---

سرگیجۀ دارویی نمودار آسیب آن دسته از داروهایی است که آثار سمی آن‏ها متوجه دستگاه دهلیزی می‏باشد. آمینوگلیکوزیدها بیش از هر آنتی‏بیوتیک دیگری متهم به ایجاد مسمومیت گوش داخلی می‏باشند. تمام آمینوگلیکوزیدها تمایل به تخریب گوش داخلی با درجاتی از شدت و ضعف دارند. پاره‏ای از آن‏ها مسمومیت حلزونی (Cochleotoxicity) بیشتری می‏دهند و پاره‏ای دیگر مسمومیت دهلیزی (Vestibulotoxicity) شدیدتری برجا می‏گذارند. شدت مسمومیت حلزونی با تعداد ریشه‏های آمین آزاد (NH₂) آمینوگلیکوزید متناسب است در حالی که آمینوگلیکوزیدهایی که دارای ریشه‏های متیلن (NHCH₃) می‏باشند روی قسمت دهلیزی کارگر می‏افتند.در میان آمینوگلیکوزیدها استرپتومایسین-جنتامایسین و توبرامایسین عمدتاً مسمومیت دهلیزی را سبب می‏شوند هر چند با افزایش مقدار مصرف، آثار سمی‏شان به‏سوی دستگاه حلزونی نیز گرایش پیدا می‏کند. در عوض نئومایسین وکانامایسین مسمومیت حلزونی را سبب می‏شوند و آثار سمی دهلیزی در آن‏ها نادر است.

---

درمان بیمارانی که از بیماری منییر Meniere's Disease)) رنج می‏برند هنوز در هاله‏ای از ابهام بر جای مانده است. حتی می‏توان گفت برنامۀ درمانی موفقی که بسیاری از متخصصین گوش و حلق و بینی مدعی آن هستند، در واقع رژیم گیج کننده‏ای بیش نیست. وجود انواع و اقسام درمان‏های پیشنهادی در این زمینه دلالت بر آن دارد که حصول نتیجۀ درمانی مطمئن در این جمعیت آزرده، کاری بس دشوار است.در سال 1977 نیکولاس توروک (Nicholas Torok) 834 مقاله را که طی مدت 25 سال دربارۀ درمان بیماری منییر به رشتۀ تحریر درآمده بود، مرور نموده و به جمع‏بندی نتایج درمانی مشابه با هم‏-‏بدون توجه به آنچه که در رژیم درمانی منظور شده بود‏-‏پرداخت. میزان بهبود 60 تا 80 درصد موارد بود. چنین تصور می‏شد که 20 تا 30 درصد بیماران بهبود یافته‏اند و در 10 تا 25 درصد موارد بهبودی مشاهده نگردید. او در جمع‏بندی خود بدین نتیجه رسید که: «در حالی‏‎که درمان بیمار حائز اهمیت زیادی است اما ماهیت خاص درمان رابطه‏ای اندک با کسب نتیجۀ درمان دارد». او ضمن نتیجه‏گیری از فقدان رابطه‏ای منطقی در بسیاری از درمان‏های پیشنهادی، از این عقیده که بیماران مبتلا از آثار غیراختصاصی یا دارونمای درمان تأثیر پذیرفته‏اند جانبداری نمود.

---

بیماری ایدز سندرمی است که در اثر ورود رتروویروس HIV به بدن ایجاد می‏شود. در واقع ایدز مجموعه نشانه‏های ناشی از این ویروس است. ویروس HIV اولین بار در سال 1980 به‏عنوان عامل ایدز شناخته شد و با آنکه کمتر از دو دهه قدمت دارد، به‏صورت یکی از معضلات پزشکی و اجتماعی در آمده است. هم اکنون 20-17 میلیون نفر آلوده به این ویروس می‏باشند و این تعداد روز به روز افزایش می‏یابد. HIV یک رتروویروس با سطحی ناصاف و کروی شکل می‏باشد. پوشش خارجی آن دولایه‏ای بوده و مشابه غشای سلول‏های انسانی است. این دولایه با پروتئین‏هایی پر شده‏اند که در کنترل پاسخ ایمنی اهمیت دارند. پوشش این رتروویروس ستیغ‏های مختلف پروتئینی دارد و هر ستیغ شامل 4 ملکول پروتئینی است که به گیرنده سلول هدف متصل می‏شوند. گیرنده اصلی مربوط به این ویروس CD₄ نامیده می‏شود و در سه دسته سلولهای مخاطی، سلول‏های ایمنی (نظیر ماکروفاژهاـ Tcell یاور) و سلول‏های مغزی مثل میکروگلیا یافت می‏شود.