زمینه و هدف: بیماری پارکینسون نوعی از اختلال پیش‏روندۀ عصب‏شناختی است که به سبب کاهش قابل توجه ترشح دوپامین در مغز ایجاد می‏شود. اصلی‏ترین و شایع‏ترین علامت اختلال گفتاری در پارکینسون که از نوع دیزآرتری است، کاهش وضوح گفتار است. نظر به این که کاهش وضوح گفتار به نوعی بازگوکنندۀ آسیب به جنبه‏های اکوستیک است، پژوهشگران اخیراً به مطالعۀ رابطۀ بین این دو پرداخته‏اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اکوستیکی واکه‏های گفتار افراد مبتلا به پارکینسون و عادی انجام شده است.

روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تحلیلی و به‏صورت مقطعی انجام شده است. در این بررسی نمونۀ صدای ۱۸ مرد مبتلا به پارکینسون و ۱۸ مرد عادی در محیط بدون صدا جمع‏آوری و با استفاده از نرم‏افزار praat تجزیه و تحلیل شد. برای بررسی تفاوت میان داده‏ها آزمون‏های t مستقل و من‏ویتنی مورد استفاده قرار گرفت.

یافته‏ها: متغیرهای مورد بررسی در دو گروه مورد مطالعه تفاوت‏های معنی‏دار نشان دادند. در واکه‏های افتاده F1-F0 بیماران نسبت به افراد عادی کاهش معنی‏دار نشان داد(p<۰/۰۰۱) همچنین در واکه‏های افراشته F2 -F1 بیماران نسبت به افراد عادی کاهش معنی‏دار نشان داد(p<۰/۰۵).

نتیجه‏گیری: نتایج حاکی از اثر پارکینسون بر ویژگی‏های اکوستیک گفتار این افراد است و با استفاده از رویکرد اکوستیکی به‏طور دقیق می‏توان این تفاوت‏ها را سنجید و کاهش وضوح گفتار را اندازه‏گیری کرد.