---

سرگیجۀ دارویی نمودار آسیب آن دسته از داروهایی است که آثار سمی آن‏ها متوجه دستگاه دهلیزی می‏باشد. آمینوگلیکوزیدها بیش از هر آنتی‏بیوتیک دیگری متهم به ایجاد مسمومیت گوش داخلی می‏باشند. تمام آمینوگلیکوزیدها تمایل به تخریب گوش داخلی با درجاتی از شدت و ضعف دارند. پاره‏ای از آن‏ها مسمومیت حلزونی (Cochleotoxicity) بیشتری می‏دهند و پاره‏ای دیگر مسمومیت دهلیزی (Vestibulotoxicity) شدیدتری برجا می‏گذارند. شدت مسمومیت حلزونی با تعداد ریشه‏های آمین آزاد (NH₂) آمینوگلیکوزید متناسب است در حالی که آمینوگلیکوزیدهایی که دارای ریشه‏های متیلن (NHCH₃) می‏باشند روی قسمت دهلیزی کارگر می‏افتند.در میان آمینوگلیکوزیدها استرپتومایسین-جنتامایسین و توبرامایسین عمدتاً مسمومیت دهلیزی را سبب می‏شوند هر چند با افزایش مقدار مصرف، آثار سمی‏شان به‏سوی دستگاه حلزونی نیز گرایش پیدا می‏کند. در عوض نئومایسین وکانامایسین مسمومیت حلزونی را سبب می‏شوند و آثار سمی دهلیزی در آن‏ها نادر است.

---

اولتراسیون تشخیصی تکنیک سودمندی است که شنوایی شناس بر اساس آموزش های لازمه می تواند آن را به کار بگیرد. اگرچه موانع زیادی در رابطه با اندازه پروب و وضوح تصاویر حاصله وجود دارد ، ولی به کمک آن می توان اطلاعاتی را کسب نمود که با استفاده از سایر روش ها غیر قابل ابتیاع است. توانایی تصویر سازی همزمان real time در روش های A و B، این دو شیوه را به وسایل سودمندی در زمینه مطالعه تغییرات ساختارهای گوش مبدل ساخته است. ارزیابی اولتراسیون در ارزیابی بیماران مبتلا به  Dizzinessبه صورت بالقوه روش مفیدی است که می‏توان از آن در کنار سایر آزمون های سیستم دهلیزی استفاده نمود.

---

صندلی نوسانگر بر مبنای (Rotatory chair) بارانی ساخته شده، اما معایب آن را ندارد. این معایب عبارتند از: عادت‏پذیری سیستم وستیبولر بعد از چند بار تکرار یکنواخت آزمایش و نیز ناخوشایند بودن آزمایش و عکس العمل‏های نوروژتاتیو شدید در شتاب‏های بالای تحریک، به‏علاوه صندلی نوسانگر، اطلاعات متعددی از عملکرد سیستم وستیبول محیطی و مرکزی می‏دهد که توسط تست بارانی امکان‏پذیر نیست.تکنیک آزمایش به این صورت است که صندلی در سطح افق حول محور عمودی، حرکات نوسانی به صورت رفت برگشت با شتاب‏های مختلف انجام می‏دهد. این تست را مانند آستانه‏گیری ادیومتری می‏توان با روش (descending, ascending) انجام داد در روش (ascending) صندلی از شتاب صفر و سکون حرکت کرده و شتاب تا حد معینی رفته رفته افزایش می‏یابد در شیوۀ (descending) بالعکس از شتاب معین آغاز به حرکت کرده و به تدریج از شتاب و لذا سرعت و دامنۀ حرکت صندلی کاسته شده تا متوقف گردد.در شکل (1)، منحنی بالایی نمودار حرکت صندلی است، که به شکل سینوسی تحلیل‏رونده بوده ودر هر لحظه می‏توان با استفاده از منحنی حرکت صندلی شتاب حرکت را معین نمود.اولین استفاده‏ای که از این تست می‏شود اندازه‏گیری آستانه تحریک سیستم وستیبولر است، که در اشخاص عادی o/sec² 2-1 می‏باشد. لازم به ذکر است که بر خلاف شیوۀ آستانه‏گیری شنوایی، در آستانه‏گیری وستیبولر متد (ascending) آستانۀ پایین‏تری ارائه می‏دهد.

