---

فرآیند انتقال صوت به گوش از طریق سمعک‏های انتقال هوایی همواره از اهمیت بسیاری برخوردار بوده است و بدین لحاظ دست اندرکاران و متخصصین مربوطه همیشه سعی بر این داشته‏اند که سیستم متصل‏شونده به گوش از طریق سمعک بتواند به نحو مطلوب انتظارات و توقعات بیمار را برآورده سازد. بدین لحاظ اصولاً قالب گوش را به چهار دلیل عمده و اساسی برای بیماران تهیه می‏کنند:1ـ به‏عنوان مسیری مطمئن جهت انتقال صوت تقویت‏شده به مجرای گوش خارجی.2ـ به‏عنوان وسیله‏ای جهت قوام بخشیدن به سمعک بر روی گوش.3ـ به‏منظور جلوگیری از بروز پسخوراند صوتی (Acoustical Feedbaek)4ـ پالایش و تعدیل اکوستیکی صوت تقویت‏شده.موضوعی که شایان توجه است استفاده از سیستم انتقال‏دهنده (Coupling) مناسب جهت بیمارانی می‏باشد که به‏منظور دستیابی به اهداف خاص از پروتزهای شنوایی استفاده می‏کنند، که از بین آن‏ها می‏توان استفاده کنندگان از دستگاه پوشانندۀ وزوز (Tinnitus Masker) و سمعک‏های خانواده کراس (CROS) را نام برد.

---

سالانه میلیون‏ها نفر در دنیا ناچار به خرید سمعک می‏گردند. سمعک یک پروتز شنوایی است که به‏منظور جبران کم‏شنوایی در افراد کم‏شنوا طراحی گردیده و معمولاً بیمار در آخرین مراحل، پس از گشت و گذار فراوان و پرس و جو از پزشک و شنوایی‏شناس و متخصص، بالاخره به آن روی می‏آورد، یک بیمار کاندید سمعک را در نظر بگیرید، وی در دفتر متخصص سمعک و یا شنوایی‏شناس نشسته و با ناامیدی به اطراف خود می‏نگرد، ترس از این‏که چگونه می‏خواهد یک سمعک را بر روی گوش خود بگذارد در بدنش رخنه کرده، با خود می‏اندیشد آیا لازم است که سمعک بزند؟ اصلاً سمعک به دردش می‏خورد؟ استفاده از سمعک باعث بدتر شدن شنوائیش نمی‏گردد؟ اگر از سمعک استفاده کند، همسر، دوستان، همکاران و اطرافیان چگونه تصویری در موردش خواهند داشت؟ آیا فکر می‏کنند که دیگر نمی‏تواند خوب بشنود؟ اگر دوستی در خیابان سمعک را بر گوش او ببیند چه خواهد گفت؟ آیا مردم او را با انگشت به یکدیگر نشان خواهند داد و مسخره‏اش خواهند کرد؟ اینها سؤالاتی است که قبل از تهیه سمعک برای بیمار مطرح می‏شود.

---

بررسی پاسخ‏های برانگیخته شنوایی ساقه مغز ABR با تحریکات الکتریکی EABR در افراد ناشنوایی که کاشت حلزون شده اند، زمینه شناخت دقیقی را از پاسخ دهی سیستم عصبی شنوایی به تحریکات الکتریکی و کارآیی کاشت حلزون فراهم می کند. در این پژوهش نتایج EABR در 30 فرد کاشت حلزون شده با پروتز 22 کاناله نوکلئوس در مرکز کاشت حلزون موسسه توسعه دانش و پژوهش ایران مورد بررسی و با ABR افراد طبیعی مورد مقایسه قرار گرفته است. محدوده سنی افراد، 33-3 سال بود. نتایج عبارتند از: 1) پاسخ های برانگیخته شنوایی ساقه مغز با تحریکات الکتریکی (EABR) در افراد کاشت حلزون شده قابل ایجاد و ثبت است. 2) زمان تاخیر مطلق امواج EABR یک تا یک و نیم میلی ثانیه کوتاه تر از زمان تاخیر مطلق امواج ABR است (P<0.05) و 3) زمان تاخیر مطلق موج V در EABR با شدت تحریک الکتریکی رابطه معکوس دارد (P<0.05) و 4) زمان تاخیر بین قله III-V در EABR تفاوت معنی داری با ABR ندارد (P>0.05).

