زمینه و هدف: جهت‏یابی براساس پردازش نشانه‏های زمانی و شدتی بین دو گوش حاصل می‏شود. مزایای این توانایی در انسان، درک گفتار در محیط‏های شلوغ براساس تحلیل صحنۀ شنوایی و اثر کوکتل پارتی است. برای بررسی جهت‏یابی کودکان مبتلا به اختلال پردازش شنوایی و سایر اختلالات، ضروری است عملکرد کودکان هنجار به‏طور کامل بررسی شود. مطالعۀ حاضر با هدف بررسی جهت‏یابی و تکامل آن در کودکان هنجار انجام شد.

روش بررسی: این مطالعه روی ۸۰ کودک هنجار دختر شامل ۴۲ نفر و پسر ۳۸ نفر در محدودۀ سنی ۸ تا ۱۱ سال انجام شد. عملکرد جهت‏یابی پس از اعمال تفاوت شدت بین دو گوش از ۱۰- تا ۱۰+ دسی‏بل و ایجاد تفاوت زمان بین دو گوش از ۸۸۰- تا ۸۸۰+ میکروثانیه با دو نویز بالاگذر و پایین گذر بررسی شد.

یافته‏ها: در آزمون تفاوت شدت بین دو گوش تابع جهت‏یابی تقریباً خطی بود، در حالی‏که در آزمون تفاوت زمان بین دو گوش از تفاوت ۲۲۰- تا ۲۲۰+ میکروثانیه تابع خطی و از ۴۴۰- تا ۸۸۰- و ۴۴۰+ تا ۸۸۰+ میکروثانیه، به‏طرف مجانب تمایل می‏یافت. خطای جهت‏یابی در آزمون اول در مقایسه با آزمون دوم کمتر بود(p<۰/۰۰۰۱) و اثر سن فقط در آزمون دوم مشاهده شد(p=۰/۰۰۱).

نتیجه‏گیری: با توجه به نتایج، در آزمون تفاوت زمان بین دو گوش، جهت‏یابی کودکان ۱۱ سال بهتر از سایر کودکان بود و در آزمون تفاوت شدت بین دو گوش تأثیر سن وجود نداشت.