---

گزارشاتی مبنی بر آسیب سیستم دهلیزی در اثر قرار گرفتن در معرض نویز، در حیوانات آزمایشگاهی وجود دارد. یافته‏های بالینی نیز نتایجی در رابطه با اختلالات سیستم دهلیزی در افراد دچار افت شنوایی ناشی از نویز و کارگران محیط‏های صنعتی و افرادی که در معرض انفجار بوده‏اند، نشان داده‏اند. بررسی‏های انجام شده روی حیوانات آزمایشگاهی نشان داد که در اثر نویز، کریستای آمپولا دچار بیشترین آسیب می‏شود، اما تغییراتی نیز در ماکولای اتریکول و ساکول مشاهده شده است. این تغییرات در اثر فشار اکوستیکی روی لابیرنت دهلیزی ایجاد شده‏اند. نتایج آزمون‏های ارزیابی عملکرد دهلیز در افراد دچار افت شنوایی ناشی از نویز، کاهش مهمی را در رفلکس چشمی دهلیزی نشان داد (p=0/05).همچنین نتایج، کاهش جبران مرکزی متقارن را نشان می‏داد که با افت شنوایی متقارن در گروه مورد مطالعه مرتبط بود.ارتباطات آماری معنی‏داری در بین میانگین کم‏شنوایی ناشی از نویز، کاهش رفلکس چشمی دهلیزی و ضعف طرفی کالریک مشاهده شد (P=0/01) این ارتباطات ممکن است وجود یک مکانیسم مشترک برای ضایعات ناشی از نویز حلزون و دهلیز را نشان دهد.

---

نوروفیبروماتوزیس II(NF2) احتمالاً اولین بار توسط ویس هارت در 1820 توصیف شد. گر چه گزارشات بعدی در مورد بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوزیس نوع I توسط فون رکلینهازن¹ داده شد ولی گزارشات متفاوتی از موارد NF2 در خلال این قرن موجب گردید که این ضایعه به‏عنوان قسمتی از بیماری رکلین هازن تلقی گردد. هر چند بسیاری از گزارشات روی فقدان تومورهای پوستی یا لکه‏های شیر قهوه‏ای در بیماران و خانواده‏های مبتلا به شوانومای وستیبولار دو طرفی تأکید دارد. (یانگ و همکاران 1971؛ گاردنروفرزیر 1930) اما جداسازی نهایی NF1 و NF2 در 1978 صورت گرفت. در این سال جایگاه ژن NF1 روی کروموزوم 17 و جایگاه ژن NF2 روی کروموزوم 22 شناسایی شد که اینکار با بررسی ارتباط بین ژن‏ها در روی یک کروموزوم صورت گرفت. چنین نتایجی همراه با افزایش شواهد بالینی حاکی از این است که این دو ضایعه به دو بیماری مشخص دلالت می‏کند.

---

زمینه و هدف: پتانسیل‏های عضلانی برانگیخته از دهلیز یکی از ابزارهای جدید برای بررسی عملکرد دهلیزی می‏باشد. این پاسخ پس از ارائه تحریک صوتی با شدت بالا از سطح عضلۀ جناغی ـ چنبری ـ ماستوئیدی ثبت شده و از ساکول منشأ می‏گیرد. هدف از این مطالعه، مقایسه پاسخ‏های عضلانی برانگیخته از دهلیز با استفاده از کلیک و تن‏برست 500 هرتز در افراد هنجار می‏باشد.
روش بررسی: در این مطالعۀ مقطعی 30 فرد هنجار (15 مرد، 15 زن) با طیف سنی 30-18 سال شرکت کردند. از آنها خواسته شد روی صندلی نشسته و به‏منظور انقباض عضلۀ جناغی ـ چنبری ـ ماستوئیدی هر طرف، سر خود را 30 درجه به جلو خم کرده و به سمت مخالف آن عضله بچرخانند. پاسخ با استفاده از کلیک و تن‏برست 500 هرتز ثبت گردید. زمان نهفتگی امواج 13p و 23n، دامنۀ قله به قعر، نسبت دامنه‏ای و آستانۀ پاسخ‏ها با هر محرک تجزیه و تحلیل شد.
یافته‏ها: پاسخ‏ها در تمامی افراد با تن‏برست ثبت شد ولی با کلیک در یکی از نمونه‏ها پاسخی به‏دست نیامد. زمان نهفتگی امواج با تن‏برست، طولانی‏تر و دامنۀ امواج بزرگتر بود(p<0/05). همچنین آستانۀ پاسخ به تن‏برست کمتر از کلیک به‏دست آمد (p<0/05). هیچ تفاوت معنی‏داری بین پاسخ دو گوش و دو جنس مشاهده نشد.
نتیجه‏گیری: محرک‏های مختلف بر پارامترهای پاسخ‏های عضلانی برانگیخته از دهلیز تأثیر دارند. از این رو، به دست آوردن مقادیر هنجار جهت ارزیابی‏های بالینی الزامی است. با توجه به مقادیر به دست آمده در مطالعۀ حاضر، پیشنهاد می‏شود از تن‏برست 500 هرتز در مقایسه با کلیک برای ارزیابی‏های بالینی استفاده گردد.

