زمینه و هدف: بیماران دچار دیابت نوع Ι به‏طور شایع از سرگیجه، احساس شناور‏بودن، وزوز، ضعف و عرق‏کردن شکایت دارند. مطالعۀ حاضر با هدف مقایسۀ پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی در افراد مبتلا به دیابت نوع Ι و افراد هنجار انجام شده است.

روش بررسی: این مطالعه روی ‏24‏ فرد مبتلا به دیابت نوع Ι و ‏24‏ فرد داوطلب هنجار در محدودۀ سنی 40-15 سال صورت گرفت. پتانسیل عضلانی برانگیختۀ دهلیزی گردنی با ارائۀ محرک تن‏برست ‏500‏ هرتز با شدت 95 دسی‏بل nHL به ثبت رسید. برای مقایسۀ نتایج بین دو گروه از آزمون ‏ t ‏ مستقل و بررسی اثر هموگلوبین گلیکه‏شده بر پارامترهای پتانسیل‏های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی گردنی از آنالیز همبستگی استفاده شد.

یافته‏ها: میانگین زمان نهفتگی p13 و زمان نهفتگی n23 در مبتلایان به دیابت نوع Ι بیشتر از افراد هنجار به‏دست آمد که این تفاوت از لحاظ آماری معنی‏دار بود . برای زمان نهفتگی p13 ، در گوش راست p=0/013 و در گوش چپ p=0/01 و برای زمان نهفتگی n23 ، در گوش راست p<0/001 و در گوش چپ p=0/005 به ‏دست آمد. تفاوتی بین میانگین دامنۀ مطلق و نسبت عدم تقارن و درصد وقوع پتانسیل‏ها در دو گروه مشاهده نشد. هموگلوبین گلیکه‏شده نیز بر هیچ‏یک از پارامترهای پاسخ در مبتلایان تأثیرگذار نبود(p>0/05).

نتیجه‏‏گیری: با توجه به مشاهدۀ زمان نهفتگی تأخیر‏یافته در پاسخ بیماران دیابتی نوع Ι، احتمال ضایعه در ورای لابیرنت به‏ویژه در نوار دهلیزی‏ـ‏نخاعی ساقۀ مغز وجود دارد. با ‏این وجود، به علت محدود بودن تعداد نمونه‏های مورد بررسی، نیاز به تحقیقات گسترده‏تری در این مورد است.

زمینه و هدف: بیماری دیابت، به واسطه اختلال در سوخت و ساز گلوکز خون، سبب بروز نارسایی‏های قابل توجهی در دستگاه‏های مختلف بدن همچون شنوایی و تعادل می‏شود. بیماران مبتلا به دیابت، از علائمی نظیر وزوز و گیجی شکایت دارند. این مطالعه با هدف بررسی تأثیرات احتمالی دیابت نوع I و II را بر دستگاه شنوایی و تعادل انجام گرفت.

روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، پاسخ‏های شنوایی و تعادل دو گروه ۱۵ نفره مبتلا به دیابت شیرین نوع I و II در محدودۀ سنی ۵۰-۴۰ سال به‏ترتیب با میانگین سنی و انحراف معیار ۸۰/۴۳ و ۲۴۶/۴، ۱۳/۴۸ و ۹۷۳/۲، و ۱۰ فرد هنجار ۵۰-۴۰ ساله با میانگین سنی و انحراف معیار ۳۰/۴۵ و ۴۴۸/۴، با استفاده از آزمون ادیومتری تن خالص و پاسخ‏های عضلانی برانگیختۀ دهلیزی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند.

یافته‏ها: نتایج آزمون ادیومتری تن خالص در هر دو گروه مبتلا به دیابت نوع I و II در محدودۀ هنجار به‏دست آمد. در مقابل، مقایسۀ دامنۀ پاسخ‏های عضلانی برانگیخته از دهلیز میان گروه هنجار و بیماران مبتلا به دیابت، نشان‏دهندۀ اختلافات آماری معنی‏دار بود(p<۰/۰۵).

نتیجه‏گیری: می‏توان گفت که در بیماران مبتلا به دیابت نوع I و II ، علی‏رغم به‏دست آمدن پاسخ‏های هنجار دستگاه شنوایی، پاسخ‏های دستگاه دهلیزی در وضعیت هنجاری نبوده و نشان‏دهندۀ درگیری اندام‏های انتهایی دستگاه دهلیزی و مسیر مرکزی مربوط به آن هستند.