---

زمینه و هدف: امروزه بررسی کیفیت زندگی بیماران از جمله مبتلایان به اختلال صوت با ابزارهای مبتنی بر بیمار متداول شده و در نظام سلامت، مرجع تصمیم‏گیری‏های بالینی محسوب می‏شود. این پژوهش برای اولین بار و با هدف مقایسه ویژگی‏های ادراکی صوت از نظر آسیب‏شناس گفتار و زبان و بزرگسالان مبتلا به اختلال صوت و دارای صوت بهنجار می‏پردازد.
روش بررسی: سی بزرگسال مبتلا به اختلال صوت و سی بزرگسال دارای صوت بهنجار همگن از نظر سن، جنس و شرایط شغلی ارزیابی شدند. ویژگی‏های ادراکی صوت از دیدگاه آسیب‏شناس گفتار و زبان به‏وسیله نیمرخ جامع ارزیابی شنیداری‏ـ ادراکی صوت و از دیدگاه فرد بزرگسال به‏وسیله پرسش‏نامه شاخص معلولیت صوت بررسی و مقایسه گردید. تحلیل داده‏ها با آزمون‏های من‏ویتنی و ویلکاکسون انجام شد.
یافته‏ها: اختلاف میانگین امتیاز کل و امتیاز هر یک از شاخص‏های معلولیت صوت میان افراد مبتلا به اختلال صوت و صوت بهنجار معنی‏دار بود(p<0/01). مقایسه میانگین امتیاز کل و امتیاز شاخص‏های شنیداری‏ـ ادراکی صوت، غیر از شاخص‏های زیر و بمی و سرعت، نیز بین دو گروه معنی‏دار بود(p<0/01). بررسی همبستگی‏ها در مبتلایان به اختلال صوت، همبستگی ضعیفی (34/0 =r) بین امتیاز شاخص معلولیت صوت و شاخص‏های شنیداری‏ـ ادراکی نشان داد.
نتیجه‏گیری: مبتلایان به اختلال صوت مشکل صوتی خود را متفاوت و شدیدتر از متخصص ارزیابی می‏کنند که بیانگر تأثیرات جسمی، روانی و اجتماعی اختلال بر بیمار می‏ًباشد. این پژوهش تأیید می‏کند ارزیابی صوت توسط بیمار باید بخشی از ارزیابی‏های متداول در اختلال صوت باشد.

---

زمینه و هدف: ناآشنائی با سازوکار آواسازی صدمات جبران­ناپذیری به حنجره وارد می­کند. بد و نادرست استفاده کردن از صدا شایع­ترین علت اختلالات صوت است، از این­رو گاهی درمان جهت حذف یا اصلاح این رفتارها ارائه می­شود. هدف این مطالعه بررسی شاخص­های ادراکی صوت قبل و بعد از برنامه بهداشت صوتی در مبتلایان به اختلال صوت  است.
روش بررسی: این مطالعه طولی­ـ­مداخله­ای طی 6 هفته روی 8 بزرگسال مبتلا به اختلال صوت انجام  شد. ابتدا ارزیابی ادراکی با نیمرخ جامع ارزیابی شنیداری­ـ­ادراکی صوت انجام شد. سپس برنامه بهداشت صوتی ارائه و جلسات پی­گیری در هفته­های دوم و چهارم برگزار شد. در جلسه آخر، ارزیابی ادراکی انجام و از شرکت­کنندگان نظرخواهی شد. نتایج ارزیابی ادراکی قبل و بعد از درمان مقایسه گردید.
یافته­ها: میانگین امتیاز شاخص­های ادراکی بعد از برنامه بهداشت صوتی کاهش یافت که به معنای بهبود صوت است. اختلاف میانگین امتیاز شاخص­های ادراکی صوت، به استثنای تلاش و تقلا قبل و بعد از درمان، معنی­دار بود(p≤0/0001). مقایسه امتیازها نشان داد که بلندی بیشترین و هماهنگی گفتار و تنفس کمترین تغییرات را داشته است. کلیه شرکت­کنندگان کارایی  درمان را تأیید کردند.
نتیجه­گیری: برنامه بهداشت صوتی کلیه شاخص­های ادراکی صوت را بهبود می­بخشد، اما تأثیر آن بر شاخص­های مختلف یکسان نیست. ارزیابی­های بیمارمحور این یافته را تأیید می­کند. بدین­ترتیب برنامه بهداشت صوتی لازمه یک برنامه درمانی کامل است، اما به­تنهایی همه مشکلات صوتی را برطرف نمی­کند.

---

زمینه و هدف: بررسی و ارزیابی اختلال صوت شامل ارزیابی درکی، آکوستیکی، آئرودینامیکی و فیزیولوژیکی است. در سال‏های اخیر علاوه بر روش‎های ذکر شده، ارزیابی مبتنی بر نظر بیمار نیز به‏عنوان یکی از اجزاء ضروری ارزیابی صوت در نظر گرفته می‏شود. هدف اصلی این پژوهش ساخت ابزاری بود که بتواند مشکلات جسمی، عملکردی و عاطفی بیماران صوت بزرگسال را مورد سنجش قرار دهد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع ساخت آزمون است. پرسش‏نامۀ سنجش نشانه‏های اختلال صوت پس از طی مراحل مختلف از جمله بررسی پرسش‏نامه‏های مشابه خارجی ساخته شد. روایی محتوایی این پرسش‏نامه براساس قضاوت هفت نفر از متخصصان گفتاردرمانگر به‏دست آمد. این پرسش‏نامه روی 60 بیمار مبتلا به اختلال صوت باسواد (40 مرد و 20 زن) در محدودۀ سنی 18 تا 60 سال اجرا شد و پایایی آن با روش آلفای کرونباخ و دونیمه کردن تعیین شد.
یافته‏ها: شاخص روایی محتوایی برای کل پرسش‏نامه مطلوب و برابر 94/0 بود. ضریب آلفا برای بخش‏ها و کل پرسش‏نامه بالاتر از 7/0 و ضریب دونیمه کردن 96/0 به‏دست آمد. ضریب همبستگی بخش‏ها با کل پرسش‏نامه معنی‏دار بود(p<0/01).
نتیجه‏گیری: پرسش‏نامۀ سنجش نشانه‏های اختلال صوت در بزرگسالان از روایی و پایایی مطلوبی برخوردار بوده و منعکس‏کنندۀ مشکلات جسمی، عملکردی و عاطفی بیماران صوت است. اجرای پرسش‏نامه و امتیازدهی آن ساده بوده و به نظر می‏رسد که استفاده از این پرسش‏نامه در کنار سایر روش‏های ارزیابی در انتخاب بهترین و مناسب‏ترین شیوۀ درمان کمک‏کننده و راه‏گشا باشد.