---

زمینه و هدف: اختلال تعادل، یکی از تأثیرات غیرشنیداری نویز ناشی از محیط‏های صنعتی است که کمتر مورد توجه قرار گرفته است. در این مطالعه، تأثیرات نویز بر دستگاه دهلیزی کارگران مبتلا به کم‏شنوایی ناشی از نویز با استفاده از دو آزمون پتانسیل‏های برانگیخته دهلیزی و کالریک مورد بررسی قرار گرفت.
روش بررسی: آزمون پتانسیل‏های عضلانی برانگیخته دهلیزی و آزمون کالریک روی 30 مرد مبتلا به کم‏شنوایی ناشی از نویز به عنوان گروه مورد و 30 مرد هنجار (شاهد) در محدوده سنی 30 تا 50 سال انجام شد. شاخص‏های مورد بررسی شامل درصد ضعف طرفی، زمان نهفتگی امواج p13 و n23 و دامنه n23ـ p13بود. آزمون کالریک روی 20 فرد از گروه مورد انجام شد.
یافته‏ها: بین دو گروه، تفاوت معنی‏داری در درصد ضعف طرفی مشاهده نشد(p>0/05). میانگین زمان نهفتگی موج p13 در گوش راست با p=0/003 و در گوش چپ با p=0/01، بین دو گروه تفاوت معنی‏داری را نشان داد، در حالی‏که تفاوت معنی‏دار زمان نهفتگی موج n23 تنها در گوش راست مشاهده گردید(p=0/03). تفاوت بارزی بین دامنه n23ـ p13میان دو گروه، وجود نداشت(p>0/05).
نتیجه‏گیری: احتمالاً در افراد مبتلا به کم شنوایی ناشی از نویز، بخش تحتانی گوش داخلی یکی از مناطق با آسیب‏پذیری بالا است. در کل در این افراد نتایج غیرطبیعی هر دو آزمون پتانسیل‏های عضلانی برانگیخته دهلیزی و کالریک بسیار بیشتر از علائم عملکردی (وقوع سرگیجه) است که می­تواند از جبران مرکزی و قرینه بودن اختلال ناشی شده باشد.

---

زمینه و هدف: پتانسیل‏های عضلانی برانگیخته دهلیزی از ساکول و عصب دهلیزی تحتانی منشأ می‏گیرند. از آنجایی‏که بیماری منیر عملکرد ساکول را تحت تأثیر قرار می‏دهد، این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه میزان درصد وقوع و زمان نهفتگی موج p13 و n23 در سه گروه مبتلابان به منیر باعلامت و بی‏علامت و هنجار انجام شده است.
روش بررسی: این تحقیق روی ۴۲ نفر شامل 19 بیمار مبتلا به منیر باعلامت، 11 بیمار مبتلا به منیر بی‏علامت و 12 فرد هنجار با میانگین سنی 48/40 سال انجام شد و امواج با ارائه محرک تن‏برست 500 هرتز با شدت 120 دسی‏بل  peSPLثبت شدند. سپس درصد وقوع و زمان نهفتگی امواج در سه گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.
یافته‏ها: میزان درصد وقوع امواج به‏طور معنی‏داری در مبتلایان به منیر باعلامت (6/52%) نسبت به مبتلایان به منیر بی‏علامت (9/90%) و افراد هنجار (100%) کمتر بود(p<0/05). اختلافی بین مبتلایان به منیر بی‏علامت و افراد هنجار مشاهده نشد. میانگین زمان نهفتگی امواج در بین سه گروه مورد بررسی اختلاف معنی‏داری نداشت(p>0/05).
نتیجه‏گیری: احتمالاً تأثیر روش‏های درمانی اعمال شده در مبتلایان به منیر سبب بازگشت مجدد عملکرد طبیعی ساکول شده و پتانسیل‏های دهلیزی حذف شده در مبتلایان به منیر پس از درمان، دوباره مشاهده می‏شود. به نظر می‏رسد به‏دلیل درگیری گوش داخلی و سالم ماندن عصب در بیماری منیر زمان نهفتگی تغییر نمی‏کند. با توجه به نتایج حاصله می‏توان از این پتانسیل‏ها برای ارزیابی بیماران مبتلا به منیر و پایش روند درمانی آنها بهره گرفت.

