زمینه و هدف: مدتها مربیان بهدنبال روشی بودند که بتواند گفتار را برای افراد کم‌شنوا قابل رؤیت کند. در دهههای اخیر روشهای چندی ابداع شد که مهمترین آن گفتار نشانه‌ای است که حدود ۵۰ سال پیش توسط کورنت در سال ۱۹۶۷ ابداع شد. هدف مقالۀ حاضر، بررسی نتایج پژوهشهای انجام شده پیرامون گفتار نشانه‌ای و اثربخشی آن بر مهارتهای زبانی کودکان کم‌شنوا بود.
روش بررسی: در این مقاله، پژوهشهایی که به بررسی گفتار نشانه‌ای و تأثیر آن بر جنبههای مختلف گفتار و خواندن و نوشتن کودکان کم‌شنوا پرداخته بودند، مرور شدند. این مطالعات با کلید واژه cued speech از بانکهای اطلاعاتی Proquest، Medlineو Scopus و نیز پایاننامهها و کتابهای معتبر از سال ۱۹۷۲ تا ۲۰۱۱ استخراج شدهاند.
نتیجهگیری: گفتار نشانه‌ای از جمله روشهای شفاهی است که همه صداها را قابل دیدن و قابل دسترس میکند. این روش ادراک گفتار را بسیار ساده میسازد؛ همچنین مهارتهای لبخوانی و توانایی استفاده از باقیمانده شنوایی را در کودکان کم‌شنوا بهبود میبخشد. گفتار نشانه‌ای توانایی برقراری ارتباط و درک و تمایز گفتار را از سنین کودکی افزایش میدهد و گفتار و توانایی بهرهگیری از کاشت حلزون را بهبود میبخشد. هدف اصلی از ابداع گفتار نشانه‌ای ارتقاء سطح خواندن و نوشتن کودکان کم‌شنوا بوده است که در این حیطه به نظر کاملاً موفق میرسد.
