زمینه: اختلالات تعادلی از جمله مشکلات شایع بیماران پس از سکتۀ مغزی است. برای درمان نقص‏های تعادلی، روش‏های مختلفی به‏کار گرفته می‏شوند که یکی از آنها استفاده از ارتعاش است. تاکنون اثرات ارتعاش موضعی بر اختلالات تعادلی متعاقب سکتۀ مغزی مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این گزارش مورد، ارائۀ اثرات استفادۀ موضعی ارتعاش کف پا بر تعادل یک بیمار مبتلا به سکتۀ مغزی بود.

معرفی بیمار: بیمار مردی 72 ساله با همی‏پلژی سمت راست بود که پس از درمان با مداخلات توانبخشی استاندارد به‏دلیل عدم بهبود تعادل، تحت درمان با ارتعاش قرار گرفت. وی علی‏رغم توانایی راه رفتن مستقل، از مشکلات تعادلی شکایت داشت. پیامدهای اصلی مورد مطالعه، آزمون بالینی برخاستن و راه رفتن زمان‏بندی شده و شاخص‏های پوسچروگرافی بود. همچنین حس کف پا، شدت اسپاستیسیته عضلات خم‏کنندۀ مچ به سمت کف پا و دامنۀ حرکتی غیرفعال خم شدن مچ به سمت پشت پا، در سمت مبتلا مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از ارزیابی اولیه، ارتعاش با فرکانس 100 هرتز به‏مدت پنج دقیقه به کف پای مبتلای بیمار اعمال شد و بلافاصله پس از آن کلیۀ ارزیابی‏ها دوباره انجام شد. پس از اعمال مداخله، آزمون‏ها در مقایسه با قبل بهبودی نشان داد.

نتیجه‏گیری: نتیجه این مطالعۀ مورد نشان داد که اعمال ارتعاش به کف پا می‏تواند در بهبود اختلال تعادل بیمار سکتۀ مغزی مؤثر باشد.

زمینه و هدف: بیماری‏های عروقی مغز یکی از شایع‏ترین اختلالات نورولوژیک است که سیستم عصبی مرکزی شنوایی را درگیر می‏کند. بررسی‏ها نشان داده‏اند که آزمون‏های رفتاری شنوایی مرکزی تحت تأثیر ضایعات ایجاد شده از سکتۀ مغزی قرار می‏گیرند. هدف از این مطالعه، مقایسۀ میزان امتیاز آزمون دایکوتیک حافظۀ شنوایی‏ـ‏کلامی افراد مبتلا به سکتۀ مغزی با افراد هنجار است.

روش بررسی: این مطالعۀ مقطعی روی ۲۰ فرد مبتلا به سکتۀ مغزی ۵۰ تا ۷۰ ساله و ۲۰ فرد هنجار با شرایط سنی و جنسیتی مشابه با استفاده از نسخۀ فارسی آزمون دایکوتیک حافظۀ شنوایی‏ـ‏کلامی در بیمارستان امام خمینی تهران انجام شد.

یافته‏ها: میانگین امتیاز آزمون حافظۀ شنوایی‏ـ‏کلامی بین دو گروه هنجار و مبتلا تفاوت معنی‏داری نشان داد(۰۰۰۱/۰>p). در حالی که اختلاف معنی‏داری بین امتیاز دو گوش در افراد با ضایعه در نیمکرۀ چپ(۰۸۶/۰>p) دیده نشد، تفاوت امتیاز دو گوش در افراد هنجار(۰۰۰۱/۰>p) و در افراد با ضایعه در نیمکرۀ راست(۰۰۰۱/۰>p) معنی‏دار بود.

نتیجه‏گیری: آزمون دایکوتیک حافظۀ شنوایی‏ـ‏کلامی آزمون مناسبی در مجموعه آزمون‏های بررسی‏کنندۀ سیستم عصبی مرکزی شنوایی در بیماران مبتلا به سکتۀ مغزی است. به نظر می‏رسد این آزمون به ضایعات ناشی از سکتۀ مغزی در لوب تمپورال حساس است.