---

در آزمون (Auditory brainstem response=ABR) همانند دیگر آزمایش های شنوایی جهت بدست آوردن پاسخ های خالص یک گوش لازم است که در گوش غیر آزمایشی با استفاده از نوفه (Noise) پوشش انجام گیرد. یعنی با استفاده از نوفه، گوش غیر آزمایشی از شرکت در پاسخ ها حذف می گردد. در بررسی حاضر تاثیر نوفه بر روی زمان نهفتگی (Latency) امواج ABR، بویژه زمان نهفتگی مطلق موج V و زمان های نهفتگی بین قله ای I-III و I-V و III-V مورد مطالعه قرار گرفته و با آزمون های آماری میزان تاثیر نوفه بر زمان نهفتگی از نظر معنی دار بودن و یا عدم آن تحت بررسی قرار گرفته است. نوفه در چهار حالت ۰، ۳۰، ۵۰ و ۷۰ دسی بل SPL به گوش غیر آزمایشی ارایه می گردید. در حالی که شدت محرک آزمایشی (Click بادوام ۱۲۰ میکروثانیه) در تمامی حالات ارایه نوفه ثابت بود. این بررسی نشان داده است که در محدوده شرایط آزمایشی ما، تاثیر بیشتر بر روی زمان نهفتگی مطلق موج V و زمان نهفتگی بین قله ای I-V بوده و تاثیر بر روی زمان نهفتگی بین قله ای I-III و III-V ناچیز بوده است. در مجموع به نظر می رسد که این تاثیر بیشتر در مناطق پایین ساقه مغز و در محل ارتباطات بین دو طرف دستگاه عصبی شنوایی بوده است. بعلاوه در شدت های پایین نوفه که امکان تداخل آن به طرف مقابل وجود ندارد باز هم تغییرات زمان نهفتگی دیده می شد که این امر بیشتر بر "پوشش مرکزی" دلالت دارد.

---

توانبخشی ناشنوایان را مباحث مهمی است که قرن ها نظر متفکران و محققین را جلب کرده و در این مسیر دیدگاه های بسیار متفاوتی پا به عرصه وجود نهاده است. به موازات سیر صعودی در توانبخشی ناشنوایان، آزمون های الکتروفیزیولوژک در حال شکل گیری و رشد بوده و نظر پاره ای از محققین، استفاده از آزمون های مذکور در این روند بوده است. اگر ابتدایی ترین گام در توانبخشی را تجویز کمک شنوایی مناسب بدانیم، سمعک به عنوان رایج ترین ابزار کمک شنوایی می بایستی با استفاده از اطلاعات خاص به همراه ارزیابی روی گوش تحویل بیمار گردد. بتدریج تفکر استفاده از آزمون های الکتروفیزیولوژیک، در تجویز سمعک قوت بیشتری یافت و در نهایت با توجه به تحولاتی که تاکنون شاهد آن بوده ایم، می توان گفت آزمون های الکتروفیزیولوژیک به دو طریق غیر مستقیم و مستقیم در ارزیابی سمعک دخالت دارند. در حالت غیر مستقیم، از این آزمون ها در ارزیابی شنوایی ناشنوایان یا کم شنوایان و به ویژه کودکان و نوزادان استفاده شده، با توجه به پاسخ های بدست آمده کمک شنوایی مناسب تجویز می شود . در شیوه مستقیم با استفاده از سمعک و کاربرد آزمون های الکتروفیزیولوژیک ثبت پاسخ مناسب در دستور کار قرار گرفته است. در این باب استفاده از سمعک و ثبت ABR و ردیابی موج V به عنوان پایدار ترین پاسخ این مجموعه، از مواردی است که تحت آزمون های متفاوت نظیر ALR و AMLR و ABR و OAE و EcochG و P۳۰۰ قرار گرفته و البته موارد ضعف این روش مانع از ادامه آن بدین شیوه گردیده است. لیکن تحقیقات در این باب ادامه دارد. رویکردهای آینده این روش می تواند ثبت پاسخ های الکتروفیزیولوژیکی باشد که با محرکات گفتاری بدست می آید، در حالی که از سمعک جهت ثبت این پاسخ ها استفاده گردیده است.

---

هدف: تعیین شیوع انواع کاهش شنوایی و عوامل مرتبط با آن در مراجعین به کلینیک شنوایی شناسی بیمارستان بوعلی تهران
مواد و روشها : این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی به صورت مقطعی در کلینیک شنوایی شناسی بیمارستان بوعلی تهران از مهر ۱۳۷۹ تا مهر ۱۳۸۰روی ۶۰۲۰ گوش مربوط به ۳۰۱۰ مراجعه کننده (۱۶۵۱ مرد و ۱۳۵۹ زن) انجام شده است.
یافته ها: بیشترین علت مراجعه افراد مورد بررسی کاهش شنوایی (۵/۲۰%) می‌باشد. نوع کاهش شنوایی در ۱۳۱۹ گوش (۹/۲۱%) حسی ـ عصبی ، در ۱۰۵۹ گوش (۶/۱۷%) انتقالی و در ۲۳۴ گوش (۹/۳%) آمیخته است. میزان کاهش شنوایی در هر دو گوش راست و چپ افراد مورد مطالعه بیشتر درحد ملایم (۱۴%) است. تفاوت های مشاهده شده در میانگین آستانه های شنوایی میان دو جنس از نظر آماری معنی دار نیست (۰۵/۰P>) در حالیکه تفاوت های مشاهده شده در میانگین آستانه های شنوایی در گروه های سنی مختلف از نظر آماری معنی دار است (۰۵/۰P<) بیشترین شکل ادیوگرام ملاحظه شده شکل صاف (۱/۵۵%) است. نمای ۲۳۳۳ گوش (۸/۳۸%) در اتوسکوپی دارای حالتهای ناهنجار است. تمپانوگرام های ناهنجار در (۲/۳۷%) موارد مشاهده گردید که بیشترین مورد مربوط به نوع B(۹/۱۵%) است. به طور کلی ۲/۲% از افراد مورد بررسی سابقه استفاده از سمعک را داشته اند که بیشترین نوع سمعک استفاده شده از نوع پشت گوشی (۵/۱%) است. ۲/۶% از افراد با توجه به نوع و میزان کم شنوایی شان نیاز به خدمات توانبخشی داشتند.
بحث: نتایج حاصله تنها در این پژوهش معتبر بوده و تعمیم آن نیازمند پژوهشهای گسترده تری است.

