---

اولتراسیون تشخیصی تکنیک سودمندی است که شنوایی شناس بر اساس آموزش های لازمه می تواند آن را به کار بگیرد. اگرچه موانع زیادی در رابطه با اندازه پروب و وضوح تصاویر حاصله وجود دارد ، ولی به کمک آن می توان اطلاعاتی را کسب نمود که با استفاده از سایر روش ها غیر قابل ابتیاع است. توانایی تصویر سازی همزمان real time در روش های A و B، این دو شیوه را به وسایل سودمندی در زمینه مطالعه تغییرات ساختارهای گوش مبدل ساخته است. ارزیابی اولتراسیون در ارزیابی بیماران مبتلا به Dizziness به صورت بالقوه روش مفیدی است که می‏توان از آن در کنار سایر آزمون های سیستم دهلیزی استفاده نمود.

---

اولتراسیون تشخیصی تکنیک سودمندی است که شنوایی شناس بر اساس آموزش های لازمه می تواند آن را به کار بگیرد. اگرچه موانع زیادی در رابطه با اندازه پروب و وضوح تصاویر حاصله وجود دارد ، ولی به کمک آن می توان اطلاعاتی را کسب نمود که با استفاده از سایر روش ها غیر قابل ابتیاع است. توانایی تصویر سازی همزمان real time در روش های A و B، این دو شیوه را به وسایل سودمندی در زمینه مطالعه تغییرات ساختارهای گوش مبدل ساخته است. ارزیابی اولتراسیون در ارزیابی بیماران مبتلا به  Dizzinessبه صورت بالقوه روش مفیدی است که می‏توان از آن در کنار سایر آزمون های سیستم دهلیزی استفاده نمود.

---

این مطالعه در ادامه مطالعه سال‏های 1982-1980 می‏باشد که بروز عوامل مخاطره‏آمیز¹ و الگوهای تشخیصی و توانبخشی² در  گروهی از شیرخواران مبتلا به اختلال شنوایی را در یک مرکز شهری مورد بررسی قرار می‏دهد. یافته‏های فعلی که از مطالعات سال‏های 1988-1983 به‏دست آمده نشان می‏دهد که فقط یک سوم شیر خوارانی که اختلال شنوایی دارند را می‏توان از طریق برنامه‏های بیماریابی شنوایی شناسی³ در مراکز مراقبت ویژه نوزادی ((NICU⁴ مشخص نمود. اگرچه سن تشخیص در بخش مراقبت‏های ویژه زودتر از گروهی است که در شیرخوارگاه کودکان سالم ((WBN⁵ می‏باشند، سن ثبت نام در برنامه والد-شیرخوار⁶ برای هر دو گروه NICU وWBN حدود 20 ماهگی می‏باشد.در طی هشت سالی که این مطالعات با این دو بررسی صورت گرفته مشخص می‏شود: سن کودکانی که اختلال شنوایی داشته و در برنامه توانبخشی ثبت نام کرده‏اند یک سال یا بیشتر از سنی است که در سال 1982 توسط کمیته مشترک شنوایی شیرخوار⁷ (حدود 6 ماه به‏عنوان سن ایده‏آل) توصیه شده است.