---

زمینه و هدف: پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی در پاسخ به محرک کلیک یا تن­برست به­عنوان یک آزمون بالینی برای ارزیابی ساکول و عصب دهلیزی تحتانی مورد استفاده قرار می­گیرد. مطالعات مختلف نشان می­دهد کاشت حلزون می­تواند تأثیر منفی بر ساختارهای دهلیزی داشته باشد. هدف از این مطالعه، بررسی این پتانسیل در افرادی است که دارای حلزون کاشت­شدۀ یک­طرفه هستند.
روش بررسی: در این مطالعۀ مقطعی 33 بیمار دارای کاشت حلزون یک­طرفه با میانگین سنی 96/19 سال به­عنوان گروه مورد با 30 فرد هنجار با میانگین سنی 27/24 سال به­عنوان گروه شاهد شرکت داشتند. میانگین زمان نهفتگی و دامنۀ پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی در همۀ افرادها ثبت و مقایسه شد.
یافته­ها: در هر دو گوش تمامی افراد گروه شاهد امواج هنجار ثبت شد. در 16 مورد (48/48 %) هیچ پاسخی در دو گوش دریافت نشد. در سه مورد (09/9 %) پاسخ­ها در هر دو گوش ثبت شدند، ولی در اکثر موارد دامنۀ امواج در سمت دارای کاشت حلزون کاهش یافته بود. در 14 مورد (42/42 %) پاسخ­ها تنها در گوش غیرکاشت­شده ثبت شدند.
نتیجه­گیری: پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی ابزاری ارزشمند برای بررسی عملکرد ساکول در افراد دارای کاشت حلزون است. آسیب به تیغۀ مارپیچی استخوانی و غشاء پایه به­دنبال کاشت حلزون می­تواند باعث آسیب به اندام­های دهلیزی، به­خصوص ساکول، شود. به نظر می­رسد ممکن است ساکول به­دنبال کاشت حلزون صدمه ببیند و منجر به حذف پتانسیل عضلانی یا کاهش دامنۀ آن شود.

---

زمینه و هدف: آزمون پتانسیل­های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی ابزاری جدید برای بررسی عملکرد دهلیزی است. کاربرد بالینی این پتانسیل­ها در بسیاری از بیماری­ها بررسی شده است، اما نقش آنها در بیماری­های ساقۀ مغز و فرایند میلین­زدای دستگاه عصبی مرکزی همچنان نامشخص است. هدف پژوهش حاضر مقایسۀ این پتانسیل­ها در بیماران اسکلروز متعدد و افراد هنجار بود.
روش بررسی: مطالعۀ مقطعی حاضر روی 21 بیمار مبتلا به اسکلروز متعدد، 15 زن و 6 مرد، و 20 فرد هنجار شامل 14 زن و 6 مرد، در محدودۀ سنی 50-17 سال انجام شد. پتانسیل­های عضلانی برانگیخته دهلیزی با استفاده از محرک تن­برست 500 هرتز ثبت شد. شاخص­های مورد بررسی شامل زمان نهفتگی قله­های p13 وn23  و دامنه قله به قله p13-n23 بود.
یافته­ها: بین دو گروه از نظر میانگین زمان نهفتگی p13 و دامنۀ قله به قله p13-n23 در هر دو گوش تفاوت معنی­داری مشاهده گردید(p<0/05). در دو بیمار اسکلروز متعدد پتانسیل­های عضلانی برانگیخته دهلیزی تنها در یکی از گوش­ها قابل ثبت بود. زمان نهفتگی قله p13 در 9 بیمار (14 گوش) افزایش نشان داد. به­طور کلی نتایج آزمون پتانسیل­های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی در 6/47 درصد بیماران ناهنجار بود.
نتیجه­گیری: آزمون پتانسیل­های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی احتمالاً می­تواند ابزاری جدید برای ارزیابی اختلالات عملکردی ساقۀ مغز در بیماری اسکلروز متعدد باشد. نتایج ناهنجار این آزمون در این بیماران ممکن است با نقص هدایت پیام­های عصبی در مسیر رفلکس وستیبولوکولیک در ارتباط باشد.

---

زمینه و هدف: انجام آزمون‏های تعادلی مرسومی مانند الکترونیستاگموگرافی و ویدئونیستاگموگرافی، به‏علت آنکه نیاز به بینایی دارد در نابینایان میسر نمی‏باشد. از آنجا که آزمون پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی، نیاز به بینایی ندارد به نظر می‏رسد آزمون مناسبی برای ارزیابی بخشی از سیستم دهلیزی این افراد باشد. این مطالعه با هدف بررسی میزان وقوع و زمان نهفتگی موج p13 و n23 در  نابینایان مادرزادی و افراد بینا انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه مقطعی‏ـ‏مقایسه‏ای، پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی با ارائه محرک تن‏برست 500 هرتز با شدت 95 دسی‏بل nHL در 20 فرد بینا و 20 فرد نابینای مادرزاد در محدودۀ سنی 30-18 سال ثبت شد.
یافته‏ها: پاسخ پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی در تمامی افراد (100%) مشاهده گردید. میانگین زمان نهفتگی امواج p13 و n23، هر دو گوش، در دو گروه اختلاف آماری معنی‏داری را نشان نداد (p>0/05).
نتیجه‏گیری: به نظر می‏رسد شکل‏گیری مسیر عصبی و قوس رفلکسی پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی در افراد نابینا مشابه افراد بینا بوده و رشد این مسیر مستقل از سیستم بینایی صورت می‏گیرد. از این‏رو آزمون پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی می‏تواند آزمون مفیدی در ارزیابی عملکرد بخشی از سیستم دهلیزی نابینایان باشد.

