---

آسیب شنوایی ناشی از نویز زمانی رخ می‏دهد که صدای بسیار بلند از سیستم شنوایی انتقال یافته و به سطوح بالاتر برسد. این مسئله در اثر عواملی چون شلیک گلوله یا قرارگیری در معرض صدای نسبتاً شدید رخ می‏دهد. آسیب شنوایی ناشی از نویز که به دنبال ضربۀ صوتی باعث آسیب دائم سلول‏های مویی حلزون می‏شود. این نوع از آسیب‏های شنوایی معمولاً به واسطه اصوات انفجار، صدای شدید طبل و یا آتش‏بازی به‏وجود می‏آید.در عین حال، شدت صدا، مدت زمان قرار گیری در معرض صوت انفجاری و آستانه‏های شنوایی فرد پیش از قرار گیری در معرض صدای بلند، فاکتورهای مهمی در میزان آسیب حاصله در اثر نویزمی‏باشند. در اینجا مروری بر مطالعات متعدد انجام شده در حیطه مذکور خواهیم داشت.

---

زمینه و هدف: وزوز گوش به معنای شنیدن صدا بدون وجود محرک خارجی می باشد وشیوعی از  3 تا 30 در صد دارد. علت این پدیده  در بسیاری از موارد ناشناخته است . این علامت به دو شکل ضرباندار وغیر ضرباندار تقسیم می شود. شکل غیر ضرباندار شایع تر بوده و بطور انحصاری ذهنی می باشد. از جمله علل مؤثرسندرم منییر، نورینوم آکوستیک، اتوتوکسیک، صدای شدید محیطی، وغیره می باشد، در مورد شدت، فرکانس، جهت، شکل، و نیز چکونگی تأثیر این بیماری بر زندگی فرد، تاکنون مطالعات فراوانی انجام شده است. هدف از این مطالعه بررسی ویژگی های وزوز ذهنی با علت نا شناخته می‏باشد.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی روی 36 بیمار ( 23مرد، 13زن ) با میانگین سنی1/53 سال، دچار وزوز گوش از نوع ذهنی در حد فاصل سال‏های 82 تا1384 که به مؤسسه شنوایی سنجی پژواک در شهر مشهد مراحعه نموده اند صورت گرفت. متغیرهای مورد بررسی جنس، سن، شدت، فرکانس، شکل و نمای شنوایی فرد بوده اند. همچنین چگونگی تأثیر وزوز بر شکل زندگی فرد توسط پرسشنامه ارزیابی وزوز 52 پرسش در 6 محور بررسی شد.
یافته‏ها: وزوز گوش در64 در صد موارد یکطرفه با شیوع بیشتردرسمت راست،  با میانگین  زیر و بمی 03/7 کیلو هرتز و شدت 8/3 دسی بل SPL بوده است. امتیاز بازشناسی گفتار در تمام بیماران در سطح هنجار بوده ولی افت شنوایی حسی- عصبی در فرکانس 4000 به بالا مشهود بوده است. بالاترین نمره (3/60) در پرسشنامه مربوط به محور تأثیر وزوز در زندگی روزمره و پایین ترین (3/39) مربوط به محور خواب بوده است. نمره کلی پرسشنامه ارزیابی وزوز معادل 4/52 بود.
نتیجه‏گیری: وزوز گوش غیر ضرباندار ذهنی علتی متغیر و سازوکاری همچنان ناشناخته دارد. در برخی موارد، حتی بدون سابقه ای از بیماری خاص و درافراد دارای شنوایی هنجار نیز دیده می شود. بیشترین  اثر این پدیده تداخل در شکل زندگی روزمره فرد (در مقایسه با خواب، شنوایی، یا شکایات بدنی ) می باشد ، درمان قطعی این علامت هنوز شناخته نشده است و مطالعه بیشتر در روشن ساختن فیزیوپاتولوژی آن که می تواند به درمانی مطمئن تر بیانجامد مورد نیاز است.

