زمینه و هدف: صرع لوب گیجگاهی از شایع‏ترین سندرم‏های صرعی در بزرگسالان است. برخی از این بیماران با وجود عملکرد شنوایی محیطی طبیعی، دچار اختلال شنوایی مرکزی از جمله اختلال پردازش زمانی هستند. آزمون فاصله در نویز از آزمون‏های جدید برای ارزیابی وضوح زمانی است. هدف از این مطالعه ارزیابی وضوح زمانی در افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی یک‏طرفه بود.
روش بررسی: در این پژوهش مقطعی‏ـ‏مقایسه‏ای، 25 فرد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی (11 نفر مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ راست و 14 نفر مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ چپ) و 18 فرد هنجار در محدودۀ سنی 50-15 سال با آزمون فاصله در نویز مورد ارزیابی قرار گرفتند. پارامترهای آزمون فاصله در نویز با آزمون آنالیز واریانس یک‏طرفه تجزیه و تحلیل و بین سه گروه مورد مقایسه قرار گرفت.
یافته‏ها: اختلاف معنی‏داری در گوش راست، گوش چپ و میانگین دو گوش آستانۀ تقریبی و درصد پاسخ درست آزمون فاصله در نویز بین گروه‏های مبتلا به صرع لوب گیجگاهی و گروه هنجار مشاهده شد(p<0/05). اما اختلاف بین گروه مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ راست و صرع لوب گیجگاهی نیمکرۀ چپ معنی‏دار نبود(p>0/05).
نتیجه‏گیری: کمتر بودن میزان درصد پاسخ درست و بیشتر بودن مقدار آستانۀ تقریبی در افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی در مقایسه با افراد هنجار نشانگر اختلال در عملکردهای پردازش زمانی و به‏ویژه وضوح زمانی است که احتمالاً به‏دلیل درگیری ساختارهای مرتبط با پردازش زمانی است.

زمینه و هدف: کودکان ناشنوا به‏دلیل نقص شنوایی خود با مشکلات سازگاری متعددی روبه‌رو هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان‏نمایشگری به روش پانتومیم بر سازگاری اجتماعی دانش‏آموزان دختر ناشنوای ۱۲ تا ۱۵ ساله شهر اصفهان انجام گرفت.

روش بررسی: روش پژوهش آزمایشی و از طرح پیش‌آزمون‏ـ‏پس‌آزمون با گروه شاهد استفاده شد. به این منظور تعداد ۳۰ نفر از دانش‏آموزان دختر ناشنوای ۱۲ تا ۱۵ ساله شهر اصفهان که ملاک‏های ورود به پژوهش را داشتند، به روش تصادفی انتخاب و در دو گروه مورد (۱۵ نفر) و شاهد (۱۵ نفر) قرار گرفتند. برای جمع‌آوری اطلاعات از مقیاس سازگاری اجتماعی (Rao(۱۹۷۳ استفاده شد. داده‏ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیره و با بهره‏گیری از نرم‏افزار SPSS نسخۀ ۲۱، تجزیه و تحلیل شد.

یافته‏ها: نتایج نشان داد که تفاوت بین سازگاری اجتماعی دو گروه مورد و شاهد پس از انجام مداخله در سطح p=۰/۰۰۰۱ معنی‏دار است.

نتیجه‏گیری: با توجه به نتایج پژوهش می‏توان گفت که روش روان‏نمایشگری به روش پانتومیم، سازگاری اجتماعی دانش‏آموزان ناشنوا را بهبود می‏بخشد و می‏توان از آن به‌عنوان یک روش آموزشی و درمانی استفاده کرد.