|
|
|
|
جستجو در مقالات منتشر شده |
|
|
4 نتیجه برای آسیب ویژۀ زبان
تکتم مالکی شاه محمود، زهرا سلیمانی، سقراط فقیهزاده، دوره 20، شماره 2 - ( 7-1390 )
چکیده
زمینه و هدف: آسیب ویژۀ زبانی یکی از شایعترین اختلالات زبانی دوران رشد کودکان است که در مطالعات زبان فارسی کمتر به آن پرداخته شده است. هدف این پژوهش بررسی تفاوت برخی ویژگیهای صرفیـنحوی گفتار و دیگر مهارتهای زبانی کودکان فارسی زبان مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی با کودکان هنجار هم سن بود. علاوه بر آن، قابلیت کاربرد نسخۀ فارسی آزمون رشد زبانـ3 بهعنوان ابزاری برای شناسایی کودکان فارسی زبان مبتلا به این اختلال مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعۀ مقطعی، نتایج حاصل از آزمون رشد زبانـ3 و تحلیل نمونههای گفتاری توصیفی 13 کودک 5 تا 7 ساله مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی با 13 کودک هنجار مورد مقایسه قرار گرفتند. یافتهها: یافتهها نشان میدهد که بین امتیازهای گروه مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی و گروه شاهد در تمامی جنبههای زبانی مورد بررسی آزمون رشد زبانـ3 تفاوت معنیداری وجود داشت(p<0/001)؛ کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی میانگین طول گفتۀ پایینتری داشتند(p<0/001) و نسبت به همتایان سنی خود، به میزان کمتر از واژگان دستوری گفتار استفاده میکردند(p=0/002). نتیجهگیری: همانند کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی در دیگر زبانها، تمامی عملکردهای زبانی کودکان فارسی زبان مبتلا به این اختلال، پایینتر از عملکرد مورد انتظار برای سن آنها است. بهعلاوه، به نظر میرسد که بتوان از نسخۀ فارسی آزمون رشد زبانـ3، برای شناسایی کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی در زبان فارسی به نحوی که قابل مقایسه با کودکان مبتلا در دیگر زبانها باشند استفاده کرد.
حوریه احدی، رضا نیلیپور، بلقیس روشن، حسن عشایری، شهره جلایی، دوره 23، شماره 1 - ( 1-1393 )
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به نتایج اکثر تحقیقات که نشاندهندۀ اختلالات صرفی در کودکان دچار آسیب ویژۀ زبانی هستند و توجه ویژهای در تحقیقات به رابطۀ میان دوزبانگی و آسیب ویژۀ زبانی شده است، از این رو پژوهش حاضر تکواژهای صرفی افعال زبان فارسی در افراد دوزبانۀ مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی و مقایسۀ آنها با کودکان دوزبانۀ بهنجار را مورد بررسی قرار داد. روش بررسی: در این پژوهش شش کودک ۵ تا ۱۰ ساله، دوزبانۀ آذریـفارسی و شش کودک همتای سنی و شش کودک همتای زبانی از لحاظ صرف فعل مورد بررسی قرار گرفتند و داشتن تأخیر زبانی، نداشتن مشکلات شنوایی، بینایی و هوشی از معیارهای ورود به این پژوهش بود. ابزار سنجش، آزمون آسیب ویژۀ زبانی و نمونۀ گفتار پیوستۀ کودکان بود و برای مقایسۀ نتایج از آزمون غیرپارامتریک منویتنی استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که این کودکان در مهارتهای درک و بیان تطابق فعل و فاعل و بیان زمان افعال (گذشته، حال، آینده) نسبت به همتایان سنی خود تأخیر دارند و تفاوت موجود از لحاظ آماری معنیدار بود (p=۰/۰۲۰ ،p=۰/۰۱۹) و حتی در مورد توانایی بیان زمان افعال از همتایان زبانی خود نیز عقبتر هستند و بین آنها تفاوت معنیداری مشاهده شد(p=۰/۰۲۹). نتیجهگیری: نتایج نشان میدهد ضعف در توانمندیهای صرفی افعال میتواند نشانۀ بالینی ارزشمندی در تشخیص و درمان کودکان دوزبانۀ دچار آسیب ویژۀ زبانی باشد.