---

آگاه کردن والدین از وجود یک بیماری یا معلولیت برگشت‏ناپذیر در مورد کودکانشان، برای دست‏اندرکاران حرفۀ پزشکی کار بسیار مشکلی است. به‏منظور آن‏که والدین وپزشک بتوانند به نحو سازنده‏ای با عواقب شدید روانی ناشی از این امر، از قبیل ناامیدی و اندوه برخورد نمایند، داشتن تصویر واضحی از عکس العمل‏های مشخص در مواجهه با چنین ضربه‏های روانی حائز اهمیت است.برخورد با مسئله، احساسات متضادی را در ارتباط با زمان بارداری مادر، تولد کودک و تشخیص معلولیت در بر گرفته و مجموعۀ این احساسات روند برخورد والدین با مسئله را شکل می‏دهد. واکنش‏های معمولی که دیده می‏شوند شامل: انکار مسئله، جدا نگاه داشتن کودک از جمع و محیط، احساساتی که مجموعاً ناتوانی را به فرد القاء می‏کنند (عجز و درماندگی)، پرسش راجع به دلایل ناشنوایی، بازگشت به مذهب، سرزنش پزشک، احساس گناه، از این دکتر به آن دکتر مراجعه کردن، افسردگی و ... می‏باشد.برخورد سازندۀ والدین با این مسئله، فقط زمانی امکان‏پذیر است که آن‏ها برگشت‏ناپذیر بودن معلولیت را پذیرفته و با فهم علل و عوارض آن را تفسیر وتوجیه نمایند.گذشته از همۀ این موارد والدین باید بدانند چه چیزی در انتظار فرزند آن‏هاست، اگر آموزش و توانبخشی کودک به درستی برنامه‏ریزی نشود، مشکلاتی به مراتب بیشتر از ناشنوایی به همراه خواهد داشت. علت اصلی مسئله، تأکید غلط بر ایجاد ارتباط از راه دهان و استفاده از یک کانال حسی است که به قیمت فدا کردن راه مناسب‏تر یعنی استفاده از روش تخصصی «ارتباط کلی»¹ می‏باشد. بنابر این مشورت با والدین و استفاده از روش ارتباط کلی، نوید بخش‏ترین برنامه برای موفقیت کودکان ناشنوا به‏منظور دست‏یابی به توانایی‏‏های بالقوه آن‏ها می‏باشد.

---

  برآورد سنی که در آن ضایعات شنوایی در جامعه بطور معمول تشخیص داده می شوند، جهت مقایسه با ملاک های مورد قبول و تخمین کاستی های موجود در برنامه ریزی های تشخیصی و باز توانی لازم می باشد. بر این اساس، طی یک بررسی گذشته نگر مقطعی از فروردین تا خرداد ماه 1371، سن تشخیص کم شنوایی و عوامل وابسته، در بین جمعی از دانش آموزان مدارس ناشنوایان باغچه بان، تهران مورد مطالعه قرار گرفت. این بررسی توسط پرسشنامه ای سه قسمتی با همکاری والدین 445 نفر از دانش آموزان واحدهای 2، 6، 10 مجتمع باغچه بان تهران در نیمه دوم سال تحصیلی 71-1370 انجام گردید. نتایج نشان می دهد که میانگین سن تشخیص کم شنوایی - اعم از مادر زادی و اکتسابی - در جمعیت تحت مطالعه معادل سه سال و شش ماهگی می باشد. در حالیکه میانگین سن تردید والدین نسبت به وجود شنوایی طبیعی در کودک حدود یک سال و ده ماهگی است. مقایسه سن تشخیص کم شنوایی میزان کم شنوایی (در کم شنوایی متوسط تا عمیق) سن تشخیص کاهش می یابد (P<0.01). در بین منابع ارجاع دهنده برای انجام اولین آزمون شنوایی، کمترین تشخیص مربوط به ارجاع توسط پزشکان می باشد. بر خلاف انتظار، میانگین سن تردید و تشخیص کم شنوایی در افرادی که دارای تاریخچه مثبت وجود کم شنوایی در خانواده می باشد، بالاتر از افرادی است که تاریخچه خانوادگی کم شنوایی نداشته اند (P<0.01). در حال، هیچگونه ارتباطی بین سن تشخیص تعداد افراد ناشنوای خانواده مشاهده می شود (P<0.02).

