید به سؤالاتی در مورد تصاویر پاسخ می‌دادند و در قسمت بیان پس از ارائۀ جملات انگیزشی توسط عروسک سخنگو باید سؤال می‌پرسیدند. برای بررسی نتایج این پژوهش از آمار توصیفی و t مستقل استفاده شد.
یافته‏ها: در قسمت درک، آزمودنی‏ها در همۀ پرسش‌واژه‌ها میانگین دو با انحراف معیار صفر به‏دست آوردند، به‏جز کودکان ۵-۴ ساله که برای پرسش‌واژه /key/ میانگین ۸۹/۱ با انحراف معیار ۳۲/۰ را کسب کردند. در قسمت بیان بالاترین میانگین ۵۲/۳ با انحراف معیار ۸۴/۰ برای پرسش‌واژه ‌/ki/ بود؛ بین آزمودنی‏های ۶-۵ ساله و ۵-۴ ساله در پرسش‌واژه‌های /key/ با p<۰/۰۰۱، /ki/ با p=۰/۰۱۲، /koja/ با p=۰/۰۰۳ و /či/ با p=۰/۰۰۵ اختلاف معنی‏داری مشاهده شد. بیشترین خطاها نیز در کاربرد پرسش‌واژه ‌/key/ بود.
نتیجه‏گیری: آزمودنی‏های این مطالعه توانایی درک و بیان پرسش‌واژه‌ها را داشتند. درک پرسش‌واژه‌های /koja/či/key/čera/ki/ برای کودکان ۶-۴ ساله ساده است و می‌توانند از این واژه‌ها در جملات پرسشی استفاده کنند، اما خطاهای کاربردی نیز در بیان آنها وجود داشت.

---

زمینه و هدف: اختلالات شنوایی و تعادل در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوی سیستمیک ممکن است به‏عنوان پیامد آسیب ایمنی گوش داخلی رخ دهد. آزمون پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی ابزاری جدید در بررسی مسیر دهلیزی‏ـ‏نخاعی است. در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتو، اختلالات تعادلی از جمله هیدروپس آندولنف ممکن است در نتیجۀ رسوب کمپلکس‏های ایمنی در اطراف ساکول رخ دهد. گرچه وجود ناهنجاری در سیستم دهلیزی این بیماران اثبات شده، تاکنون عملکرد بخشی از سیستم دهلیزی شامل مسیر دهلیزی‏ـ‏نخاعی در این بیماران بررسی نشده است. از ‏این رو، مطالعه حاضر با هدف مقایسۀ این پتانسیل ‏ ها بین بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتو و افراد هنجار انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعۀ مقطعی‏ـ‏مقایسه‏ای، پتانسیل‏های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی با ارائۀ محرک تن‏برست ۵۰۰ هرتز با شدت ۹۵ دسی‏بل nHL در ۲۶ فرد هنجار و ۲۰ بیمار مبتلا به لوپوس در مرحلۀ غیرفعال بیماری در محدودۀ‏ سنی ۵۰-۲۰ سال ثبت شد.

یافته‏ها: پتانسیل‏ها در ۱۰۰درصد نمونه‏ها مشاهده شد. میانگین دامنۀ قله به قله و نسبت عدم تقارن بین دو گروه اختلاف آماری معنی‏داری را نشان نداد. میانگین زمان نهفتگی قله‏های p۱۳ و n۲۳ در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتو به ‎ صورت معنی‏داری نسبت به افراد هنجار بیشتر بود(p <۰/۰۵). مدت زمان بیماری تأثیری بر پارامترهای آزمون نداشت.

نتیجه‏گیری: با توجه به مشاهدۀ تأخیر زمان نهفتگی در پاسخ بیماران، احتمال وجود ضایعه در ورای لابیرنت به ‎ ویژه در مسیر دهلیزی‏ـ‏نخاعی وجود دارد. به‏علت محدود بودن تعداد نمونه‏های مورد بررسی، امکان تعمیم نتایج به کل بیماران لوپوس اریتماتوی سیستمیک نیست.

---

زمینه: اختلالات تعادلی از جمله مشکلات شایع بیماران پس از سکتۀ مغزی است. برای درمان نقص‏های تعادلی، روش‏های مختلفی به‏کار گرفته می‏شوند که یکی از آنها استفاده از ارتعاش است. تاکنون اثرات ارتعاش موضعی بر اختلالات تعادلی متعاقب سکتۀ مغزی مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این گزارش مورد، ارائۀ اثرات استفادۀ موضعی ارتعاش کف پا بر تعادل یک بیمار مبتلا به سکتۀ مغزی بود.

