در دهۀ اخیر فلسفه پیشین حامی روش تقویت انتخابیAmplification  Selective مجدداً مطرح شد، با این هدف که دریافت گفتار تقویت‏شده Speech reception از طریق سمعک را برای افراد حسی عصبی بهترین حد ممکن را ارتقاء دهند. از هنگام اولین گزارشات توسط Berger در ایالات متحده و Byrne & Tonisson در استرالیا معادلات ریاضی متعددی در تأیید این مطلب ذکر شده تا به متخصصین تنظیم سمعک Hearing aid Fitter امکان دهد که میانگین طیف گفتاری بلند مدتLongterm average Speech reception از طریق سمعک را به گونه‏ای تنظیم کند که بین راحت‏ترین سطح شنوایی بیمار (M.C.L) و سطح ناراحت بلندی (L.D.L) قرار گیرد.به‏طور کلی روش‏های تجویز سمعک به‏نحوی طراحی شده‏اند که بتوان بهترین بهره و پاسخ فرکانسی سمعک را به راحتی از طریق داده‏های ادیومتریک یعنی سطوح «آستانه شنوایی» راحت‏ترین سطح شنوایی و «سطح ناراحتی بلندی» پیش‏بینی کرد.

مشکلات گرچه مطالعات کلینیکی و پژوهشی از روش تجویز سمعک انتخابی¹ برای بیماران دارای افت شنوایی ملایم تا متوسط حمایت می‏کند اما لزوماً در بیماران دارای افت شنوایی شدید تا عمیق نمی‏توان از این روش استفاده کرد. برای مثال به اطلاعات ادیومتریکی که در تصویر 5 نشان داده شده توجه کنید. برای این بیمار میزان تقویتی معادل یک دوم کم‏شنوایی باز هم قادر نخواهم بود که طیف گفتار تقویت شده را قابل شنیدن کند. بنابراین مشکل ما در وحلۀ اول کمبود اطلاعاتی است در رابطه با اینکه چه میزان بهره لازمست تا دریافت گفتار را به حد مطلوب برساند ضمناً در بیمارانی با افت شنوایی زیاد چه مقدار بهره قابل قبول است.