---

در دهۀ اخیر فلسفه پیشین حامی روش تقویت انتخابیAmplification  Selective مجدداً مطرح شد، با این هدف که دریافت گفتار تقویت‏شده Speech reception از طریق سمعک را برای افراد حسی عصبی بهترین حد ممکن را ارتقاء دهند. از هنگام اولین گزارشات توسط Berger در ایالات متحده و Byrne & Tonisson در استرالیا معادلات ریاضی متعددی در تأیید این مطلب ذکر شده تا به متخصصین تنظیم سمعک Hearing aid Fitter امکان دهد که میانگین طیف گفتاری بلند مدتLongterm average Speech reception از طریق سمعک را به گونه‏ای تنظیم کند که بین راحت‏ترین سطح شنوایی بیمار (M.C.L) و سطح ناراحت بلندی (L.D.L) قرار گیرد.به‏طور کلی روش‏های تجویز سمعک به‏نحوی طراحی شده‏اند که بتوان بهترین بهره و پاسخ فرکانسی سمعک را به راحتی از طریق داده‏های ادیومتریک یعنی سطوح «آستانه شنوایی» راحت‏ترین سطح شنوایی و «سطح ناراحتی بلندی» پیش‏بینی کرد.

---

مشکلات گرچه مطالعات کلینیکی و پژوهشی از روش تجویز سمعک انتخابی¹ برای بیماران دارای افت شنوایی ملایم تا متوسط حمایت می‏کند اما لزوماً در بیماران دارای افت شنوایی شدید تا عمیق نمی‏توان از این روش استفاده کرد. برای مثال به اطلاعات ادیومتریکی که در تصویر 5 نشان داده شده توجه کنید. برای این بیمار میزان تقویتی معادل یک دوم کم‏شنوایی باز هم قادر نخواهم بود که طیف گفتار تقویت شده را قابل شنیدن کند. بنابراین مشکل ما در وحلۀ اول کمبود اطلاعاتی است در رابطه با اینکه چه میزان بهره لازمست تا دریافت گفتار را به حد مطلوب برساند ضمناً در بیمارانی با افت شنوایی زیاد چه مقدار بهره قابل قبول است.

---

هدف: اندازه گیری فرکانس و دامنه تشدید گوش خارجی کودکان 7-3 ساله و مقایسه این مقادیر با بزرگسالان
مواد و روشها : در این پژوهش مقطعی 63 نفر از کودکان مهدهای کودک تابع دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با تمپانوگرام نرمال از لحاظ فرکانس و دامنه تشدید گوش خارجی بررسی شدند. 20 نفر بزرگسال نیز به منظور مقایسه با کودکان با شرایط لازم جهت ‎آزمون انتخاب شدند.
یافته ها: میانگین فرکانس تشدید در کودکان 4200 Hz و میانگین دامنه آن 50/17 dB SPL بود. فرکانس تشدید در کودکان با بزرگسالان اختلاف معنی داری داشت (P<0.05) ولی این ارتباط در دامنه تشدید وجود نداشت و به جز اختلاف جزئی در دامنه تشدید با هم اختلافی نداشته ارزیابیها در دو مرحله آزمون ـ آزمون مجدد انجام شد.
بحث: فرکانس و دامنه تشدید در فرآیند تجویز و تنظیم سمعک و بدست آوردن بهره الحاقی سمعک مؤثر است. از این رو ، به نظر می‌رسد لازم است این مقادیر در تجویز و تنظیم سمعک کودکان مدنظر قرار گیرند.

---

زمینه و هدف: یکی از توانایی‏های مهم دستگاه پردازش شنوایی مرکزی، پردازش زمانی شنیداری است. آزمون فاصله در نویز ابزار بالینی مناسبی جهت ارزیابی تفکیک زمانی است. به نظر می‏رسد این جنبه از پردازش در افراد مبتلا به اسکلروز متعدد با مخاطراتی روبه‏رو است. از این رو، هدف از انجام این مطالعه مقایسۀ نتایج آزمون فاصله در نویز در افراد دچار اسکلروز متعدد و هنجار 18 تا 40 ساله بود.
روش بررسی: این مطالعه مقطعی، روی 20 بیمار مبتلا به اسکلروز متعدد از نوع راجعه با میانگین سنی 9/28 سال، و 26 فرد سالم با میانگین سنی 7/27 سال با شنوایی هنجار در محدودۀ سنی 18 تا 40 ساله انجام گرفت. شاخص‏های مورد بررسی شامل آستانۀ تقریبی و درصد پاسخ‏های درست آزمون بود.
یافته‏ها: یافته‏ها، نشان‏دهندۀ افزایش آستانۀ تقریبی کشف فاصله در نویز و کاهش پاسخ‏های درست در افراد مبتلا به اسکلروز متعدد در مقایسه با افراد هنجار بود(p<0/0001). همچنین، نتایج مطالعه نشان داد که بین افزایش طول مدت بیماری و آستانۀ تقریبی 78 درصد و بین پاسخ‏های درست آزمون 82 درصد همبستگی وجود داشت(p<0/0001).
نتیجه‏گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، به نظر می‏رسد افراد دچار اسکلروز متعدد درجاتی از اختلال در پردازش تفکیک زمانی دارند که احتمالاً از درگیری دستگاه اعصاب مرکزی و نقص در پردازش شنیداری مرکزی ناشی می‏شود و برای بررسی مشکلات مربوط به‏تفکیک زمانی در افراد مبتلا به اسکلروز متعدد می‏توان از آزمون فاصله در نویز استفاده کرد.

