---

درمان بیمارانی که از بیماری منییر Meniere's Disease)) رنج می‏برند هنوز در هاله‏ای از ابهام بر جای مانده است. حتی می‏توان گفت برنامۀ درمانی موفقی که بسیاری از متخصصین گوش و حلق و بینی مدعی آن هستند، در واقع رژیم گیج کننده‏ای بیش نیست. وجود انواع و اقسام درمان‏های پیشنهادی در این زمینه دلالت بر آن دارد که حصول نتیجۀ درمانی مطمئن در این جمعیت آزرده، کاری بس دشوار است.در سال 1977 نیکولاس توروک (Nicholas Torok) 834 مقاله را که طی مدت 25 سال دربارۀ درمان بیماری منییر به رشتۀ تحریر درآمده بود، مرور نموده و به جمع‏بندی نتایج درمانی مشابه با هم‏-‏بدون توجه به آنچه که در رژیم درمانی منظور شده بود‏-‏پرداخت. میزان بهبود 60 تا 80 درصد موارد بود. چنین تصور می‏شد که 20 تا 30 درصد بیماران بهبود یافته‏اند و در 10 تا 25 درصد موارد بهبودی مشاهده نگردید. او در جمع‏بندی خود بدین نتیجه رسید که: «در حالی‏‎که درمان بیمار حائز اهمیت زیادی است اما ماهیت خاص درمان رابطه‏ای اندک با کسب نتیجۀ درمان دارد». او ضمن نتیجه‏گیری از فقدان رابطه‏ای منطقی در بسیاری از درمان‏های پیشنهادی، از این عقیده که بیماران مبتلا از آثار غیراختصاصی یا دارونمای درمان تأثیر پذیرفته‏اند جانبداری نمود.

---

مشکلات گرچه مطالعات کلینیکی و پژوهشی از روش تجویز سمعک انتخابی¹ برای بیماران دارای افت شنوایی ملایم تا متوسط حمایت می‏کند اما لزوماً در بیماران دارای افت شنوایی شدید تا عمیق نمی‏توان از این روش استفاده کرد. برای مثال به اطلاعات ادیومتریکی که در تصویر 5 نشان داده شده توجه کنید. برای این بیمار میزان تقویتی معادل یک دوم کم‏شنوایی باز هم قادر نخواهم بود که طیف گفتار تقویت شده را قابل شنیدن کند. بنابراین مشکل ما در وحلۀ اول کمبود اطلاعاتی است در رابطه با اینکه چه میزان بهره لازمست تا دریافت گفتار را به حد مطلوب برساند ضمناً در بیمارانی با افت شنوایی زیاد چه مقدار بهره قابل قبول است.

---

مطالعات بالینی و تجربی در طول ده سال گذشته ثابت کرده‏اند که بیماری «با واسطۀ ایمنی»¹ می‏تواند گوش خارج، میانی و یا داخلی را درگیر کند. اختلال عملکرد² خودایمنی³ گوش داخلی می‏تواند ناشی از بیماری عمومی بدن (Systemic) یا بیماری موضعی (Local) باشد. فعلاً بیماریزائی⁴ خودایمنی و آنتی ژن یا آنتی ژن‏های مسئول گوش داخلی آن، شناخته نشده‏اند. روش‏های بالینی، نتایج بررسی آزمایشگاهی و واکنش درمانی، اغلب از یک الگوی ثابت پیروی می‏کند، اما در بعضی موارد ممکن است به شدت متفاوت باشند. درمان تجربی بیماری خودایمنی گوش داخلی، نتایج اولیۀ دلگرم کننده‏ای را ارائه داده است اما به بررسی‏های بیشتر برای فهم بهتر اختلالات خودایمنی نیاز است.

