زمینه و هدف: افت شنوایی از شایعترین بیماری های مزمن در سالمندان است. استفاده از سمعک بهمنظور بهبود مشکل شنوایی، تأثیر مثبتی بر کیفیت زندگی این دسته از افراد دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی رضایتمندی افراد سالمند کمشنوا از سمعک براساس نوع و میزان کمشنوایی آنان بود.
روش بررسی: این پژوهش مقطعی روی ۴۰ سالمند دارای سمعک انجام گرفت. این افراد براساس گروهبندی سالمندی سازمان جهانی بهداشت به دو گروه سنی ۷۴-۶۵ سال و ۹۰-۷۵ سال تقسیم شدند که در هر گروه ۲۰ نفر قرار داشتند. ارزیابی میزان رضایتمندی از سمعک با استفاده از پرسشنامه سنجش رضایتمندی از سمعک در زندگی روزمره صورت پذیرفت.
یافتهها: در مطالعۀ حاضر میزان رضایتمندی از سمعک در گروه سنی ۷۴-۶۵ سال بهطور معنیداری بیشتر از گروه ۹۰-۷۵ سال بود(p=۰/۰۲). میزان رضایتمندی در افراد دچار کمشنوایی آمیخته به نحو معنیداری بیشتر از مبتلایان به کمشنوایی حسیـعصبی بهدست آمد(p=۰/۰۲). میانگین امتیازات بیماران با کمشنوایی شدید در بعد تأثیرات منفی به‌نحو معنیداری بیشتر از گروههای کمشنوایی متوسط و متوسط تا شدید بود(p=۰/۰۱).
نتیجهگیری: میانگین نمرۀ کلی رضایتمندی افراد، حاکی از رضایت نسبتاً بالای آنها از سمعک خود بود. از طریق مشاورۀ دقیق در مورد تواناییها و محدودیتهای تقویت کننده می توان تأثیرات منفی را در گروههای مبتلا به کمشنوایی متوسط و متوسط تا شدید کاهش داد.