---

مقصود از ارائه این مطالعه، ارزیابی امتیاز تشخیص گفتاری (Speech recognition score=SRS) در افراد استفاده کننده از سمعک بود تا بدین وسیله مشخص شود که تک سیلاب های بی معنی، مواد گفتاری مناسبی جهت ارزیابی سودمندی سمعک در افراد کم شنوا می باشند. سودمندی سمعک به صورت اختلاف امتیاز تشخیص گفتاری افراد بدون سمعک و با سمعک با استفاده از یک سمعک پشت گوشی (Panasonic/5400) بررسی می گردید. یک نمونه 60 نفری شامل 30 نفر دانش آموز کم شنوا با کم شنوایی غالب حسی-عصبی در حد متوسط و متوسط شدید در محدوده سنی7.5 تا 14 سال (15 دختر و 15 پسر) و 30 نفر دانش آموز با شنوایی طبیعی در همین محدوده سنی (15 دختر و 15 پسر) شامل تحقیق مورد نظر می شدند. در افراد کم شنوا تطبیق سمعک بوسیله ارزیابی بهره الحاقی (Insertion gain) براساس روش تجویز بهره NAL انجام می شد و سپس ارزیابی تشخیص گفتار در شرایط سکوت از طریق ارائه 25 کلمه تک سیلاب بی معنی ضبط شده بر روی نوار، یکبار بدون سمعک و بار دیگر با سمعک انجام می گردید. نمونه ها پاسخ را در لیست مخصوصی که در اختیار آنان قرار می گرفت علامت می زدند و در افراد شنوا نیز ارزیابی تشخیص گفتار به همین صورت انجام شد. نتایج اثبات می کنند که تفاوت SRS بدون سمعک و با سمعک در افراد کم شنوا معنی دار بوده و در واقع سمعک باعث افزایش توانایی تشخیص گفتاری در این افراد می گردد. اما توانایی تشخیص گفتاری افراد کم شنوا کاملا بهبود نمی یابد (حداکثر امتیاز کسب شده 60%). همچنین مشخص شد در محدوده فرکانسی که تقویت سمعک مطلوب نیست پاسخ های تشخیص گفتاری فرد نسبت به سیلاب هایی که در آن محدوده فرکانس قرار دارند، کاهش می یابد. نمونه های شنوا امتیاز بالاتر از 88% کسب کردند. در نهایت معلوم گردید که در کنار یک ارزیابی آبجکتیو مثل ارزیابی بهره الحاقی، ارزیابی عملکرد سمعک با استفاده از آزمون گفتاری تک سیلاب بی معنی نیز اطلاعات زیادی در مورد طیف فرکانسی عملکرد سمعک به شنوایی شناس می دهد.

---

زمینه و هدف: اشکال در دریافت و تلفیق ورودی‏های حسی به‏خصوص حس شنوایی از بارزترین مشکلات کودکان مبتلا به اتیسم می‏باشد. ساقه مغز در دریافت، کدبندی و تلفیق حس شنوایی نقش کلیدی دارد. با استفاده از پاسخ شنوایی ساقه مغز می‏توان عملکرد بخش شنوایی ساقه مغز را مورد بررسی قرار داد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی ویژگی‏های پاسخ شنوایی ساقه مغز در کودکان مبتلا به اتیسم در مقایسه با کودکان هنجار می‏باشد.
روش بررسی: این مطالعۀ مورد ـ شاهدی روی 30 کودک (58 گوش) مبتلا به اتیسم و 30 کودک (57 گوش) هنجار 12-6 ساله انجام شد. کودکان مبتلا به اتیسم با استفاده از پرسش‏نامه اصلاح‏شده مصاحبه تشخیصی اتیسم به دو زیرگروه خفیف و شدید تقسیم شدند. پاسخ‏های شنوایی ساقه مغز با استفاده از محرک کلیک در گروه‏های مورد و شاهد ثبت و مقایسه شد.
یافته‏ها: میانگین زمان نهفتگی امواج  III، V، I-III و I-V بین دو گروه هنجار و اوتیسم تفاوت معنی‏داری داشت (p<0/05). با مقایسه نتایج دو زیرگروه اتیسم با گروه هنجار مشاهده شد که در واقع زمان نهفتگی امواج در زیرگروه اتیسم شدید نسبت به گروه هنجار و زیرگروه اتیسم خفیف به صورت معنی‏داری افزایش یافته بود (p<0/05) و دو گروه دیگر تفاوتی نداشتند.
نتیجه‏گیری: افزایش زمان نهفتگی امواج در گروه مبتلا به اتیسم شدید، نشان‏دهندۀ درگیری سطوح پایین ساقه مغز می‏باشد. احتمالاً درگیری ساقه مغز سبب تشدید علائم اوتیسم در کودکان می‏گردد. از این رو، پیشنهاد می‏شود ارزیابی عملکرد ساقه مغز با استفاده از پاسخ‏های شنوایی در مجموعه آزمون‏های تشخیصی اتیسم گنجانده شود.

