زمینه و هدف: وجود کودک سالم و بدون معلولیت نقش بهسزایی در سلامت روانی خانواده ایفا میکند و هزینههای خانواده و جامعه را کاهش میدهد. از آنجا که ازدواجهای خویشاوندی بستر مناسبی برای بروز ژنهای نهفته و مغلوب بوده و منجر به انواع معلولیتها از جمله ناشنوایی میشود، هدف مطالعۀ حاضر بررسی شیوع ازدواجهای خویشاوندی در والدین کودکان ناشنوا و عادی و رابطه آن با ناشنوایی بود.
روش بررسی: در این پژوهش ۴۶۷ نفر دارای کودک عادی بهصورت نمونهگیری خوشهای از مدارس ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان و ۴۲۳ کودک استثنایی بهصورت غیرتصادفی انتخاب شدند. از این تعداد ۱۳۰ نفر ناشنوا بودند که در شهرستان اردبیل مورد بررسی قرار گرفتند. از آمار توصیفی برای اندازهگیری شیوع ازدواج فامیلی و تست کای دو برای مقایسۀ شیوع ازدواج فامیلی بین والدین کودکان شنوا و ناشنوا استفاده شد.
یافتهها: دادههای توصیفی نشان داد که ۸۰ نفر از ۱۳۰ (۵۴/۶۱ درصد) از والدین افراد ناشنوا ازدواج خویشاوندی داشتند. تحلیل دادهها نشان داد که میزان شیوع ناشنوایی در کودکانی که والدین آنها ازدواج خویشاوندی داشتهاند نسبت به گروه والدین کودکان عادی، بیشتر بوده و این تفاوت در سطح p<۰/۰۰۱ معنیدار بود.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج بهدست آمده احتمالاً ازدواجهای خویشاوندی نقش مهمی در بروز ژنهای نهفته و مغلوب دارند و منجر به بروز انواع معلولیت از جمله ناشنوایی میشوند. آگاهی زوجها از پیامدهای ازدواج خویشاوندی و انجام مشاورههای ژنتیکی ضروری است.