---

اولتراسیون تشخیصی تکنیک سودمندی است که شنوایی شناس بر اساس آموزش های لازمه می تواند آن را به کار بگیرد. اگرچه موانع زیادی در رابطه با اندازه پروب و وضوح تصاویر حاصله وجود دارد ، ولی به کمک آن می توان اطلاعاتی را کسب نمود که با استفاده از سایر روش ها غیر قابل ابتیاع است. توانایی تصویر سازی همزمان real time در روش های A و B، این دو شیوه را به وسایل سودمندی در زمینه مطالعه تغییرات ساختارهای گوش مبدل ساخته است. ارزیابی اولتراسیون در ارزیابی بیماران مبتلا به Dizziness به صورت بالقوه روش مفیدی است که می‏توان از آن در کنار سایر آزمون های سیستم دهلیزی استفاده نمود.

---

زمینه و هدف: مطالعات انجام شده از دهه 1900، اختلاف کودکان کم‏شنوای شدید و عمیق با کودکان هنجار در طیف گسترده‏ای از تمرینات حرکتی، به‏ویژه حفظ تعادل را نشان داده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی مهارت‏های تعادلی ایستا و پویا در کودکان کم‏شنوای شدید تا عمیق مادرزاد و مقایسۀ آن با کودکان هنجار هم سن صورت گرفت.
روش بررسی: بررسی مقطعی حاضر روی 30 کودک کم‏شنوای شدید تا عمیق و 40 کودک هنجار 10-6 ساله انجام شد. ارزیابی مهارت‏های تعادلی با زیرآزمون تعادلی نه مرحله‏ای، نسخه دوم آزمون قابلیت حرکتی بروئینینکس‏ـ‏اوسرتسکی انجام شد.
یافته‏ها: کودکان کم‏شنوا در هفت مرحله از آزمون، درصد ردی از 7/16 تا 0/100 درصد و گروه هنجار تنها در سه مرحله آزمون، درصد ردی از 5/2 تا 5/57 درصد داشتند که اختلاف آنها معنی‏دار بود(p<0/0001). بین دو گروه در دو مهارت ایستادن روی یک پا با چشم‏های بسته روی زمین و سپس روی تخته تعادلی، تفاوت معنی‏داری مشاهده شد(p<0/0001).
نتیجه‏گیری: به نظر می‏رسد رشد مهارت‏های تعادلی ایستا نسبت به مهارت‏های پویا، دیرتر به وقوع می‏پیوندد. از آنجا که کودکان کم‏شنوای شدید تا عمیق نسبت به کودکان هنجار، در هر دو مهارت‏های تعادلی ایستا و پویا ضعیف‏تر عمل می‏کنند، ارزیابی رفتاری مهارت‏های تعادلی می‏تواند به شناسایی اختلالات تعادلی کمک نماید.

---

زمینه و هدف: سیستم حسی پیکری یکی از مهم‏ترین دستگاه‏های مؤثر در حفظ تعادل است. این سیستم از اجزاء محیطی و مرکزی تشکیل شده است. دانستن نقش هر یک از این اجزاء در کنترل تعادل، به طراحی پروتکل‏های توانبخشی مؤثر کمک می‏کند. در برخی بیماری‏ها اجزاء محیطی و در برخی دیگر اجزاء مرکزی، دچار اختلال می‏شود. این مقاله تأثیر اختلال عملکرد اجزاء محیطی سیستم حسی پیکری را در کنار اختلال عملکرد اجزاء مرکزی آن بر تعادل مرور می‏کند.
روش بررسی: در این مطالعه به بررسی مقالات مختلفی که از سال 1983 تا سال 2011 پیرامون اختلالات حس پیکری نوشته شده است، پرداخته می‏شود. از بانک‏های اطلاعاتی pubmed، Scopus ProQuest، Magiran، Iran Doc، Iran Medex وGoogle Scholar استفاده شد. از واژه‏های Medical Subject Heading و کلمات کلیدی مرتبط با اختلال تعادل، حسی پیکری، فقدان حس پیکری و پردازش حسی در ترکیبات مختلف برای انجام جستجو استفاده شد.
نتیجه‏گیری: اختلالات سیستم حسی پیکری خواه با منشأ محیطی و یا مرکزی، سبب بروز مشکل در حفظ تعادل می‏شوند. با این وجود در برخی موارد این مسئله مورد توجه قرار نمی‏گیرد. توصیه می‏شود در این اختلالات؛ در کنار سایر درمان‏های رایج استفاده از تمرینات تعادلی نیز حتماً در برنامه‏های توانبخشی بیماران گنجانده شود.

