زمینه و هدف: بیماری پارکینسون نوعی از اختلال پیش‏روندۀ عصب‏شناختی است که به سبب کاهش قابل توجه ترشح دوپامین در مغز ایجاد می‏شود. اصلی‏ترین و شایع‏ترین علامت اختلال گفتاری در پارکینسون که از نوع دیزآرتری است، کاهش وضوح گفتار است. نظر به این که کاهش وضوح گفتار به نوعی بازگوکنندۀ آسیب به جنبه‏های اکوستیک است، پژوهشگران اخیراً به مطالعۀ رابطۀ بین این دو پرداخته‏اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اکوستیکی واکه‏های گفتار افراد مبتلا به پارکینسون و عادی انجام شده است.

روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تحلیلی و به‏صورت مقطعی انجام شده است. در این بررسی نمونۀ صدای ۱۸ مرد مبتلا به پارکینسون و ۱۸ مرد عادی در محیط بدون صدا جمع‏آوری و با استفاده از نرم‏افزار praat تجزیه و تحلیل شد. برای بررسی تفاوت میان داده‏ها آزمون‏های t مستقل و من‏ویتنی مورد استفاده قرار گرفت.

یافته‏ها: متغیرهای مورد بررسی در دو گروه مورد مطالعه تفاوت‏های معنی‏دار نشان دادند. در واکه‏های افتاده F۱-F۰ بیماران نسبت به افراد عادی کاهش معنی‏دار نشان داد(p<۰/۰۰۱) همچنین در واکه‏های افراشته F۲ -F۱ بیماران نسبت به افراد عادی کاهش معنی‏دار نشان داد(p<۰/۰۵).

نتیجه‏گیری: نتایج حاکی از اثر پارکینسون بر ویژگی‏های اکوستیک گفتار این افراد است و با استفاده از رویکرد اکوستیکی به‏طور دقیق می‏توان این تفاوت‏ها را سنجید و کاهش وضوح گفتار را اندازه‏گیری کرد.

زمینه و هدف: نقص در توانایی تولید محتوا ی زبان و مشکلات حافظۀ بلندمدت و کارکردهای اجرایی در بیماران مبتلا به پارکینسون در مطالعات مختلفی گزارش شده است. شناسایی این اختلالات در برنامه‏ریزی برای مداخلات اولیه مؤثر است . این پژوهش با هدف بررسی س اخت خوشه و تعداد انتقال در این گروه از بیماران انجام شد.

روش بررسی: در این پژوهش ۳۰ بیمار مبتلا به پارکینسون و ۳۰ فرد سالم که از نظر سن، جنس و میزان تحصیلات با هم مطابق بودند مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین ساخت خوشه و تعداد انتقال با استفاده از روش Troyer در بین دو گروه مقایسه شد. داده‏های به‏دست آمده با استفاده از آزمون آماری غیرپارامتری من‏ویتنی و ضریب همبستگی اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‏ها: مقایسۀ بین میانگین ساخت خوشه در بیماران مبتلا به پارکینسون و افراد سالم تفاوت معنی‏داری را نشان داد(p=۰/۰۰۵). همچنین بین میانگین تعداد انتقال‏ها در بین دو گروه تفاوت معنی‏داری مشاهده شد(p=۰/۰۰۸). در هر دو گروه مورد مطالعه، سن ارتباط معنی‏دار و معکوسی با عملکردهای ساخت خوشه و انتقال داشت(p<۰/۰۰۱).

نتیجه‏گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که فرایند انتقال از یک زیرمجموعۀ معنایی یا واجی به یک زیرمجموعۀ معنایی یا واجی دیگر و نیز ساخت خوشه در بیماران مبتلا به پارکینسون آسیب می‏بیند.