---

زمینه و هدف: اندازه‏گیری‏های عینی در کل و اندازه‏گیری‏های آکوستیکی به طور خاص جنبۀ مهمی از ارزیابی لکنت طی چند دهۀ گذشته بوده‏اند. اگرچه این اندازه‏گیری‏ها جایگزین قضاوت‏های درکی نمی‏شوند اما به کمک آنها تشخیص دقیق‏تری صورت می‏گیرد و لزوم مداخله‏های درمانی تأیید می‏شود. همچنین، می‏توان از آنها برای بازخورد نتایج درمان به بیمار استفاده کرد.از این رو، این مطالعه به­منظور اندازه‏گیری و مقایسه برخی از ویژگی‏های آکوستیکی بین مردان غیرلکنتی و لکنتی بزرگسال انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعۀ موردـشاهدی، نمونه‏های مورد بررسی مردان غیرلکنتی و لکنتی بزرگسال بودند. برای جمع‏آوری نمونۀ صوت آزمودنی‏ها، از گفتار روان آنها در خواندن 20 جمله از آزمون لب‏خوانی سارا، کشیده بیان کردن واکه‏های /a/ و /i/ و شمارش ریتمیک اعداد از یک تا 20 استفاده شد و تجزیه و تحلیل آنها با نرم افزار Dr. Speech صورت گرفت.
یافته‏ها: فرکانس پایه و دامنه تغییرات آن در واکه‏های /a/ و /i/ ، شمارش اعداد از یک تا 20 و خواندن 20 جمله آزمون بین دو گروه لکنتی و غیرلکنتی تفاوت معنی‏داری نداشت. در مورد آشفتگی بسامد و آشفتگی شدت بین دو گروه نیز تفاوت معنی‏داری وجود نداشت.
نتیجه‏گیری: نبود تفاوت معنی‏دار بین دو گروه ممکن است ناشی از مطالعه این خصوصیات در گفتار روان افراد لکنتی وغیرلکنتی باشد.

---

زمینه و هدف: تحریک دگرسویی با استفاده از نویز، تأثیری مهارکننده بر عملکرد سلول‏های مویی خارجی دارد. از طرفی پوشش گوش مقابل می‏تواند منجر به افزایش قابلیت حد افتراق شدت گردد، اما سازوکار آن به‏درستی مشخص نیست. هدف از این مطالعه بررسی چگونگی تأثیر تحریک دگرسویی بر حد افتراق شدت و ارتباط آن با عملکرد سامانه وابران می‏باشد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی‏ـ‏تحلیلی بود. افراد شرکت‏کننده تعداد 20 نفر با شنوایی هنجار بودند. در این بررسی علاوه بر آزمون‏های مهار گسیل صوتی، تأثیر پوشش دگرسویی بر حد افتراق شدت در فرکانس‏های 500، 1000، 2000 و 4000 با استفاده از نویز سفید و نویز باریک باند در دو سطح 20 و 70 دسی‏بلSL مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‏ها: میانگین امتیازات تفاوت سطح شدت در دو حالت پوششی و غیر پوششی متفاوت بود و این تفاوت با افزایش فرکانس چشم‏گیر­تر شد. میانگین امتیازات برای حالت پوشش با نویز سفید بیش از پوشش با نویز باریک باند بود. میانگین پاسخ کلی گسیل‏های صوتی برانگیخته گذرا با پوشش دگرسویی کاهش نشان داد(p<0/05).
نتیجه‏گیری: این مطالعه نظریۀ نقش سامانه وابران در حد افتراق شدت را تأیید می‏کند.

---

زمینه و هدف: ندول چین‏های صوتی یکی از علل ناهنجاری صوت است که با علایمی چون خشونت صدا و صدای نفس آلود همراه است. صوت‏درمانی یکی از روش‏های درمان این اختلال است؛ از این رو این پژوهش با هدف ارزیابی تأثیر صوت‏درمانی بر ویژگی‏های آکوستیکی صدای بیماران دچار ندول چین‏های صوتی انجام گرفت.
روش بررسی: در این مطالعه موردی، پنج زن مبتلا به ندول چین‏های صوتی (14 تا 45 سال) به‏مدت نه هفته تحت صوت‏درمانی طبق روش Boone قرار گرفتند. میزان رعایت بهداشت صوتی و انجام تمرینات هر روزه با استفاده از پرسش‏نامه بررسی می‏شد. برای ارزیابی تأثیر صوت‏درمانی علاوه بر ارزیابی دستگاهی، ساختمان و حرکات چین‏های صوتی بیماران توسط پزشک متخصص حنجره، قبل و بعد از صوت‏درمانی با دستگاه استروبوسکوپی معاینه می‏شد. برای جمع‏آوری نمونه صوتی، کشش واکه /æ/ در سطح بلندی راحت بیماران مورد استفاده قرار گرفت و نمونه صوت آزمودنی‏ها با استفاده از نرم‌افزار speech studio مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‏ها: فرکانس پایه در چهار بیمار پس از صوت‏درمانی کاهش یافت اما تغییرات آن معنی‏دار نبود(p=0/225). آشفتگی فرکانس پایه در همه بیماران پس از صوت‏درمانی به‏طور معنی‏داری کاهش یافت(p=0/043). آشفتگی شدت صدا در سه بیمار کاهش یافت که معنی‏دار نبود(p=0/345).
نتیجه‏گیری: صوت‏درمانی در بیماران مبتلا به ندول چین‏های صوتی موجب بهبود ویژگی‏های آکوستیکی و از بین رفتن یا کوچکتر شدن ندول چین صوتی می‏شود. میزان بهبودی بستگی به انجام تمرینات و رعایت بهداشت صوت دارد.