---

آگاه کردن والدین از وجود یک بیماری یا معلولیت برگشت‏ناپذیر در مورد کودکانشان، برای دست‏اندرکاران حرفۀ پزشکی کار بسیار مشکلی است. به‏منظور آن‏که والدین وپزشک بتوانند به نحو سازنده‏ای با عواقب شدید روانی ناشی از این امر، از قبیل ناامیدی و اندوه برخورد نمایند، داشتن تصویر واضحی از عکس العمل‏های مشخص در مواجهه با چنین ضربه‏های روانی حائز اهمیت است.برخورد با مسئله، احساسات متضادی را در ارتباط با زمان بارداری مادر، تولد کودک و تشخیص معلولیت در بر گرفته و مجموعۀ این احساسات روند برخورد والدین با مسئله را شکل می‏دهد. واکنش‏های معمولی که دیده می‏شوند شامل: انکار مسئله، جدا نگاه داشتن کودک از جمع و محیط، احساساتی که مجموعاً ناتوانی را به فرد القاء می‏کنند (عجز و درماندگی)، پرسش راجع به دلایل ناشنوایی، بازگشت به مذهب، سرزنش پزشک، احساس گناه، از این دکتر به آن دکتر مراجعه کردن، افسردگی و ... می‏باشد.برخورد سازندۀ والدین با این مسئله، فقط زمانی امکان‏پذیر است که آن‏ها برگشت‏ناپذیر بودن معلولیت را پذیرفته و با فهم علل و عوارض آن را تفسیر وتوجیه نمایند.گذشته از همۀ این موارد والدین باید بدانند چه چیزی در انتظار فرزند آن‏هاست، اگر آموزش و توانبخشی کودک به درستی برنامه‏ریزی نشود، مشکلاتی به مراتب بیشتر از ناشنوایی به همراه خواهد داشت. علت اصلی مسئله، تأکید غلط بر ایجاد ارتباط از راه دهان و استفاده از یک کانال حسی است که به قیمت فدا کردن راه مناسب‏تر یعنی استفاده از روش تخصصی «ارتباط کلی»¹ می‏باشد. بنابر این مشورت با والدین و استفاده از روش ارتباط کلی، نوید بخش‏ترین برنامه برای موفقیت کودکان ناشنوا به‏منظور دست‏یابی به توانایی‏‏های بالقوه آن‏ها می‏باشد.

---

ویژگی های بینایی و درک شنوایی وزوز سابجکتیو ناشی از نگاه خیره در دو فرد بزرگسال بررسی شده است. این وزوز غیر معمول حدود 4 تا 6 هفته پس از جراحی اعصاب و خارج ساختن کامل ضایعه فضاگیر زاویه پلی مخچه ای رخ داده است و شنوایی گوش تحت عمل از بین رفته است. وزوز ناشی از نگاه خیره هر دو بیمار از نوع صوت خالص بود و تا هنگامی که جهت افقی یا عمودی نگاه تغییر نمی کرد زیر و بمی و بلندی آن ثابت می ماند. وقتی سر در وضعیت خنثی است و جهت نگاه به سمت روبروست وزوز شنیده نمی شود. نتایج و تفسیر بررسی های چشمی و میدان دید، صوت خالص، صدورات خودبخود گوش، ارزیابی سایکو فیزیکی دقیق بلندی و زیر و بمی مورد بحث قرار گرفته اند.

---

به منظور بررسی عملکرد ملانین گوش داخلی، کم شنوایی موقت ناشی از صدا (TTS) در افراد چشم آبی یا قهوه ای مورد مطالعه قرار گرفت. 68 نوجوان ذکور دارای شنوایی طبیعی در این مطالعه شرکت داشتند. آستانه شنوایی قبل و بعد از قرار گرفتن در معرض نویز توسط ادیومتر کامپیوتری در محدوده فرکانسی 8-0.8 کیلو هرتز بدست آمد. در این مطالعه نویزی با پهنای فرکانسی 1665 تا 2335 هرتز و فرکانس مرکزی 2 کیلو هرتز در شدت 105dbspl بمدت 10 دقیقه مورد استفاده قرار گرفت اختلاف معنی داری (قابل توجهی). بین متوسط TTS افراد در محدوده فرکانسی 8-2 کیلوهرتز مشاهده شد، بطوریکه افراد چشم قهوه ای کمترین TTS و افراد چشم آبی بیشترین TTS را داشتند.

---

یکی از بیماری های سیستم عصبی، اسکلروز متعدد است در سراسر جهان تقریبا دو میلیون نفر به آن مبتلا هستند. وسعت این بیماری در حدی است که می تواند تمامی سیستم های حسی و حرکتی و از جمله سیستم شنوایی را درگیر نماید. این درگیری با درجات متفاوتی، بخش های مختلف قسمت مرکزی سیستم شنوایی را گرفتار می کند. با توجه به این امر، بررسی های ادیولوژیک می توانند در تشخیص MS مفید واقع شوند. تظاهرات ادیولوژیک در MS گسترده ای وسع داشته و الگوی مشخص در آن انتظار نمی رود. مقاله حاضر به بررسی اجمالی این تظاهرات می پردازد.

---

توصیف دقیق ویژگی ها غیر زبانی (اطلاعات خانوادگی، تحصیلی، بهداشتی، ...) و مهارت های زبانی آسیب دیدگان شنوایی، دست اندرکاران آموزش و توان بخشی این افراد را در محدود یا برطرف کردن کاستی ها و ناتوانی های ایشان یاری می رساند. در تحقیق حاضر 75 دانش آموز کم شنوای دبستان های ناشنوایان تهران، با میانگین افت شنوایی 55 تا 70 دسی بل در گوش بهتر، مورد مطالعه قرار گرفتند. طیف سنی این افراد 8 تا 16 سال و میانگین سن ایشان 11.04 بود. 27 متغیر غیر زبانی از طریق تکمیل پرسشنامه و 32 متغیر دستور زبانی از راه گردآوری نمونه گفتار خودانگیخته آزمودنی ها، بررسی شد. میانگین طول گفته در این افراد 2.763 واژه برآورد شد. از مجموع گفته های آزمودنی ها، 29% از آنها گفته درست بود. همچنین تنها 16.3% از فعل های آنها صحیح صرف شده بود. از شایع ترین اشکالات سطح جمله و فعل، حذف نابجای عناصر دستوری، اشکال فعل از نظر زمان و عدم مطابقت فعل و فاعل بود. در این تحقیق بین برخی متغیرهای غیر زبانی مانند: پایه تحصیلی، سابقه تحصیل در مدرسه عادی و میزان کاربرد سمعک و تعداد گفته های درست آزمودنی ها رابطه معناداری بدست آمده است