---

زمینه و هدف: پردازش زمانی شنوایی جنبۀ مهمی از عملکرد شنوایی است و نقص در آن می‏تواند مانع کسب گفتار، زبان و خواندن شود. وضوح زمانی از زیرمجموعه‏های پردازش زمانی است و با آزمون‏های تشخیص فاصله قابل ارزیابی است. از آنجا که اختلالات واج‏شناختی کودکان نارساخوان‏ـ‏نارسانویس به نقایص پردازش زمانی شنوایی هم مربوط است، این مطالعه با هدف بررسی نتایج آزمون فاصله در نویز در آنها انجام شده است.
روش بررسی: آزمون فاصله در نویز روی 28 کودک هنجار و 24 کودک نارساخوان‏ـ‏نارسانویس 12-11 ساله انجام شد. سپس میانگین آستانۀ تقریبی و درصد پاسخ‏های درست در دو گروه مقایسه شد.
یافته‏ها: میانگین آستانۀ تقریبی و درصد پاسخ‏های درست گوش راست و چپ در دو گروه تفاوتی نداشت. میانگین آستانۀ تقریبی کودکان نارساخوان‏ـ‏نارسانویس با 97/6 و انحراف معیار 09/1 میلی‏ثانیه بیشتر از گروه هنجار با 05/5 و انحراف معیار 92/0 میلی‏ثانیه و میانگین پاسخ‏های درست آنها با 05/58 و انحراف معیار 98/4 درصد کمتر از گروه هنجار با 97/69 و انحراف معیار 16/7 درصد به‏دست آمد(p<0/001).
نتیجه‏گیری: وضوح زمانی ناهنجاری در کودکان نارساخوان‏ـ‏نارسانویس براساس آزمون فاصله در نویز دیده شد. از آنجا که نواحی ساقۀ مغز و قشر شنوایی، بخشی از پردازش زمانی شنوایی را عهده‏دار هستند، احتمالاً تفاوت‏های ساختاری و عملکردی افراد هنجار و نارساخوان‏ـ‏نارسانویس در این نواحی سبب رمزگذاری ناهنجار اطلاعات زمانی شنوایی و در نتیجه نقایص پردازش زمانی شنوایی می‏شود.

---

زمینه و هدف: صرع لوب گیجگاهی از شایع‏ترین سندرم‏های صرعی در بزرگسالان است. برخی از این بیماران با وجود عملکرد شنوایی محیطی طبیعی، دچار اختلال شنوایی مرکزی از جمله اختلال پردازش زمانی هستند. آزمون فاصله در نویز از آزمون‏های جدید برای ارزیابی وضوح زمانی است. هدف از این مطالعه ارزیابی وضوح زمانی در افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی یک‏طرفه بود.
روش بررسی: در این پژوهش مقطعی‏ـ‏مقایسه‏ای، 25 فرد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی (11 نفر مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ راست و 14 نفر مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ چپ) و 18 فرد هنجار در محدودۀ سنی 50-15 سال با آزمون فاصله در نویز مورد ارزیابی قرار گرفتند. پارامترهای آزمون فاصله در نویز با آزمون آنالیز واریانس یک‏طرفه تجزیه و تحلیل و بین سه گروه مورد مقایسه قرار گرفت.
یافته‏ها: اختلاف معنی‏داری در گوش راست، گوش چپ و میانگین دو گوش آستانۀ تقریبی و درصد پاسخ درست آزمون فاصله در نویز بین گروه‏های مبتلا به صرع لوب گیجگاهی و گروه هنجار مشاهده شد(p<0/05). اما اختلاف بین گروه مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ راست و صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ چپ معنی‏دار نبود(p>0/05).
نتیجه‏گیری: کمتر بودن میزان درصد پاسخ درست و بیشتر بودن مقدار آستانۀ تقریبی در افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی در مقایسه با افراد هنجار نشانگر اختلال در عملکردهای پردازش زمانی و به‏ویژه وضوح زمانی است که احتمالاً به‏دلیل درگیری ساختارهای مرتبط با پردازش زمانی است.