---

این مطالعه در ادامه مطالعه سال‏های 1982-1980 می‏باشد که بروز عوامل مخاطره‏آمیز¹ و الگوهای تشخیصی و توانبخشی² در  گروهی از شیرخواران مبتلا به اختلال شنوایی را در یک مرکز شهری مورد بررسی قرار می‏دهد. یافته‏های فعلی که از مطالعات سال‏های 1988-1983 به‏دست آمده نشان می‏دهد که فقط یک سوم شیر خوارانی که اختلال شنوایی دارند را می‏توان از طریق برنامه‏های بیماریابی شنوایی شناسی³ در مراکز مراقبت ویژه نوزادی ((NICU⁴ مشخص نمود. اگرچه سن تشخیص در بخش مراقبت‏های ویژه زودتر از گروهی است که در شیرخوارگاه کودکان سالم ((WBN⁵ می‏باشند، سن ثبت نام در برنامه والد-شیرخوار⁶ برای هر دو گروه NICU وWBN حدود 20 ماهگی می‏باشد.در طی هشت سالی که این مطالعات با این دو بررسی صورت گرفته مشخص می‏شود: سن کودکانی که اختلال شنوایی داشته و در برنامه توانبخشی ثبت نام کرده‏اند یک سال یا بیشتر از سنی است که در سال 1982 توسط کمیته مشترک شنوایی شیرخوار⁷ (حدود 6 ماه به‏عنوان سن ایده‏آل) توصیه شده است.

---

پژوهش سنجشی توصیفی حاضر با هدف کلی تعیین فراوانی اختلالات شنوایی در دانش آموزان دبستانی انجام شده است. این بررسی به شیوه تصادفی در شهر بهبهان روی 1000 دانش آموز دبستانی (500 دختر و 500 پسر)، در سال تحصیلی 76-1375 صورت گرفت و در آن از معاینه اتوسکپی، آزمایش های شنوایی سنجی صوت خالص و شنوایی سنجی امپدانس استفاده شد. علاوه برآن با ارائه پرسشنامه به والدین و مصاحبه با دانش آموزان و آموزگاران آنان اطلاعاتی در زمینه نسبت فامیلی والدین، سابقه خانوادگی نقص شنوایی و آگاهی از ابتلا به کم شنوایی گردآوری شد. یافته های حاصل به کمک جداول و نمودارهای فراوانی تبیین گردیده و ارتباط سن و جنس نمونه ها با ابتلا به کم شنوایی به کمک آزمون آماری X² و نیز میزان افت شنوایی گوش راست و چپ مبتلایان با آزمون آماری T مقایسه شد. نتایج نشان داد که 6.6 درصد از دانش آموزان مورد بررسی دچار افت شنوایی در یک (2.3 درصد) یا هر دو گوش (4.3 درصد) بودند. نوع کم شنوایی در 4.8 درصد از مبتلایان، انتقالی و در 1.6 درصد حسی-عصبی بود. در 0.2 درصد نیز نوع کم شنوایی در دو گوش یکسان نبود که در یک مورد از آنان کم شنوایی آمیخته در گوش راست مشاهده گردید. کم شنوایی عمدتا در حد مختصر بود و تفاوت آماری معنی داری بین سن و جنس با ابتلا به کم شنوایی مشاهده نشد. با توجه به نتایج معاینات و آزمایش های انجام شده 18.4 درصد از نمونه ها نیازمند اقدامات درمانی و 0.7 درصد به خدمات توان بخشی نیاز داشتند. درصد آگاهی والدین، آموزگاران و خود دانش آموزان مبتلا نسبت به مسئله کم شنوایی به ترتیب 21.2، 22.7 و 15.2 بود.