---

زمینه و هدف: تشخیص به‏موقع کم‏شنوایی، مداخلۀ زودهنگام و بهبود مهارت‏های رشدی در کودکان را باعث می‏شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین میانگین سنین تشخیص کم‏شنوایی و انجام کاشت حلزون در کودکان کم‏شنوا و مقایسۀ سن انجام کاشت حلزون در کودکان شناسایی شده با و بدون غربالگری شنوایی صورت گرفت.
روش بررسی: بررسی مقطعی حاضر روی 96 کودک کم‏شنوای حسی عصبی شدید تا عمیق که از خرداد 1387 تا اسفند 1389 در مرکز کاشت حلزون امیراعلم تحت جراحی قرار گرفتند، صورت گرفت. جمع‏آوری داده‏ها با بررسی پرونده موجود در مرکز، مصاحبه با والدین و تکمیل برگۀ تاریخچه‏گیری شامل 4 بخش مشخصات فردی، سابقه تولد، پزشکی و کم‏شنوایی انجام شد.
یافته‏ها: میانگین سن تردید به کم‏شنوایی 73/6 ماه با انحراف معیار 79/5، تشخیص 35/9 ماه با انحراف معیار 79/5، تجویز سمعک 41/13 ماه با انحراف معیار 10/6، شروع برنامۀ توانبخشی 16 ماه با انحراف معیار 36/6، انجام کاشت حلزون 25/41 ماه با انحراف معیار 12/11، شروع استفاده از کاشت 15/42 ماه با انحراف معیار 12/11 بود، بین این سنین تفاوت معنی‏داری وجود داشت(p<0/05). 8/43 درصد از کودکان با غربالگری شنوایی شناسایی شده بودند و بین سن انجام کاشت حلزون در آنها با کودکان بدون غربالگری، تفاوت معنی‏داری وجود داشت0/0001)≥.(p
نتیجه‏گیری: علی‏رغم کاهش بارز سنین تشخیص کم‏شنوایی و مداخله نسبت به گذشته، تأخیر در سنین مذکور نسبت به معیارهای جهانی وجود دارد. غربالگری شنوایی نوزادان در کاهش این سنین، تأثیر چشمگیری دارد.

---

زمینه و هدف: آسیب ویژۀ زبان از شایع ‎ ترین اختلالات زبانی دوران رشد است که به ‎ واسط ۀ وجود ناهمگونی‏های فراوان در پروفایل زبانی جمعیت مبتلا و هم ‎ پوشانی علائم این اختلال با سایر اختلالات زبانی رشدی ، تشخیص آن توسط محققان و درمانگران مختلف با دشواری ‎ هایی همراه است . هدف از این مطالعه، مروری بر معیارهای تشخیصی ارائه شده در مطالعات مختلف، بحث‏های مطرح شده در تشخیص و معرفی دقیق ‎ ترین روش‏های تشخیصی موجود بود.

روش بررسی: در این مطالعه، مقالات منتشر شده در فاصلۀ سال‏های ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۲ درباره شیوه ‎ های تشخیص کودکان پیش ‎ دبستانی مبتلا به آسیب ویژۀ زبان از کودکان هنجار در بانک ‎ های اطلاعاتی Pubmed ، Google scholar ، Cochran Library ، Web of Science ، ProQuest ، Springer ، Oxford ، Science Direct ، Ovid ، Iran Medex و Magiran با استفاده از کلمات کلیدی مرتبط با آسیب ویژۀ زبان ، شناسایی و تشخیص، آزمون‏های استاندارد و آزمون‏های رشد زبان مورد بررسی قرار گرفته ‎ اند.

نتیجه‏گیری: نتایج مطالعۀ حاضر نشان می‏دهد که بر خلاف توافق عمومی متخصصان و درمانگران بر معیارهای استثنا کردن که یکی از اجزاء فعالیت‏های تشخیصی آسیب ویژۀ زبان است، توافق نظر عمومی در مورد معیار دیگر یعنی معیارهای شمول وجود ندارد و در مطالعات مختلف، معیارهای متفاوتی مورد استفاده قرار گرفته‏اند که به‏طور کلی قابل تقسیم به دسته‏های قضاوت بالینی درمانگر، معیارهای مبتنی بر عدم انطباق، آزمون‏های استاندارد و نشانگرهای بالینی و نشانگرهای حاصل از گفتار خودانگیخته هستند. در این مطالعه، مزیت‏ها، معایب و کاربرد بالینی هر شیوه مورد بحث قرار گرفته است.