معرفی بیمار: بیمار مردی ۷۲ ساله با همی‏پلژی سمت راست بود که پس از درمان با مداخلات توانبخشی استاندارد به‏دلیل عدم بهبود تعادل، تحت درمان با ارتعاش قرار گرفت. وی علی‏رغم توانایی راه رفتن مستقل، از مشکلات تعادلی شکایت داشت. پیامدهای اصلی مورد مطالعه، آزمون بالینی برخاستن و راه رفتن زمان‏بندی شده و شاخص‏های پوسچروگرافی بود. همچنین حس کف پا، شدت اسپاستیسیته عضلات خم‏کنندۀ مچ به سمت کف پا و دامنۀ حرکتی غیرفعال خم شدن مچ به سمت پشت پا، در سمت مبتلا مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از ارزیابی اولیه، ارتعاش با فرکانس ۱۰۰ هرتز به‏مدت پنج دقیقه به کف پای مبتلای بیمار اعمال شد و بلافاصله پس از آن کلیۀ ارزیابی‏ها دوباره انجام شد. پس از اعمال مداخله، آزمون‏ها در مقایسه با قبل بهبودی نشان داد.

نتیجه‏گیری: نتیجه این مطالعۀ مورد نشان داد که اعمال ارتعاش به کف پا می‏تواند در بهبود اختلال تعادل بیمار سکتۀ مغزی مؤثر باشد.

---

زمینه و هدف: دیابت شیرین یک بیماری متابولیک پیش‏رونده است. وجود تناقض بین نتایج بررسی ارتباط بین آسیب‏ شنوایی و بیماری دیابت حاکی ‏از واکنش پیچیدۀ بیماری بر مسیر شنوایی است. در این مطالعه ویژگی شنوایی مبتلایان به دیابت شیرین نوع II با استفاده ازآزمون‏های رفتاری و الکتروفیزیولوژیک مورد بررسی قرار گرفت.

روش بررسی: در این مطالعۀ مقطعی ۳۰ فرد مبتلا ‏به دیابت شیرین نوع II در محدودۀ سنی ۴۵-۴۰ سال با میانگین سنی ۷/۴۳ و انحراف معیار ۳/۱ و ۳۰ فرد سالم همتا با میانگین سنی ۵/۴۱ و انحراف معیار ۵/۱ سال با آزمون‏های پاسخ شنوایی ساقۀ مغز و ادیومتری تن‏ خالص ارزیابی و نتایج در دو گروه مقایسه شد.

یافته‏ها: آستانۀ شنوایی افراد دیابتی در محدودۀ هنجار به‏دست‏آمد. اما بین گروه دیابتی و هنجار، تفاوت آماری معنی‏داری در زمان نهفتگی مطلق امواج III، I و V و نیز زمان نهفتگی بین قله‏ای امواج III-V ،III-I  و I-V مشاهده شد(p<۰/۰۵).

نتیجه‏گیری: افزایش زمان نهفتگی امواج پاسخ‏های شنوایی ساقۀ مغز نشان‏دهندۀ کاهش سرعت انتقال عصب شنوایی در بیماران دیابتی است و از ‏آنجا که این ناهنجاری می‏تواند قبل از بروز کم‏شنوایی رخ دهد، استفاده از پاسخ‏های شنوایی ساقۀ مغز می‏تواند به ‎ عنوان یکی از ابزارهای بررسی تأثیر دیابت بر سیستم عصبی شنوایی قبل از بروز کم‏شنوایی، سودمند باشد.

---

زمینه و هدف: مطالعات، آسیب شنوایی را پراسترس‏ترین معلولیت می‏داند. استرس والدین نیز می‏تواند به عملکرد بد نظام خانواده و فرزندپروری نامتناسب منتهی شود. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامۀ فرزندپروری مثبت بر تنیدگی والدینی مادران کودکان دچار آسیب شنوایی بود.

روش بررسی: جامعۀ آماری شامل کلیه مادران کودکان ۷ تا ۱۲ ساله آسیب‏دیدۀ شنوایی در شهر تهران بود که با استفاده از روش نمونه ‎ گیری تصادفی ۲۴ نفر به ‎ عنوان نمونۀ مورد پژوهش انتخاب و به تصادف در دو گروه مورد و شاهد جای داده شدند. به گروه مورد برنامۀ فرزندپروری مثبت بر مبنای برنامه Sanders (۱۹۹۳) در طول هشت جلسه آموزش داده شد. از پرسش ‎ نامۀ تنیدگی والدین Abidin به‏عنوان ابزار سنجش استفاده شد.

یافته‏ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات در قلمرو والد و قلمرو کودک در گروه مورد نسبت به گروه شاهد در پیش‏آزمون نسبت به پس‏آزمون با توجه به هدف پژوهش کاهش بیشتری یافته است. همچنین نتایج با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری حاکی از این بود که آموزش روش فرزندپروری مثبت در کاهش نمرات تنیدگی والدینی در قلمرو کودک و مؤلفه‏های تقویت‏گری و خلق کودک و در قلمرو والد و مؤلفه‏های آن احساس صلاحیت، روابط با همسر و محدودیت نقش مؤثر بوده است(p<۰/۰۵).

نتیجه‏گیری: با توجه به مزیت‏های آموزش والدین در کاهش تنیدگی والدینی مادران کودکان آسیب‏دیدۀ شنوایی، آموزش این روش به مادران این کودکان در کلیه مراکز آموزشی ناشنوایان توصیه می‏شود.