---

هدف: تعیین توزیع فراوانی اختلالات شنوایی در دانش آموزان دبستان های دولتی شهر اسلام آباد غرب با استفاده از تکمیل پرسشنامه، معاینه اتوسکپی، آزمایش ادیومتری صوت خالص و ادیومتری ایمیتانس. مواد و روش ها: 2000 گوش مربوط به 1000 دانش آموز دبستانی (500 پسر و 500 دختر) که به طور تصادفی از بین دانش آموزان دبستان های دولتی شهر اسلام آباد غرب در سال تحصیلی 77-1376 انتخاب شده بود. روش آماری سنجشی توصیفی به صورت مقطعی استفاده شده است. ابتدا با استفاده از تکمیل پرسشنامه توسط والدین از وضعیت ازدواج فامیلی، سابقه کاهش شنوایی در خانواده و ... و آگاهی از ابتلا به کم شنوایی اطلاعات کسب شد. سپس معاینه گوش (اتوسکپی)، ادیومتری صوت خالص به صورت غربالگری و امپدانس ادیومتری جهت بررسی گوش میانی بکار گرفته شد. نتایج: مشاهده 13.65 درصد ناهنجاری در مجرای گوش خارجی که 13.3 درصد از آن مربوط به وجود جرم بوده است. ارتباط آماری جنس مونث با افزایش میزان ناهنجاری در مجرای هر دو گوش (گوش راست P=0.012 و گوش چپ P=0.043)، وجود 6.75 درصد اختلال در پرده تمپان و شیوع 9.7 درصد کم شنوایی در جامعه مورد بررسی، مشاهده شیوع بیشتر کم شنوایی انتقالی در دختران و شیوع بیشتر کم شنوایی حسی عصبی در پسران و وجود ارتباط آماری معنی دار در این رابطه در گوش چپ (P=0.03). سطح آگاهی از وجود کم شنوایی کودک در والدین 11.4 درصد، آموزگاران 13.4 درصد و خود دانش آموزان مبتلا 14.4 درصد است.

---

غربالگری شنوایی 2400 گوش دانش آموزان (600 پسر و 600 دختر) دبستان های نیشابور، سال تحصیلی 77-1376. هدف اصلی: تعیین توزیع فراوانی اختلالات شنوایی در دانش آموزان دبستان های دولتی نیشابور. روش مطالعه: مطالعه حاضر به روش سنجشی-توصیفی انجام گردیده و کلیه نمونه ها به طریق تصادفی انتخاب شده اند. مواد و روش ها: ابتدا بررسی میزان آگاهی والدین، آموزگاران و دانش آموزان از طریق تکمیل پرسش نامه انجام شد. سپس بررسی گوش ها (اتوسکپی) و ادیومتری تون خالص با روش غربال گری شنوایی و در ادامه امپدانس ادیومتری کلیه گوش های مورد مطالعه انجام شد. نتایج: اصلی ترین یافته ها؛ حالت های غیر طبیعی در مجرای گوش خارجی (14.1 درصد) شامل وجود جرم در مجرای گوش (با 13.6 درصد)، حالت های غیر طبیعی پرده تمپان (0.4 درصد) و جسم خارجی (0.16 درصد)، تمپانوگرام های غیر طبیعی (5.75 درصد) که بیشترین آن مربوط به نوع C با (3.15 درصد) بود. افت شنوایی به طور کلی 5.5 درصد شامل (1.25 درصد) در یک گوش و 3 درصد در هر دو گوش بود. نوع کاهش شنوایی در این جامعه فقط از نوع انتقالی بود. به طور کلی 9.8 درصد افراد، نیازمند اقدامات درمانی و(0.3 درصد) نیازمند اقدامات توانبخشی بودند. درصد آگاهی والدین، آموزگاران و دانش آموزان از وجود کم شنوایی به ترتیب (28.8، 36.3 و 40.9 درصد) بوده است. جنسیت و راست و چپ بودن گوش ها اثری دریافته ها نداشته است.

---

AI (شاخص درک گفتار) اندازه گیری میزان نمادهای گفتاری قابل شنیدن با مقدار صفر تا یک است. AI شاخص کارآمدی برای ارزیابی معلولیت شنوایی و اندازه گیری سودمندی بالقوه استفاده از سمعک بوده، مطالعات مختلف حاکی از توانایی آن در پیش بینی میزان مشکل درک گفتار افراد کم شنوا است. بررسی حاضر که روی 40 فرد دارای شنوای طبیعی و 40 فرد کم شنوای حسی-عصبی با میانگین افت شنوایی 40 تا 70 دسی بل HL در محدوده سنی 25 تا 65 سال در دو جنس صورت گرفت، در نظر دارد توانایی AI را برای پیش بینی عملکرد تشخیص گفتار بدون سمعک و با سمعک، در سکوت مورد مطالعه قرار دهد. برای محاسبه AI از روش کلینیکی پاولوویک (1988) و برای آزمون تشخیص گفتار از فهرست های 25 تایی واژه های تک هجایی استاندارد استفاده شد. تنظیم و تطبیق سمعک به روش گوش واقعی، با اندازه گیری بهره الحاقی صورت گرفت. نتایج نشان داد، AI قادر است نتیجه آزمون تشخیص گفتار بدون سمعک و با سمعک را به خوبی پیش بینی کند (P<0.05) و مقادیر آن از سن و جنس متاثر نمی شود (P>0.05). همچنین تکرار اندازه گیری بهره الحاقی و آزمون تشخیص گفتار مبین اعتبار بالای امتیازات AI با سمعک و تشخیص گفتار بود (P>0.05)

