|
|
|
|
جستجو در مقالات منتشر شده |
|
|
2 نتیجه برای فرجی
لیلا فرجی، عبدالله موسوی، مهدی اکبری، امید خجسته، دوره 13، شماره 1 - ( 2-1383 )
چکیده
هدف: ارزیابی ادیولوژیک شیرخواران و کودکان مبتلا به بیماری مننژیت در مرحله حاد و در هنکام بهبودی از بیماری مننژیت ، به کمک آزمون های EOAE , ABR و آزمون های رفتاری شنوایی مواد و روشها : تعداد نمونه های مورد مطالعه در این پژوهش شامل 40 نوزاد و کودک در محدوده سنی بدو تولد تا 12 سال بودند. تمامی بیماران فوق در 72-24 ساعت پس از تشخیص قطعی ابتلاء به بیماری مننژیت ، از نظر وضعیت شنوایی به کمک آزمون ABR (باهدف ردیابی آستانه شنوایی) مورد بررسی قرار میگرفتند که در 24 ساعت قبل از ترخیص از بیمارستان نیز مجدداً آزمون تکرار میشد. همچنین در 14-7 روز پس از بهبودی و ترخیص بیماران از بیمارستان ، تمام 40 بیمار مورد مطالعه تحت آزمون های رفتاری شنوایی و آزمونهای EOAE قرار گرفتند تا علاوه بر تایید نتایج آزمون ABR ، عملکرد حلزون شنوایی نیز مورد بررسی قرار گیرد. نتایج: براساس نتایج آزمایش ABR در ابتدای مرحله حاد بیماری ، از 40 بیمار مورد مطالعه ، 4 بیمار (10 درصد) مبتلا به کاهش شنوایی حسی ـ عصبی (SNHL)3 شدید تا عمیق دوطرفه و 1 بیمار (5/2 درصد) مبتلابه SNHL شدید تا عمیق یکطرفه شده بودند. در 35 بیمار دیگر (5/87 درصد) عملکرد شنوایی کاملاً هنجار ملاحظه شد. نتایج فوق در آزمایش ABR در مرحله دوم ، که در 24 ساعت قبل از ترخیص بیماران از بیمارستان صورت میپذیرفت و همچنین در آزمون های رفتاری شنوایی که در 14-7 روز پس از ترخیص از بیمارستان انجام میشد ، مجدداً ملاحظه شد (اصل کراس ـ چک). درخصوص آزمون EOAE در 35 بیمار باشنوایی هنجار براساس آزمون ABR ، عملکرد حلزون شنوایی نیز هنجار بود.از 5 بیمار مبتلا به SNHL در 3 بیمار عملکرد ناهنجار حلزون شنوایی و در 2 بیمار عملکرد هنجار حلزون شنوایی ملاحظه شد. بحث: آسیب شنوایی ناشی از ابتلاء به بیماری مننژیت ، درصورت رخداد ، در مرحله حاد بیماری قابل نمایان بوده که در پژوهش حاضر 5/12 درصد از جمعیت مورد مطالعه را متأثر نموده است. همچنین میتوان عنوان نمود که در بیماری مننژیت علاوه بر احتمال آسیب به عصب شنوایی (و احتمالاً مسیر ساقه مغزی شنوایی ), آسیب به حلزون شنوایی نیز (در حضور و یا عدم حضور آسیب به مراکز عصبی شنوایی) محتمل است.
فرزاد فرجی خیاوی، آرش بیات، رضوان دشتی، سید جلال ثامنی، دوره 23، شماره 6 - ( 11-1393 )
چکیده
زمینه و هدف: افت شنوایی از شایعترین بیماری های مزمن در سالمندان است. استفاده از سمعک بهمنظور بهبود مشکل شنوایی، تأثیر مثبتی بر کیفیت زندگی این دسته از افراد دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی رضایتمندی افراد سالمند کمشنوا از سمعک براساس نوع و میزان کمشنوایی آنان بود. روش بررسی: این پژوهش مقطعی روی ۴۰ سالمند دارای سمعک انجام گرفت. این افراد براساس گروهبندی سالمندی سازمان جهانی بهداشت به دو گروه سنی ۷۴-۶۵ سال و ۹۰-۷۵ سال تقسیم شدند که در هر گروه ۲۰ نفر قرار داشتند. ارزیابی میزان رضایتمندی از سمعک با استفاده از پرسشنامه سنجش رضایتمندی از سمعک در زندگی روزمره صورت پذیرفت. یافتهها: در مطالعۀ حاضر میزان رضایتمندی از سمعک در گروه سنی ۷۴-۶۵ سال بهطور معنیداری بیشتر از گروه ۹۰-۷۵ سال بود(p=۰/۰۲). میزان رضایتمندی در افراد دچار کمشنوایی آمیخته به نحو معنیداری بیشتر از مبتلایان به کمشنوایی حسیـعصبی بهدست آمد(p=۰/۰۲). میانگین امتیازات بیماران با کمشنوایی شدید در بعد تأثیرات منفی بهنحو معنیداری بیشتر از گروههای کمشنوایی متوسط و متوسط تا شدید بود(p=۰/۰۱). نتیجهگیری: میانگین نمرۀ کلی رضایتمندی افراد، حاکی از رضایت نسبتاً بالای آنها از سمعک خود بود. از طریق مشاورۀ دقیق در مورد تواناییها و محدودیتهای تقویت کننده می توان تأثیرات منفی را در گروههای مبتلا به کمشنوایی متوسط و متوسط تا شدید کاهش داد.
|
|
|
|
| This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License which allows users to read, copy, distribute and make derivative works for non-commercial purposes from the material, as long as the author of the original work is cited properly. |
|
|
|