زمینه و هدف: عوامل پرخطر از جمله آسفکسی، مننژیت، نوع زایمان و غیره موجب کاهش شنوایی در نوزادان و متعاقب آن تأخیر در رشد گفتار و زبان، مشکلات عاطفی و تحصیلی می‌باشد. هدف از این پژوهش بررسی شیوع کاهش شنوایی در نوزادان بستری در بخش مراقبت‌های ویژه (NICU) و تعیین ارتباط آن با عوامل پرخطر بوده است.
روش بررسی: مطالعه مقطعی حاضر روی۲۳۴ نوزاد بستری در NICU بیمارستانهای امام رضا و قائم مشهد در تابستان۸۲ انجام شد. اطلاعات براساس پرونده‌های پزشکی و پرسش از والدین جمع‌آوری شد. آزمون گسیل های صوتی گوش برای همه نوزادان انجام شد. در مواردی که پاسخ گسیلهای صوتی گوش مشکوک به نظر می‌رسید آزمون مجدد به عمل آمد و در صورت لزوم در مرحله دوم ادیومتری پاسخ های برانگیخته شنوایی ساقه مغز نیز انجام شد. سرانجام یافته‌ها تحت آنالیز آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: ۱۱ بیمار (۷/۴%) دچار کاهش شنوایی بودند (شامل ۹ پسر و ۲ دختر) به‌صورت: یک نفر کاهش شنوایی ملایم،۲ نفر ملایم تا متوسط،۲ نفر متوسط تا شدید و یک نفر شدید تا عمیق، یک نفرغیرقابل تعیین (به‌علت عدم همکاری خانواده) و۴ نفر نوروپاتی شنوایی. کاهش‌شنوایی درگروه با آپگار دقیقه پنج ۵ شیوع بیشتری داشت (۱۸%) و اختلاف آماری معنی‌دار با گروه با آپگار دقیقه‌پنج <۵ نشان می‌داد. همچنین کاهش شنوایی در گروه دچار یرقان نیازمند تعویض خون، کاهش بیشتری نشان داد (۷/۲۲%) که اختلاف آماری آن با گروه بدون یرقان معنی‌دار بود. سایر عوامل پرخطر شناخته شده در این مطالعه اختلاف آماری معنی‌داری نشان ندادند.
نتیجه گیری: در این بررسی مشخص شد که شیوع کاهش شنوایی در نوزادان بستری در NICU بالاتر از جمعیت عادی است و این کاهش شنوایی در آپگار دقیقه پنج ۵£ و بیماران مبتلا به یرقان نیازمند تعویض خون اختلاف آماری معنی‌داری با گروه با آپگار دقیقه پنج <۵ و بیماران بدون یرقان دارد و لازم است برنامه غربالگری جامعی برای تشخیص به موقع و مداخله درمانی در این گروه مد نظر قرار گیرد.