---

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به میگرن به‏طور شایع شکایات دهلیزی را گزارش می‏نمایند. گاهی حتی در نبود این‏گونه شکایات، آزمون‏های نورواتولوژیک در فواصل بین حملات، سردرد نابهنجاری را نشان می‏دهند که نشانگر اختلال عملکرد دهلیزی تحت بالینی در این بیماران است. جهت ارزیابی بخشی از سیستم دهلیزی در این بیماران، در مطالعۀ حاضر پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی در افراد مبتلا به میگرن و افراد هنجار مقایسه شده است.
روش بررسی: افراد مورد مطالعه شامل 25 فرد دچار میگرن و 26 فرد داوطلب هنجار با محدودۀ سنی 53-20 سال بود. پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی با ارائه محرک تن‏برست 500 هرتز با شدت 95 دسی‏بل  nHL به ثبت رسید.
یافته‏ها: میانگین دامنه و زمان نهفتگی قله p13  در مبتلایان به میگرن به‏ترتیب کمتر و بیشتر از افراد هنجار به‏دست آمد که این تفاوت از لحاظ آماری معنی‏دار بود. به‏طوری که برای دامنه، در گوش راست و چپ p=0/001 و برای زمان نهفتگی p13 ، در گوش راست p=0/004و در گوش چپ p=0/02 به‏دست آمد. تفاوتی بین میانگین زمان نهفتگی قله n23 و نسبت دامنه در دو گروه مشاهده نگردید(p>0/05).
نتیجه‏گیری: با توجه به مشاهدۀ زمان نهفتگی تأخیر یافته در پاسخ بیماران دچار میگرن، احتمال درگیری نوار دهلیزی‏ـ‏نخاعی در ساقه مغز وجود دارد. با این وجود، به‏علت محدود بودن تعداد نمونه‏های مورد بررسی، جهت تعمیم نتایج به کل بیماران دچار میگرن نیاز به تحقیقات گسترده‏تری می‏باشد.

---

زمینه و هدف: پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی و پاسخ منفی با زمان نهفتگی کوتاه برانگیختۀ صوتی دو پاسخ غیرحلزونی با منشاء احتمالی ساکول است. مطالعۀ حاضر با هدف تعیین درصد وجود دو پاسخ و بررسی ارتباط آنها در کودکان کم‏شنوا انجام شد.
روش بررسی: این مطالعه روی 30 کودک کم‏شنوای حسی عصبی عمیق مادرزاد انجام شد. پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی با ارائۀ محرک تن‏برست و پاسخ منفی با زمان نهفتگی کوتاه برانگیختۀ صوتی با ارائۀ محرک کلیک ثبت گردید. هر دو پاسخ در سطح شدت آستانۀ راه هوایی به‏صورت یک گوشی از طریق رسیور داخلی ثبت شدند.
یافته‏ها: پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی در 3/53 درصد کودکان و پاسخ منفی با زمان نهفتگی کوتاه برانگیختۀ صوتی در 40 درصد کودکان به‏دست آمد. بین درصد ثبت این دو پاسخ، ارتباط معنی‏داری وجود داشت(p=0/005). جنسیت و گوش مورد بررسی بر نتایج آزمون‏ها تأثیری نداشت.
نتیجه‏گیری: در نزدیک به نیمی از کودکان کم‏شنوا، هر دو پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی و پاسخ منفی با زمان نهفتگی کوتاه برانگیخته صوتی ثبت گردید. این یافته از یک سو به عدم تأثیر کم‏شنوایی بر عملکرد ساختارهای اتولیتی در برخی از کودکان و از سوی دیگر به احتمال وجود نقص دهلیزی به همراه کم‏شنوایی عمیق در گروه دیگر اشاره دارد. این امر بر ضرورت بررسی عملکرد دستگاه دهلیزی در کنار سایر ارزیابی‏ها برای اطلاع از عملکرد این دستگاه تأکید دارد.