---

کم شنوایی حتی زمانی که محدود به یک گوش باشد، برای ارتباط و یادگیری معلولیت به حساب می آید. گرچه طبق تجربیات بالینی این موضوع درست به نظر نمی‏رسد، اما هیچگونه اطلاعات عینی جهت ارزیابی یا حتی ارجاع وجود ندارد تا مشخص نماید چه نوع کم‏شنوایی می‏تواند معلولیت حقیقی برای موفقیت‏های تحصیلی محسوب شود. یافته‏هایی که در اینجا ارائه شده به‏طور ضمنی وجود معلولیتی بالقوه در زمینه‏های تحصیلی را در نتیجه کم‏شنوایی یک‏طرفه نشان می‏دهد، اگرچه آن را اثبات نمی‏کند. این مطالعه آینده‏نگر، آزمون‏های غربالگری ادیولوژی و اتولوژی را مدتی بیش از 9 سال در یکی از دانشگاه‏های معتبر مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است.

---

تلاش برای تکامل دستگاهی هوشیار که مشتمل بر مدل دو گوشی باشد، در جریان است. این تلاش ها برای جدا کردن سیگنال ها که در هر لحظه ممکن است متغیر باشند، از عوامل مداخله گر، انجام می گیرد. این کار با تکنیک های پردازش دیجیتالی سیگنال (DSP) صورت می گیرد.

---

گاهی در افرادی که انتظار داریم به واسطه میزان کم شنوایی‏شان استفاده مفید از سمعک داشته باشند، پس از یک دوره، شکایت عمده آنها رشد نامناسب بلندی صدای سمعک در سطوح مختلف ورودی است. در حال حاضر از جالب‏ترین و مقبول‏ترین شیوه‏های کاربردی فیتینگ سمعک، تنظیم آن مطابق با الگوی رشد بلندی آسیب دیده است. باید بدانیم در صورت افت عملکرد سلول‏های مویی خارجی و داخلی، رشد بلندی چگونه خواهد بود و با استفاده از چه مدارهایی می‏توان تا حد امکان الگوی رشد بلندی آسیب دیده را به الگوی رشد بلندی طبیعی نزدیک ساخت؟

---

کاشت حلزون شنوایی که نمایانگر یک موقعیت شگفت‏انگیز پزشکی و مهندسی است، بیش از هر پروتز دیگری با سیستم عصبی انسان در تقابل می‏باشد. کاشت حلزون شنوایی به کودک با کم‏شنوایی عمیق کمک می‏کند تا گفتار معمولی را بفهمد و تولید کند و یک بزرگسال ناشنوایی بعد از دوره زبان‏آموزی را قادر می‏سازد با تلفن ارتباط برقرار نماید. اگرچه این نتایج حیرت‏آور در همه بیماران دیده نمی‏شود، اما به ما نشان می‏دهند که چه چیزی ممکن و شدنی است.

---

در پژوهش طولی حاضر، 20 کودک ناشنوا و 20 کودک شنوا در مقاطع سنی 22 ماهگی و 2 سالگی در طول بازی آزاد با مادرانشان مورد مشاهده قرار گرفتند. کودکان ناشنوا در مقایسه با کودکان شنوا دارای تأخیر شدیدی در زبان بودند به‏طوری که ناشنوایان 3 ساله کمتر از کودکان شنوای 22 ماهه از زبان (گفتار یا اشاره) استفاده می‏کردند. مهم‏ترین کانال ارتباطی کودکان ناشنوا صداسازی غیرزبانی بود و استفاده از اشاره از سن 22 ماهگی به سمت 3 سالگی افزایش می‏یافت. با وجود اینکه مادران کودکان ناشنوا نسبت به مادران کودکان شنوا از ارتباط بینایی بیشتری استفاده می‏کردند اما بیشترین ارتباط آنها از طریق گفتار بود، علاوه بر این کودکان ناشنوا توجه زیادی از طریق بینایی برای دریافت ارتباط مادرانشان نشان نمی‏دادند، بنابراین کودکان ناشنوا نسبت به افراد شنوا ارتباط بسیار کمتری داشتند.