---

زمینه و هدف: گفتار از ضروری‏ترین نیازهای زندگی اجتماعی است و کودک برای یادگیری آن نیازمند سلامتی حواس بدن و محیط غنی از گفتار می باشد که حس شنوایی از مهمترین این نیازهاست. در کودکانی که ازنظر شنوایی با مشکل مواجهند، تقویت هر چه زودتر این حس، مورد تأکید قرار گرفته است. فناوری کاشت حلزون در دهه‏های اخیر، خدمات فراوانی را به کودکان کم شنوا ارائه کرده است. در ایران با توجّه به جدیدبودن و محدودیت کاشت حلزون، تاکنون پژوهشی که تأثیر زمان جراحی را بر گفتار کودکان نشان دهد، صورت نگرفته است. از این رو هدف از اجرای این پژوهش، بررسی و مقایسه خطاهای تولیدی در کودکان کاشت حلزون با زمان‏های مختلف جراحی می‏باشد.
روش بررسی: در این مطالعه که به روش مقطعی در شهرستان یزد انجام شد، تعداد 10 نفر از کودکان کاشت حلزون شده قبل از سن سه سالگی، با 11 نفر از کودکان کاشت حلزون شده بعد از چهار سالگی مورد مطالعه قرار گرفتند. کودکان مورد بررسی، 5/2 تا 3 سال از عمل جراحی آنها می‏گذشت و هیچ‏گونه مشکل آناتومیک، بینایی و هوشی نداشتند. سپس با استفاده از آزمون فونتیک تصویری، خطاهای تولیدی کودکان استخراج گردید. جهت بررسی بیشتر انواع خطاهای تولیدی، از گفتار پیوسته نیز استفاده شد تا تکمیل کننده آزمون فونتیک باشد. از طریق آزمون t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‏ها: نتایج حاصله نشان داد که در خطای جانشینی و کل خطاها اختلاف معنی‏داری بین دو گروه وجود دارد ولی در مورد سایرخطاها اختلاف معنی‏داری بین دو گروه مشاهده نشد.
نتیجه‏گیری: یافته‏ها نشان می‏دهد کودکانی که بعد از چهار سالگی مورد جراحی قرار گرفته بودند اختلال تولیدی شدیدتری نسبت به گروه دیگر داشتند.  این مطلب بیانگر آن است که جراحی زودتر کودکان کاندیدای کاشت حلزون در رشد مهارت‏های گفتاری و کاهش خطاهای تولیدی آنها تأثیر بسزایی دارد.

---

زمینه و هدف: آگاهی واجی و سرعت نامیدن خودکار بخشی از دانش زبانی فرد هستند. نتایج تحقیقات در جوامع مختلف و زبان‏های گوناگون نشان می‏دهد که بین آگاهی واجی و سرعت نامیدن خودکار با نمره خواندن ارتباط وجود دارد. این پژوهش با هدف بررسی وجود ارتباط آگاهی واجی و سرعت نامیدن خودکار با نمره خواندن در زبان فارسی انجام شده است.
روش بررسی: در این پژوهش مقطعی، توصیفی‏ـ‏تحلیلی 130 دانش‏آموز پسر پایه اول ابتدایی به‏طور تصادفی انتخاب شدند. آنها از نظر بهره هوشی، بینایی و شنوایی هنجار بودند و همچنین از رشد طبیعی زبان برخوردار بودند. از این کودکان آزمون‏های آگاهی واجی، سرعت نامیدن خودکار و خواندن گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‏ها از آزمون‏های ضریب همبستگی پیرسون و مدل رگرسیون خطی استفاده شد.
یافته‏ها: ارتباط بین آگاهی واجی و سرعت نامیدن خودکار با نمره خواندن معنی‏دار است(p<0/0001). ضریب همبستگی پیرسون آگاهی واجی مستقیم و برابر 86/0 بود. ضریب همبستگی بین زمان سرعت نامیدن خودکار و نمره خواندن معکوس است، یعنی هر چه نمره خواندن بهتر بود، زمان سرعت نامیدن خودکار کمتر می‏شد که برابر 87/0ـ بود. در بررسی ارتباط هر یک از متغیرهای فوق با نمره خواندن در حضور دو متغیر دیگر نیز معنی‏دار بود(p<0/0001).
نتیجه‏گیری: این پژوهش نشان می‏دهد بین آگاهی واجی و سرعت نامیدن خودکار با خواندن در کودکان فارسی زبان همانند سایر زبان‏ها ارتباط وجود داشته و با تقویت این مهارت‏ها می‏توان بر توانایی کودک در خواندن افزود.

---

زمینه و هدف: زبان‏پریشی یک نشانۀ رایج بعد از سکتۀ نیمکرۀ چپ است. این افراد اغلب بهبودی ناکاملی را علی‏رغم گفتاردرمانی فشرده تجربه می‏کنند. تحریک مستقیم الکتریکی مغز روشی برای تحریک نواحی مختلف مغز در بیماران نورولوژیک و روانپزشکی است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر این نوع تحریک بر بهبودی توانایی نامیدن، حافظۀ فعال و بهرۀ زبان‏پریشی در بیماران زبان‏پریش ناروان و دوام اثرات آن بود.

روش بررسی: در این مطالعۀ مداخله‏ای ۱۰ بیمار زبان‏پریش ناروان متعاقب سکتۀ انتخاب شدند. امتیاز های بهرۀ زبان‏پریشی، نامیدن تصاویر و حافظۀ فعال آنها در چهار نوبت زمانی قبل و بعد از درمان ساختگی، بعد از درمان و دو ماه پس از درمان مورد مقایسه قرار گرفت. هر بیمار ۱۰ جلسه تحریک الکتریکی ساختگی به‏مدت ۲۰ دقیقه و ۱۰ جلسۀ تحریک آندی و کاتدی با ۲ میلی‏آمپر، ۲۰ دقیقه در قشر پیش‏پیشانی پشتی طرفی دریافت کرد. تحلیل داده‏ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه‏گیری‏های مکرر و آزمون ناپارامتریک فریدمن صورت پذیرفت.

یافته‏ها: امتیاز آزمون‏های نامیدن و حافظۀ فعال در بیماران زبان‏پریش ناروان بلافاصله بعد از درمان(p<۰/۰۵) و دو ماه بعد از درمان(p<۰/۰۵) در مقایسه با تحریک الکتریکی ساختگی به‏طور معنی‏داری افزایش پیدا کرد، اما در بهرۀ زبان‏پریشی بهبودی معنی‏داری مشاهده نشد.

نتیجه‏گیری: به نظر می‏رسد تحریک الکتریکی مستقیم از روی جمجمه باعث بهبودی پایداری در توانایی نامیدن و حافظۀ فعال بیماران زبان‏پریش ناروان می‏شود و می‏تواند در برنامۀ توانبخشی این بیماران مورد استفاده قرار گیرد.