---

زمینه و هدف: در پاسخ‏های شنوایی ساقۀ مغز افراد کم‏شنوای عمیق با تحریک صوتی شدید، انحرافی منفی با زمان نهفتگی سه تا چهار میلی ثانیه مشاهده می‏شود که پاسخ منفی برانگیخته صوتی با زمان نهفتگی کوتاه نام گرفته و تصور شده است که پتانسیل برانگیختۀ دهلیزی، به‏ویژه ساکولی باشد. از آنجایی که پتانسیل‏های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی نیز منشأ ساکولی دارند، هدف از مطالعۀ حاضر بررسی ارتباط بین این دو آزمون در بزرگسالان کم‏شنوای عمیق بود.
روش بررسی: مطالعۀ مقطعی حاضر روی 20 فرد (39 گوش) بزرگسال کم‏شنوای عمیق، در محدودۀ سنی 40-18 سال، به شیوه نمونه‏گیری غیراحتمالی از بین ناشنوایان بزرگسال در دسترس شهر تهران انجام شد. برای همۀ داوطلبان پاسخ‏های شنوایی ساقۀ مغز با تن‏برست 1000 هرتز در سطوح شدتی 100-70 دسی‏بل nHL و آزمون پتانسیل‏های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی ثبت شد.
یافته‏ها: در مجموع از 39 گوش، 34 گوش دارای امواج p13 و n23 طبیعی بود که در 27 گوش (41/79 درصد) پاسخ منفی ثبت شد؛ در هفت گوش علی‏رغم ثبت امواج p13 و n23 طبیعی، پاسخ منفی به‏دست نیامد. در صورتی که در سه گوش علی‏رغم نبود امواج p13 و n23 طبیعی، پاسخ منفی مشاهده شد. در دو گوش هیچ پاسخی مشاهده نشد.
نتیجه‏گیری: با توجه به میزان بروز بالای پاسخ منفی در گوش‏های کم‏شنوای عمیق دارای امواج p13 و n23 طبیعی، می‏توان نتیجه گرفت که پاسخ منفی می‏تواند در مواردی که به هر دلیلی ثبت پتانسیل عضلانی امکان‏پذیر نیست،  مورد استفاده قرار گیرد و به‏عنوان یک آزمون جدید در مجموعه آزمون‏های دهلیزی مورد توجه باشد.

---

زمینه و هدف: آزمون پتانسیل‏های عضلانی برانگیخته دهلیزی چشمی ابزار جدیدی برای بررسی عملکرد دهلیزی است. این پاسخ با زمان نهفتگی کوتاه را می‏توان با تحریک صوتی با شدت بالا، از عضلات چشمی منقبض شده ثبت کرد، و به‏عنوان ابزار تشخیصی برای ارزیابی رفلکس دهلیزی چشمی طرف مقابل استفاده کرد. هدف مطالعۀ حاضر بررسی و مقایسۀ دامنه، زمان نهفتگی، نسبت اختلاف دامنۀ دو طرف و میزان وقوع پتانسیل‏های عضلانی برانگیخته دهلیزی چشمی (n10) و گردنی (p13) در افراد هنجار بود.
روش بررسی: مطالعۀ مقطعی حاضر روی 20 فرد با میانگین سنی 18/22 و انحراف معیار 19/2 سال و حساسیت شنوایی هنجار و عدم سابقه اختلالات دهلیزی انجام شد. امواج p13 و n10 با استفاده از محرک تن‏برست 500 هرتز راه هوایی در سطح شدت 95 دسی‏بل nHL و با استفاده از گوشی داخلی ثبت و مقایسه شدند.
یافته‏ها: موج p13 در همۀ افراد مورد مطالعه ثبت شد، ولی در دو مورد موج n10 ثبت نشد. دامنۀ مطلق و زمان نهفتگی به‏ترتیب 77/140 میکروولت و 56/15 میلی‏ثانیه برای پتانسیل گردنی و 18/3 میکروولت و 32/9 میلی‏ثانیه برای پتانسیل چشمی به‏دست آمد. تفاوت معنی‏داری در دامنۀ دو پتانسیل مشاهده شد.(p=0/000)
نتیجه‏گیری: در مطالعۀ حاضر شاخصه‏های این دو آزمون نشان داد که دامنه و درصد وقوع پاسخ در پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی چشمی کمتر از پتانسیل دهلیزی گردنی بود. از آنجایی این دو پاسخ احتمالأ از دو بخش متفاوت عصب دهلیزی منشأ می‏گیرند، می‏توان به‏عنوان دو آزمون مکمل در نظر گرفت و به‏عنوان ابزاری برای ارزیابی اختلالات دهلیزی استفاده کرد.

---

زمینه و هدف: در بسیاری از مبتلایان به میگرن، مصرف داروهای پیشگیری‏کننده در کاهش حملات و علائم بیماری از جمله شکایات دهلیزی مؤثر است. با توجه به بهبود شکایات، احتمال تأثیر‏پذیری ساختارهای عصبی مسئول، به دنبال مصرف داروها وجود دارد. بنابراین هدف مطالعۀ حاضر، مقایسۀ پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی در مبتلایان به میگرن با و بدون درمان با داروهای پیشگیری‏کننده بود.
روش بررسی: افراد مطالعه شامل 46 فرد مبتلا به میگرن در دو گروه بیماران تحت درمان با داروهای پیشگیری‏کننده 21 نفر و گروه بدون درمان 25 نفر بودند. محدودۀ سنی بیماران ‏60‏‏-‏‏‏20 سال بود. پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی با ارائۀ محرک تن‏برست 500 هرتز با شدت 95 دسی‏بل nHL ثبت شد.
یافته‏ها: میانگین نسبت دامنه‏ای با p=0/02 و زمان نهفتگی بین قله‏ای در گوش راست با p=0/03 و در گوش چپ با  p=0/001در گروه تحت درمان بیشتر از گروه بدون درمان به‏دست آمد که این تفاوت از لحاظ آماری معنی‏دار بود. تفاوتی بین میانگین زمان نهفتگی قله p13، n23 و دامنۀ مطلق در دو گروه مشاهده نشد(p>0/05).
نتیجه‏گیری: داروهای پیشگیری‏کنندۀ میگرن، احتمالاً در بهبود میانگین پارامترهای اصلی پاسخ در گروه بیماران تحت درمان نقش دارند.