---

زمینه و هدف: با اثبات قابلیت سازماندهی مجدد دستگاه‏های حسی بزرگسالان به‏دنبال تغییرات محیطی و توجه به اینکه سمعک با تحریک دستگاه شنوایی دچار محرومیت حسی، موجب تغییر در محرک‏های دریافتی می‏گردد، به نظر می‏رسد که سمعک قادر به ایجاد تغییراتی در توانایی‏های دستگاه شنوایی از جمله حد افتراق شدت باشد. کاربرد سمعک موجب رخداد اصلاحات درکی و فیزیولوژیک می‏گردد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیرات ناشی از کاربرد سمعک بر عملکرد تمایز شدتی انجام شده است.
روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مقطعی‏ـ‏تحلیلی بود. گروه مورد مطالعه شامل 30 نفر شامل 15 زن و 15 مرد، کاربر تک‏گوشی سمعک، با کم‏شنوایی حسی عصبی متوسط یا متوسط شدید متقارن در دو گوش، در محدودۀ سنی 65-45 سال با میانگین 73/57 و انحراف معیار 12/8 سال بودند. حد افتراق شدت در دو فرکانس 500 و 2000 هرتز و دو سطح شدتی 10 و 40 دسی‏بل SL در گوش‏های کاربر سمعک و گوش‏های فاقد سمعک ارزیابی و مقایسه گردید.
یافته‏ها: نتایج مطالعه نشانگر برتری امتیازها در سطوح شدتی و فرکانسی بالا بوده و امتیازهای حد افتراق شدت در گوش‏های کاربر سمعک نسبت به گوش‏های فاقد سمعک به‏طور معنی‏داری کمتر، به‏عبارتی بهتر بود(p<0/05)، ولی در فرکانس 500 هرتز و سطح شدتی 10 دسی‏بل SL تفاوت معنی‏داری بین دو گروه دیده نشد(p=0/132).
نتیجه‏گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان‏دهندۀ تأثیر کاربرد سمعک بر عملکرد تمایز شدتی بوده و با تأیید رخداد اصلاحات درکی، امکان رخداد ساخت‏پذیری عملکردی به‏دنبال کاربرد سمعک را مطرح می‏سازد که جهت تأیید، نیاز به انجام مطالعات بیشتری است.

---

زمینه و هدف: جهت‏یابی براساس پردازش نشانه‏های زمانی و شدتی بین دو گوش حاصل می‏شود. مزایای این توانایی در انسان، درک گفتار در محیط‏های شلوغ براساس تحلیل صحنۀ شنوایی و اثر کوکتل پارتی است. برای بررسی جهت‏یابی کودکان مبتلا به اختلال پردازش شنوایی و سایر اختلالات، ضروری است عملکرد کودکان هنجار به‏طور کامل بررسی شود. مطالعۀ حاضر با هدف بررسی جهت‏یابی و تکامل آن در کودکان هنجار انجام شد.

روش بررسی: این مطالعه روی ۸۰ کودک هنجار دختر شامل ۴۲ نفر و پسر ۳۸ نفر در محدودۀ سنی ۸ تا ۱۱ سال انجام شد. عملکرد جهت‏یابی پس از اعمال تفاوت شدت بین دو گوش از ۱۰- تا ۱۰+ دسی‏بل و ایجاد تفاوت زمان بین دو گوش از ۸۸۰- تا ۸۸۰+ میکروثانیه با دو نویز بالاگذر و پایین گذر بررسی شد.

یافته‏ها: در آزمون تفاوت شدت بین دو گوش تابع جهت‏یابی تقریباً خطی بود، در حالی‏که در آزمون تفاوت زمان بین دو گوش از تفاوت ۲۲۰- تا ۲۲۰+ میکروثانیه تابع خطی و از ۴۴۰- تا ۸۸۰- و ۴۴۰+ تا ۸۸۰+ میکروثانیه، به‏طرف مجانب تمایل می‏یافت. خطای جهت‏یابی در آزمون اول در مقایسه با آزمون دوم کمتر بود(p<۰/۰۰۰۱) و اثر سن فقط در آزمون دوم مشاهده شد(p=۰/۰۰۱).

نتیجه‏گیری: با توجه به نتایج، در آزمون تفاوت زمان بین دو گوش، جهت‏یابی کودکان ۱۱ سال بهتر از سایر کودکان بود و در آزمون تفاوت شدت بین دو گوش تأثیر سن وجود نداشت.