زمینه و هدف: توانایی اصلاح مکالمه زیرمجموعه‌ای از دانش کاربردشناختی زبان است. هنگامی که شنونده متوجه منظور گوینده نشود، اگر گوینده نتواند از روش‌های اصلاح مکالمه برای روشن شدن پیام استفاده کند، ارتباط دچار شکست می‌شود. از این رو، این پژوهش بر آن است تا مهارت اصلاح مکالمه را در دو گروه سنی سه و پنج ساله، بهمنظور تعیین انواع روش‌های اصلاح مکالمه و مقایسۀ این مهارتها در این دو گروه بررسی کند.
روش بررسی: در این پژوهش۱۲۰ نفر از کودکان سه و پنج سالۀ هنجار شهر اهواز انتخاب شدند. ابزار پژوهش دو سری تصاویر متوالی بود که در حین بازگویی آنها آزمونگر شرایط برانگیخته شدن یکی از روش‌های اصلاح مکالمه را ایجاد میکرد. درصد بهکارگیری انواع روش‌های اصلاح مکالمه در هر یک از گروه‌ها محاسبه و سپس مقایسۀ آنها با هم با استفاده از آزمون آماری t مستقل انجام شد.
یافته‌ها: در گروه سنی پنج ساله نسبت به سه ساله، میزان کاربرد روش‌های تکرار و پاسخ نامناسب کاهش و روش‌های اصلاح سرنخی و بازگویی افزایش یافته و روش افزایش تقریباً ثابت باقی مانده است. در میانگین درصد بهکارگیری روش تکرار(p=۰/۰۴) و اصلاح سرنخی بین دو گروه مورد مطالعه تفاوت معنیدار مشاهده شد(p=۰/۰۰۱). از بین درصد بهکارگیری روش‌های اصلاح مکالمه، بهطور عمده‌ای کاربرد روش تکرار در کودکان سه ساله و کاربرد روش اصلاح سرنخی در کودکان پنج ساله بیشتر است.
نتیجهگیری: با افزایش سن و تکامل مهارت زبانی، احتمال استفاده از روش‌های پیچیده‌تر اصلاح مکالمه نظیر روش اصلاح سرنخی بیشتر می‌شود.
