---

زمینه و هدف: وزوز به احساس هر گونه صدا در گوش و یا سر بدون منشأ خارجی اطلاق می‏شود. تأثیر تابش اشعه لیزر کم‏توان در بهبود وزوز توسط محققان مختلف گزارش شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تابش اشعه لیزر کم توان بر وزوز و شاخصه‏های آزمون‏های الکتروکوکلئوگرافی و گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش بوده است.
روش بررسی: این مطالعه از نوع مداخله‏ای نیمه تجربی است که در آن تأثیر تابش اشعه لیزر کم‏توان روی 16 گوش (10 بیمار) مورد بررسی قرار گرفت. معاینه و ارزیابی‏های کامل ادیولوژیک و سایکواکوستیک وزوز، آزمون‏های الکتروکوکلئوگرافی، گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش و تکمیل فرم‏های اطلاعاتی، در مورد تمامی نمونه‏ها اجرا گردید. اطلاعات بدست آمده از این آزمون‏ها در مرحله قبل و بعد از تابش اشعه لیزر کم­توان با هم مقایسه شدند.
یافته‏ها: نتایج این تحقیق تنها در مورد تفاوت‏های میانگین مقادیر تطابق بلندی وزوز و میانگین دامنه پتانسیل عمل در اثر تابش لیزر کم­توان از نظر آماری اختلاف معنی‏داری را نشان دادند(p<0/05). در سایر متغیرهای مورد مطالعه شامل بلندی ذهنی، میزان آزاردهندگی، تطابق زیر و بمی شاخصه‏های آزمون گسیل‏های صوتی حاصل اعوجاج گوش و الکتروکوکلئوگرافی از نظر آماری کاهش معنی‏داری مشاهده نگردید.
نتیجه‏گیری: به نظر می‏رسد استفاده از اشعه لیزر کم‏توان با قدرت 200 میلی وات در درمان وزوز مؤثر نیست. بررسی حاضر گزارش اولیه پژوهش محسوب شده و از نقطه نظر بالینی علیرغم اهمیت آماری نتایج فوق، مطالعات دیگر با حجم نمونۀ بالاتر مورد نیاز است.

---

زمینه و هدف: هدف از انجام این مطالعه، بررسی حساسیت درکی شنوندگان بومی فارسی، زبانی دارای تکیه قابل پیش­بینی، نسبت به سرنخ­های آکوستیکی تکیه است. این پژوهش براساس الگوی شناختی ناشنوایی تکیه طراحی شده است که مطابق آن، هر قدر جایگاه تکیه در یک زبان، بیشتر قابل پیش‏بینی باشد، گویشور بومی آن زبان، دارای حساسیت درکی ضعیف‌تری نسبت به ویژگی‌های تکیه خواهد بود.
روش بررسی: در این آزمون، نوع خاصی از آزمون درکی تطبیق به‏کار رفت که در آن 35 گویشور فارسی در قالب سه گروه متمایز براساس زمینه زبانی، باید محرک‏های مصنوعی پخش‌شده را، به‏صورت رایانه‌ای، شبیه‌سازی می‌کردند. در کنار بررسی عملکرد فارسی‌زبانان در درک تکیه، تأثیر دانش آواشناسی و قرار گرفتن در محیط زبان انگلیسی بر حساسیت درکی آنها نیز مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته‌ها: در یافته‌های این پژوهش مشخص شد که حساسیت کلی فارسی‌زبانان نسبت به تکیه ضعیف است. با این حال قرار گرفتن آنها در محیط زبانی انگلیسی، تأثیر چشمگیری در میزان حساسیت آنها به تکیه در پی داشت(p<0/0001)؛ در حالی که دانش آواشناسی تأثیری در عملکرد درکی گویشوران نداشت. همچنین از بین سه همبسته، بیش از همه، در تشخیص دیرش، میان فارسی‌زبانان مشکل وجود داشت(p=0/0001) و از لحاظ آماری تفاوتی میان درک سرنخ فرکانس پایه و شدت مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: گویشوران زبان فارسی عملکرد ضعیفی در درک تکیه دارند و چنین نتیجه‌ای با پیش‌بینی الگوی ناشنوایی تکیه در مورد ناشنوایی تکیه گویشوران زبان‌های دارای تکیه ثابت سازگار است.