---

زمینه و هدف: شغل نقش مهم و ارزشمندی در امنیت روانی، فردی، اجتماعی و اقتصادی انسان دارد. وضعیت شغلی ناشنوایان می‏تواند در ایجاد بهداشت فردی و اجتماعی این گروه مفید باشد. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی وضعیت اشتغال به کار ناشنوایان عضو کانون ناشنوایان انجام شد.
روش بررسی: پژوهش حاضر روی اعضای کانون ناشنوایان شهر تهران با استفاده از پرسش‏نامه محقق‏ساخته در سه قسمت مجزا شامل داده‏های اولیه، ارزیابی وضعیت اشتغال و ارزیابی نگرش ناشنوایان مورد بررسی قرار گرفت. به‏منظور تحلیل داده‏ها از روش‏های آمار توصیفی استفاده شد.
یافته‏ها: نتایج در سه بخش مجزا حاکی از آن است که بخش عمده‏ای از جامعه کانون ناشنوایان را جوانان تشکیل می‏دهند که 68 نفر از آنها زن (5/52%) و 53 نفر از آنها مرد (5/47%) بودند؛ 2/56 درصد افراد بیکار و 8/43 درصد شاغل بودند و دارای مشکلاتی اعم از عدم ارائه تسهیلات مرتبط با معلولیت (5/14%)، مشکل در برقراری ارتباط در محیط کار (4/9%)، دستمزد کمتر از سایرین (افراد عادی) به‏دلیل معلولیت (4/12%)، دوری مسافت (4/15)، تناسب محیط کار با ناشنوایی (4/11%)، رفتار نامناسب همکاران (2/13%)، رفتار نامناسب مدیر (5/12%) و تبعیض به‏علت معلولیت (2/11%) بوده‏اند؛ نگرش ناشنوایان در تمام موارد مثبت و 90 درصد آنها شغل را یکی از ضروریات زندگی و در مقابل 10 درصد آن را غیرضروری دانسته‏اند.
نتیجه‏گیری: تعداد بسیار زیادی از ناشنوایان بیکار بودند، و لازم است در سیاست‏های موجود برای تسهیل اشتغال به کار این گروه بزرگ از معلولین تجدید نظری صورت گیرد.