تکتم مالکی شاه محمود، نورالدین نخستین انصاری، زهرا سلیمانی، دوره 23، شماره 2 - ( 3-1393 )
چکیده
زمینه و هدف: آسیب ویژۀ زبان از شایع ترین اختلالات زبانی دوران رشد است که به واسط ۀ وجود ناهمگونیهای فراوان در پروفایل زبانی جمعیت مبتلا و هم پوشانی علائم این اختلال با سایر اختلالات زبانی رشدی ، تشخیص آن توسط محققان و درمانگران مختلف با دشواری هایی همراه است . هدف از این مطالعه، مروری بر معیارهای تشخیصی ارائه شده در مطالعات مختلف، بحثهای مطرح شده در تشخیص و معرفی دقیق ترین روشهای تشخیصی موجود بود. روش بررسی: در این مطالعه، مقالات منتشر شده در فاصلۀ سالهای ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۲ درباره شیوه های تشخیص کودکان پیش دبستانی مبتلا به آسیب ویژۀ زبان از کودکان هنجار در بانک های اطلاعاتی Pubmed ، Google scholar ، Cochran Library ، Web of Science ، ProQuest ، Springer ، Oxford ، Science Direct ، Ovid ، Iran Medex و Magiran با استفاده از کلمات کلیدی مرتبط با آسیب ویژۀ زبان ، شناسایی و تشخیص، آزمونهای استاندارد و آزمونهای رشد زبان مورد بررسی قرار گرفته اند. نتیجهگیری: نتایج مطالعۀ حاضر نشان میدهد که بر خلاف توافق عمومی متخصصان و درمانگران بر معیارهای استثنا کردن که یکی از اجزاء فعالیتهای تشخیصی آسیب ویژۀ زبان است، توافق نظر عمومی در مورد معیار دیگر یعنی معیارهای شمول وجود ندارد و در مطالعات مختلف، معیارهای متفاوتی مورد استفاده قرار گرفتهاند که بهطور کلی قابل تقسیم به دستههای قضاوت بالینی درمانگر، معیارهای مبتنی بر عدم انطباق، آزمونهای استاندارد و نشانگرهای بالینی و نشانگرهای حاصل از گفتار خودانگیخته هستند. در این مطالعه، مزیتها، معایب و کاربرد بالینی هر شیوه مورد بحث قرار گرفته است.
فاطمه حارثآبادی، طاهرهسیما شیرازی، دوره 23، شماره 6 - ( 11-1393 )
چکیده
زمینه و هدف: یکی از انواع اختلالات زبان در دوران رشد که در دهههای اخیر توجه زیادی را به خود جلب کرده است، آسیب ویژۀ زبانی است. پژوهشهای زیادی دربارۀ کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی انجام شده است، ولی تاکنون دلیل مشخصی برای وجود نقایص زبانی در آنها مشخص نشده است. برخی از پژوهشها نقص در حافظۀ کاری واجی و سرعت پردازش شنیداری را علت بروز اختلال زبانی در این کودکان می دانند. بنابراین هدف این مطالعه مروری، جمع آوری نتایج مطالعاتی است که به بررسی این دو عامل در این کودکان پرداختهاند. یافتههای اخیر: پژوهشها نشان داده است که کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی با محدودیت در ظرفیت حافظۀ کاری واجی مواجه هستند. این نقص حافظه میتواند یکی از دلایل احتمالی آسیبهای زبانی در کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی باشد، همچنین در این کودکان، اختلال در سرعت پردازش اطلاعات، به ویژه از جنبۀ شنیداری دیده شده است. نتیجهگیری: با توجه به ارتباط حافظۀ کاری واجی و سرعت پردازش شنیداری با زبان، هنوز نیاز به پژوهشهای بسیاری است تا بتوان به درستی نوع و چگونگی این ارتباطات را توضیح داد. به هر حال با توجه به نقش حافظۀ واجی و سرعت پردازش شنیداری در فراگیری زبان، پیشنهاد می شود که در ارزیابی و درمان کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی، باید روی ظرفیت حافظۀ کاری واجی و سرعت پردازش شنیداری نیز متمرکز شد.
|
|
|
|
| This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License which allows users to read, copy, distribute and make derivative works for non-commercial purposes from the material, as long as the author of the original work is cited properly. |
|
|
|