---

زمینه و هدف: بلوغ کامل پتانسیل‏های برانگیخته میان‏رس شنوایی در مقایسه با پاسخ‏های شنوایی ساقه مغز، در زمان طولانی‏تری رخ می‏دهد. این امر ثبت این امواج را در برخی از کودکان دچار مشکل می‏سازد.  مطالعۀ حاضر با هدف بررسی تأثیر سن بر میزان کشف و ثبت این امواج در بزرگسالان و کودکان  انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعۀ مقطعی، ۱۵ کودک ۱۲-۷ سال و ۳۱ بزرگسال در محدودۀ سنی ۵۰ -۲۰ ساله  با شنوایی محیطی هنجار مورد بررسی قرار گرفتند. دامنه و زمان نهفتگی پتانسیل‏ها با استفاده از پروتکل‏های موجود ثبت و مقایسه شد. به‏علاوه برای بررسی دقیق‏تر تأثیر سن براین امواج، کودکان نیز به دو زیر گروه بزرگ‏تر و کوچک‏تر از۱۰ سال تقسیم شدند. 
یافته‏ها: میانگین زمان نهفتگی موج Na در بزرگسالان(۸۶/۲۰میلی‏ثانیه) کمتر از کودکان (۸۴/۲۲میلی‏ثانیه) بود(p=۰/۰۰۲۵). برعکس میانگین زمان نهفتگی موجNb  در بزرگسالان (۹۳/۴۴میلی‏ثانیه) بیشتر از کودکان (۰۲/۴۲ میلی‏ثانیه) بود (p=۰/۰۰۰۱). به‏علاوه هیچ تفاوت معنی‏داری بین دامنه و زمان نهفتگی امواج پتانسیل‏های بین دو زیر گروه کودکان وجود نداشت، فقط میزان تغییرپذیری نتایج در گروه کمتر  از ۱۰ سال بیشتر بود.
نتیجه‏گیری: پتانسیل‏های برانگیخته میان‏رس شنوایی در افراد بزرگ‏تر از ۷ سال از ثبات مطلوبی برخوردارند. لیکن بین ویژگی‏های این امواج در کودکان و بزرگسالان تفاوت وجود دارد، به‏طوریکه بلوغ کامل این امواج تا فراتر از دهه اول زندگی ادامه پیدا می‏کند، ازآنجائی که این  پتانسیل‏ها در تمام کودکان مورد مطالعه ثبت گردید، استفاده از این آزمون برای بررسی کودکان توصیه می شود.

---

زمینه و هدف: صرع لوب گیجگاهی از شایع‏ترین سندرم‏های صرعی در بزرگسالان است. برخی از این بیماران با وجود عملکرد شنوایی محیطی طبیعی، دچار اختلال شنوایی مرکزی از جمله اختلال پردازش زمانی هستند. آزمون فاصله در نویز از آزمون‏های جدید برای ارزیابی وضوح زمانی است. هدف از این مطالعه ارزیابی وضوح زمانی در افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی یک‏طرفه بود.
روش بررسی: در این پژوهش مقطعی‏ـ‏مقایسه‏ای، ۲۵ فرد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی (۱۱ نفر مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ راست و ۱۴ نفر مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ چپ) و ۱۸ فرد هنجار در محدودۀ سنی ۵۰-۱۵ سال با آزمون فاصله در نویز مورد ارزیابی قرار گرفتند. پارامترهای آزمون فاصله در نویز با آزمون آنالیز واریانس یک‏طرفه تجزیه و تحلیل و بین سه گروه مورد مقایسه قرار گرفت.
یافته‏ها: اختلاف معنی‏داری در گوش راست، گوش چپ و میانگین دو گوش آستانۀ تقریبی و درصد پاسخ درست آزمون فاصله در نویز بین گروه‏های مبتلا به صرع لوب گیجگاهی و گروه هنجار مشاهده شد(p<۰/۰۵). اما اختلاف بین گروه مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ راست و صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ چپ معنی‏دار نبود(p>۰/۰۵).
نتیجه‏گیری: کمتر بودن میزان درصد پاسخ درست و بیشتر بودن مقدار آستانۀ تقریبی در افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی در مقایسه با افراد هنجار نشانگر اختلال در عملکردهای پردازش زمانی و به‏ویژه وضوح زمانی است که احتمالاً به‏دلیل درگیری ساختارهای مرتبط با پردازش زمانی است.