---

هدف: تعیین توزیع فراوانی اختلالات شنوایی و بررسی آماری استفاده از سمعک در بیماران مراجعه کننده به بخش ادیومتری مرکز آموزشی درمانی بو علی سینا در سال 1377.
مواد و روش‏ها: این پژوهش سنجشی ـ توصیفی بوده و بیش از 2053 مراجعه کننده (1234 مرد و 819 زن) که پس از معاینه توسط پزشک برای آزمایش شنوایی به بخش ادیومتری معرفی گردیدند. برای کلیه مراجعه شوندگان به این بخش تاریخچه گیری و اتوسکوپی، آزمایشات معمول شنوایی (ادیومتری صوت خالص و ادیومتری ایمیتانس و گفتاری) انجام شده است. یافته های حاصل به کمک جداول و نمودارهای فراوانی تبیین گردیده و ارتباط سن و جنس در انواع کم شنوایی و تعداد افراد نیازمند به سمعک در بیماران کم شنوا بررسی گردیده است.
یافته‏ها: نتایج این پژوهش مؤید آن است که میزان آسیب شنوایی در جامعه مورد بررسی 56 درصد از کل مراجعین و افراد دارای شنوایی طبیعی 44 درصد بوده اند. 60 درصد از کل مراجعین مرد و 40 درصد کل مراجعین زن بوده اند. از نظر نوع کاهش شنوایی: 44 درصد افراد به کاهش شنوایی حسی ـ عصبی و 6/35 درصد به کاهش شنوایی انتقالی و 2/8 درصد به کاهش شنوایی مختلط مبتلا بودند.
از کل بیماران مورد مطالعه برای‌‌ نفر (83 زن و 121 مرد) سمعک با توجه به نیاز آنها، تجویز شده است که فقط 20 زن و 32 مرد سمعک تهیه نموده و در حال استفاده از آن هستند.
نتیجه‏گیری: کاهش شنوایی حسی ـ عصبی در نمونه های مورد مطالعه از فراوانی قابل توجه تری برخوردار است. این تحقیق نشان می دهد که هرچه سن بالاتر باشد پذیرش سمعک بیشتر است (85 درصد از استفاده کنندگان سمعک بالای 49 سال داشتند). میزان شیوع مراجعین کم شنوا در مردان بیشتر از زنان است (60 به 40). تنها 25 درصد از بیماران کم شنوا از سمعک استفاده می کنند.

---

زمینه و هدف: یک‏ونیم درصد از کودکان استثنایی مبتلا به اختلال شنوایی هستند و این خود عاملی است که روند آموزش و یادگیری را تحت تأثیر قرار می‏دهد. هدف در این مطالعه بررسی اثر بازخورد آگاهی از نتیجه با بسامد مختلف بر یادگیری حرکتی کودکان دچار اختلال شنوایی بود.

روش بررسی: در این مطالعه 24 نفر از پسران و دختران 7 تا 14 ساله (محدودۀ سنی 56/10 با انحراف معیار 53/2) با اختلال شنوایی براساس امتیازهای به‏دست آمده در پیش‏آزمون به‏طور تصادفی در سه گروه هشت نفری همسان قرار گرفتند و به‏مدت هشت جلسه به شیوۀ مورد نظر، بازخورد صفر، 50 و 100 درصد تمرین کردند. آزمون‏های اکتساب، یادداری و انتقال اجرا شد و تحلیل داده‏ها از روش‏های تحلیل واریانس یک‏طرفه و آزمون تعقیبی توکی و همچنین تحلیل واریانس دوطرفه با اندازه‏گیری مکرر انجام گرفت.

یافته‏ها: نتایج تحقیق نشان داد که تمام گروه‏ها در طی جلسات تمرینی و در مراحل مختلف پیشرفت داشته‏اند. با این حال نتایج بین سه گروه تمرینی حاکی از اختلاف معنی‏دار در مراحل اکتساب(p=0/008)، یادداری(p=0/001) و انتقال(p=0/035) بود. به این معنی که در مرحلۀ اکتساب گروه تمرینی بازخورد 100درصد و در مراحل یادداری و انتقال گروه تمرینی بازخورد 50 درصد عملکرد بهتری داشتند.

نتیجه‏گیری: براساس نتایج تحقیق، بازخورد بیش از حد باعث بهبود عملکرد در مرحلۀ اکتساب و ایجاد اختلال در مرحلۀ یادداری می‏شود و بازخورد 50 درصد می‏تواند باعث بهبود یادگیری یک مهارت حرکتی شود که اصول مربوط به بازخورد در این کودکان نیز مورد تأیید قرار می‏گیرد.