---

زمینه و هدف: اختلالات شنوایی و تعادل در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوی سیستمیک ممکن است به‏عنوان پیامد آسیب ایمنی گوش داخلی رخ دهد. آزمون پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی ابزاری جدید در بررسی مسیر دهلیزی‏ـ‏نخاعی است. در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتو، اختلالات تعادلی از جمله هیدروپس آندولنف ممکن است در نتیجۀ رسوب کمپلکس‏های ایمنی در اطراف ساکول رخ دهد. گرچه وجود ناهنجاری در سیستم دهلیزی این بیماران اثبات شده، تاکنون عملکرد بخشی از سیستم دهلیزی شامل مسیر دهلیزی‏ـ‏نخاعی در این بیماران بررسی نشده است. از ‏این رو، مطالعه حاضر با هدف مقایسۀ این پتانسیل ‏ ها بین بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتو و افراد هنجار انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعۀ مقطعی‏ـ‏مقایسه‏ای، پتانسیل‏های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی با ارائۀ محرک تن‏برست 500 هرتز با شدت 95 دسی‏بل nHL در 26 فرد هنجار و 20 بیمار مبتلا به لوپوس در مرحلۀ غیرفعال بیماری در محدودۀ‏ سنی 50-20 سال ثبت شد.

یافته‏ها: پتانسیل‏ها در 100درصد نمونه‏ها مشاهده شد. میانگین دامنۀ قله به قله و نسبت عدم تقارن بین دو گروه اختلاف آماری معنی‏داری را نشان نداد. میانگین زمان نهفتگی قله‏های p13 و n23 در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتو به ‎ صورت معنی‏داری نسبت به افراد هنجار بیشتر بود(p <0/05). مدت زمان بیماری تأثیری بر پارامترهای آزمون نداشت.

نتیجه‏گیری: با توجه به مشاهدۀ تأخیر زمان نهفتگی در پاسخ بیماران، احتمال وجود ضایعه در ورای لابیرنت به ‎ ویژه در مسیر دهلیزی‏ـ‏نخاعی وجود دارد. به‏علت محدود بودن تعداد نمونه‏های مورد بررسی، امکان تعمیم نتایج به کل بیماران لوپوس اریتماتوی سیستمیک نیست.

---

زمینه و هدف: بیماران دچار دیابت نوع Ι به‏طور شایع از سرگیجه، احساس شناور‏بودن، وزوز، ضعف و عرق‏کردن شکایت دارند. مطالعۀ حاضر با هدف مقایسۀ پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی در افراد مبتلا به دیابت نوع Ι و افراد هنجار انجام شده است.

روش بررسی: این مطالعه روی ‏24‏ فرد مبتلا به دیابت نوع Ι و ‏24‏ فرد داوطلب هنجار در محدودۀ سنی 40-15 سال صورت گرفت. پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی گردنی با ارائۀ محرک تن‏برست ‏500‏ هرتز با شدت 95 دسی‏بل nHL به ثبت رسید. برای مقایسۀ نتایج بین دو گروه از آزمون ‏ t ‏ مستقل و بررسی اثر هموگلوبین گلیکه‏شده بر پارامترهای پتانسیل‏های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی گردنی از آنالیز همبستگی استفاده شد.

یافته‏ها: میانگین زمان نهفتگی p13 و زمان نهفتگی n23 در مبتلایان به دیابت نوع Ι بیشتر از افراد هنجار به‏دست آمد که این تفاوت از لحاظ آماری معنی‏دار بود . برای زمان نهفتگی p13 ، در گوش راست p=0/013 و در گوش چپ p=0/01 و برای زمان نهفتگی n23 ، در گوش راست p<0/001 و در گوش چپ p=0/005 به ‏دست آمد. تفاوتی بین میانگین دامنۀ مطلق و نسبت عدم تقارن و درصد وقوع پتانسیل‏ها در دو گروه مشاهده نشد. هموگلوبین گلیکه‏شده نیز بر هیچ‏یک از پارامترهای پاسخ در مبتلایان تأثیرگذار نبود(p>0/05).