---

زمینه و هدف: در تله متری پاسخ عصبی، تحریک و ثبت پاسخ عصب شنوایی توسط الکترودهای درون حلزونی پروتز کاشت حلزون صورت می‏پذیرد. در این جا تحریک الکتریکی توسط یک الکترود به عصب شنوایی ارائه و پاسخ حاصله که پتانسیل عمل مرکب الکتریکی نامیده می‏شود، توسط یکی از الکترودهای مجاور ثبت می‏گردد. مهم‏ترین کاربردهای بالینی این آزمون عبارتند از ارزیابی و پایش پاسخ‏های عصب شنوایی در حین و بعد از عمل جراحی و کمک به تنظیم اولیه پردازشگر گفتار. هدف این مطالعه، ارزیابی تغییرات آستانه این پتانسیل طی سه ماه بعد از دریافت پروتز در کودکان کاشت حلزون شده بود.
روش بررسی: مطالعه حاضر، یک مطالعه طولی بود. جمعیت مورد مطالعه، کودکانی بودند که در تابستان و پاییز سال 1386 در بیمارستان‏های امیر اعلم و حضرت رسول اکرم^(ص) تهران تحت عمل جراحی کاشت حلزون قرار گرفته بودند. آستانه این پتانسیل طی چهار جلسه پس از دریافت پروتز و با فواصل زمانی تقریباً یک ماهه، در الکترودهای اول، هشتم، پانزدهم و بیستم مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته‏ها: میانگین آستانه‏ها، تفاوت درون الکترودی معنی‏داری نداشتند. اما مقایسه بین الکترودی نتایج حاکی از کاهش معنی‏دار میانگین آستانه در الکترودهای رأسی‏تر نسبت به الکترودهای پایه‏ای‏تر بود(p<0/001).
نتیجه‏گیری: ثبات نتایج حاصله می‏تواند باعث اطمینان خاطر بیشتر درمانگر جهت تنظیم پردازشگر گفتار برای مدتی نسبتاً طولانی گردد. هم چنین نتایج بهتر الکترودهای رأسی‏تر نیز می‏تواند موجب ارائه و اعمال یک راهکار کدگذاری مؤثرتر گردند.

---

زمینه و هدف: پتانسیل‏های عضلانی برانگیخته دهلیزی از ساکول و عصب دهلیزی تحتانی منشأ می‏گیرند. از آنجایی‏که بیماری منیر عملکرد ساکول را تحت تأثیر قرار می‏دهد، این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه میزان درصد وقوع و زمان نهفتگی موج p13 و n23 در سه گروه مبتلابان به منیر باعلامت و بی‏علامت و هنجار انجام شده است.
روش بررسی: این تحقیق روی ۴۲ نفر شامل 19 بیمار مبتلا به منیر باعلامت، 11 بیمار مبتلا به منیر بی‏علامت و 12 فرد هنجار با میانگین سنی 48/40 سال انجام شد و امواج با ارائه محرک تن‏برست 500 هرتز با شدت 120 دسی‏بل  peSPLثبت شدند. سپس درصد وقوع و زمان نهفتگی امواج در سه گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.
یافته‏ها: میزان درصد وقوع امواج به‏طور معنی‏داری در مبتلایان به منیر باعلامت (6/52%) نسبت به مبتلایان به منیر بی‏علامت (9/90%) و افراد هنجار (100%) کمتر بود(p<0/05). اختلافی بین مبتلایان به منیر بی‏علامت و افراد هنجار مشاهده نشد. میانگین زمان نهفتگی امواج در بین سه گروه مورد بررسی اختلاف معنی‏داری نداشت(p>0/05).
نتیجه‏گیری: احتمالاً تأثیر روش‏های درمانی اعمال شده در مبتلایان به منیر سبب بازگشت مجدد عملکرد طبیعی ساکول شده و پتانسیل‏های دهلیزی حذف شده در مبتلایان به منیر پس از درمان، دوباره مشاهده می‏شود. به نظر می‏رسد به‏دلیل درگیری گوش داخلی و سالم ماندن عصب در بیماری منیر زمان نهفتگی تغییر نمی‏کند. با توجه به نتایج حاصله می‏توان از این پتانسیل‏ها برای ارزیابی بیماران مبتلا به منیر و پایش روند درمانی آنها بهره گرفت.