---

زمینه و هدف: تمامی فعالیت‏های روزمره زندگی نیاز به کنترل تعادل در حالت سکون و جابه‏جایی دارند. طی سال‏های اخیر افزایش چشمگیری در شکل‏گیری ابزارهای ارزیابی عملکردی تعادل دیده می‏شود. آزمون‏های عملکردی تعادل بر حفظ تعادل ایستا، تعادل در هنگام انتقال وزن یا حرکات ارادی (تعادل پویا)، پاسخ‏های تعادلی هنگام به‏هم خوردن تعادل، و تحرک عملکردی تأکید دارند. این آزمون‏ها، استاندارد و در دسترس هستند که عملکرد را مورد ارزیابی قرار می‏دهند و نیاز به کمترین ابزار دارند و یا بدون تجهیزات انجام می‏شوند و زمان کمی برای اجرا نیاز دارند. تعادل عملکردی برای انجام بسیاری از فعالیت‏های ایستا و پویا که در زندگی روزمره دیده می‏شود پیش‏نیاز محسوب می‏شود و لازمه آن تعامل مناسب بین سیستم‏های حسی و حرکتی است. با توجه به نقش حیاتی تعادل در زندگی روزمره و کاربرد فراوان آزمون‏های عملکردی تعادل در تشخیص و ارزیابی بیماران، مروری بر این آزمون‏های عملکردی انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه بانک‏های اطلاعاتی موجود و در دسترس نظر Google Sholar، Pubmed، Science Direct، Scopus، Magiran، Iran Medex، Iran Doc جستجو شد و آزمون‏هایی معرفی شدند که علاوه بر بررسی روایی و پایایی آنها در مطالعات مختلف، توسط محققان ایرانی بیشترین مورد استفاده را داشتند.
نتیجه‏گیری: به نظر می‏رسد آزمون Berg بیش از بقیۀ آزمون‏ها توسط محققان داخل و خارج مورد بررسی قرار گرفته است و در سالمندی و اکثر بیماری‏های نورولوژیک از روایی و پایایی بالایی برخوردارند.

---

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی ارتعاش عمومی بدن بر کنترل پوسچر بود. مرور مقالات در ده سال گذشته به دو منظور انجام شد 1ـ آیا در مقالات اخیر شواهدی مبنی بر وجود یک ارتباط مشخص بین ارتعاش عمومی بدن و اختلالات تعادل وجود دارد؟ و 2ـ آیا در مقالات اخیر شواهدی دال بر پاسخ‏های وابسته به دوز بین ارتعاش عمومی بدن و اختلالات تعادلی وجود دارد؟
روش بررسی: جستجوی مقالات در موتورهای جستجوی Pubmed، CINAHL،  ISI web of scienceو Magiran بین سال‏های 2002 تا 2012 صورت گرفت.
نتیجه‏گیری: مطالعات متعدد بالینی تصادفی همراه با گروه شاهد با کیفیت بالا تا متوسط نشانگر بهبودی مشابه در کنترل پوسچر پس از یک دوره اعمال ارتعاش عمومی بدن بودند. علی‏رغم فقدان شواهد مشخص، ما دلایل کافی مبنی بر کاربرد ارتعاش عمومی بدن در اختلالات تعادلی به‏دست آوردیم. تحقیقات دیگری در این حیطه باید صورت پذیرد تا دوز موثر ارتعاش عمومی بدن نیز مشخص شود.

---

زمینه: اختلالات تعادلی از جمله مشکلات شایع بیماران پس از سکتۀ مغزی است. برای درمان نقص‏های تعادلی، روش‏های مختلفی به‏کار گرفته می‏شوند که یکی از آنها استفاده از ارتعاش است. تاکنون اثرات ارتعاش موضعی بر اختلالات تعادلی متعاقب سکتۀ مغزی مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این گزارش مورد، ارائۀ اثرات استفادۀ موضعی ارتعاش کف پا بر تعادل یک بیمار مبتلا به سکتۀ مغزی بود.

معرفی بیمار: بیمار مردی 72 ساله با همی‏پلژی سمت راست بود که پس از درمان با مداخلات توانبخشی استاندارد به‏دلیل عدم بهبود تعادل، تحت درمان با ارتعاش قرار گرفت. وی علی‏رغم توانایی راه رفتن مستقل، از مشکلات تعادلی شکایت داشت. پیامدهای اصلی مورد مطالعه، آزمون بالینی برخاستن و راه رفتن زمان‏بندی شده و شاخص‏های پوسچروگرافی بود. همچنین حس کف پا، شدت اسپاستیسیته عضلات خم‏کنندۀ مچ به سمت کف پا و دامنۀ حرکتی غیرفعال خم شدن مچ به سمت پشت پا، در سمت مبتلا مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از ارزیابی اولیه، ارتعاش با فرکانس 100 هرتز به‏مدت پنج دقیقه به کف پای مبتلای بیمار اعمال شد و بلافاصله پس از آن کلیۀ ارزیابی‏ها دوباره انجام شد. پس از اعمال مداخله، آزمون‏ها در مقایسه با قبل بهبودی نشان داد.

نتیجه‏گیری: نتیجه این مطالعۀ مورد نشان داد که اعمال ارتعاش به کف پا می‏تواند در بهبود اختلال تعادل بیمار سکتۀ مغزی مؤثر باشد.