نتیجه‏‏گیری: با توجه به مشاهدۀ زمان نهفتگی تأخیر‏یافته در پاسخ بیماران دیابتی نوع Ι، احتمال ضایعه در ورای لابیرنت به‏ویژه در نوار دهلیزی‏ـ‏نخاعی ساقۀ مغز وجود دارد. با ‏این وجود، به علت محدود بودن تعداد نمونه‏های مورد بررسی، نیاز به تحقیقات گسترده‏تری در این مورد است.

---

زمینه و هدف: سرگیجۀ گردنی سرگیجه‏ای است که به‏دنبال وضعیت خاص گردن ایجاد می‏شود و جاذبۀ زمین در برانگیختن آن بی‏تأثیر است. شیوع دقیق سرگیجه گردنی مشخص نیست ولی ۵۸-۲۰ درصد بیماران در پی ضربۀ ناگهانی به سر، علائم آن را تجربه می‏کنند. در این مقاله علل، تشخیص و درمان سرگیجه گردنی مورد بحث و بررسی قرار می‏گیرد.

روش بررسی: در ابتدا مقالات مربوط به سرگیجۀ گردنی از بانک‏های اطلاعاتی Google scholar ،PubMed ،Scopus ،Ovid و CINAHL از سال ۱۹۸۷ تا سال ۲۰۱۲ مورد جستجو قرار گرفتند. سپس مقالاتی که در آنها اختلالات گردن با سرگیجه و عدم تعادل همراه بود جستجو شدند.

نتیجه‏گیری: مقالات با عنوان خاص سرگیجۀ گردنی محدود بود. مطالعات بالینی در مورد سرگیجۀ گردنی تا به الان بر چند نکته دلالت دارند. همه آنها دال بر این هستند که هنوز قادر به تشخیص قطعی آن نیستیم و آزمون منفرد ویژه‏ای برای تشخیص آن هنوز مطرح نشده است. تشخیص آن مبتنی بر رد گزینه‏های دیگر است . اخیراً آزمون تعقیب آرام با چرخش گردن برای تشخیص سرگیجۀ گردنی ارا ئ ه شده که هنوز کاملاً معتبر نشده است. پروتکلی برای تشخیص سرگیجۀ گردنی وجود ندارد و اکثر تشخیص‏ها براساس تجارب بالینی محدود پزشکان است. فیزیوتراپی، دارودرمانی و درمان‏های دستی گزینه‏هایی برای درمان هستند ولی درمان مشخص مؤثری هنوز برای آن وجود ندارد و تنها در یک مطالعۀ ترکیبی از درمان‏ها برای سرگیجه گردنی به‏عنوان پروتکل مطرح شده است.

---

زمینه و هدف: اطلاعات جهت‏یابی در مناطق مختلف مغز از جمله هیپوکامپ ذخیره و پردازش می‏شود. به‏دلیل ارتباطات آناتومیک متعدد بین هسته‏های دهلیزی و هیپوکامپ و نقایص شناختی به‏ویژه در حافظۀ فضایی متعاقب اختلالات دهلیزی، می‏توان فرض کرد تحریک سیستم دهلیزی منجر به بهتر شدن حافظۀ فضایی خواهد شد. هدف این مطالعه، بررسی تأثیر تحریک گالوانیک دهلیزی بر حافظۀ فضایی افراد هنجار بود.

روش بررسی: در این مطالعه مداخله‏ای‏ـ‏تجربی، ۶۰ زن ۳۰-۱۸ ساله به‏طور تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. به گروه مداخله تحریک دهلیزی گالوانیک دوقطبی، دوطرفه و زیر سطح آستانۀ الکتریکی و به گروه شاهد، تحریک کاذب ارائه شد. مدت تحریک ۱۵ دقیقه بود. تغییرات امتیازهای آزمون حافظۀ فضایی Corsi Block آنها قبل و بعد از تحریک در هر گروه و بین دو گروه مقایسه شد.

یافته‏ها: میانگین امتیاز تمام پارامترهای آزمون قبل از تحریک بین دو گروه برابر بود(p>۰/۰۵). در گروه مداخله، امتیاز ظرفیت یادآوری توالی، امتیاز کل و امتیاز یادگیری افزایش معنی‏داری داشتند(p<۰/۰۵) و امتیاز یادآوری تأخیری تغییر نداشت(p=۰/۶). در گروه شاهد، امتیاز یادگیری بهتر(p=۰/۰۰۳) و امتیاز یادآوری تأخیری بعد از تحریک کاذب بدتر شد(p=۰/۰۱). درصد اختلاف امتیازهای ظرفیت یادآوری توالی و کل بین دو گروه اختلاف معنی‏داری داشتند(p<۰/۰۵).

نتیجه‏گیری: تحریک دهلیزی گالوانیک بر حافظه‏های کوتاه‏مدت و بلندمدت فضایی اثر تقویت‏کنندگی دارد. به نظر می‏رسد اثر یادگیری به‏طور ذاتی در این آزمون وجود دارد و از تحریک تأثیر نمی‏پذیرد.