---

در دهۀ اخیر فلسفه پیشین حامی روش تقویت انتخابیAmplification  Selective مجدداً مطرح شد، با این هدف که دریافت گفتار تقویت‏شده Speech reception از طریق سمعک را برای افراد حسی عصبی بهترین حد ممکن را ارتقاء دهند. از هنگام اولین گزارشات توسط Berger در ایالات متحده و Byrne & Tonisson در استرالیا معادلات ریاضی متعددی در تأیید این مطلب ذکر شده تا به متخصصین تنظیم سمعک Hearing aid Fitter امکان دهد که میانگین طیف گفتاری بلند مدتLongterm average Speech reception از طریق سمعک را به گونه‏ای تنظیم کند که بین راحت‏ترین سطح شنوایی بیمار (M.C.L) و سطح ناراحت بلندی (L.D.L) قرار گیرد.به‏طور کلی روش‏های تجویز سمعک به‏نحوی طراحی شده‏اند که بتوان بهترین بهره و پاسخ فرکانسی سمعک را به راحتی از طریق داده‏های ادیومتریک یعنی سطوح «آستانه شنوایی» راحت‏ترین سطح شنوایی و «سطح ناراحتی بلندی» پیش‏بینی کرد.

---

در پژوهش حاضر شنوایی 400 گوش دانش آموز پسر و دختر مورد غربال گری قرار گرفته است. هدف از بررسی: 1) وجود احتمالی کم شنوایی در این سن. 2) آیا جنس تاثیری بر کم شنوایی دارد یا خیر؟ نتایج این بررسی چنین گزارش می شود: 8.5% گوش های مورد معاینه اتوسکپی دارای جرم فشرده و 11.6% از گوش ها دچار انواع اختلالات پرده تمپان بودند. اشکالات پرده تمپان (p=0/09) و نیز درصد شیوع کم شنوایی در غربال گری (p=0/03) در دختران بیشتر از پسران بوده است.

---

به منظور بررسی عملکرد ملانین گوش داخلی، کم شنوایی موقت ناشی از صدا (TTS) در افراد چشم آبی یا قهوه ای مورد مطالعه قرار گرفت. 68 نوجوان ذکور دارای شنوایی طبیعی در این مطالعه شرکت داشتند. آستانه شنوایی قبل و بعد از قرار گرفتن در معرض نویز توسط ادیومتر کامپیوتری در محدوده فرکانسی 8-0.8 کیلو هرتز بدست آمد. در این مطالعه نویزی با پهنای فرکانسی 1665 تا 2335 هرتز و فرکانس مرکزی 2 کیلو هرتز در شدت 105dbspl بمدت 10 دقیقه مورد استفاده قرار گرفت اختلاف معنی داری (قابل توجهی). بین متوسط TTS افراد در محدوده فرکانسی 8-2 کیلوهرتز مشاهده شد، بطوریکه افراد چشم قهوه ای کمترین TTS و افراد چشم آبی بیشترین TTS را داشتند.

---

پژوهش سنجشی توصیفی حاضر با هدف کلی تعیین فراوانی اختلالات شنوایی در دانش آموزان دبستانی انجام شده است. این بررسی به شیوه تصادفی در شهر بهبهان روی 1000 دانش آموز دبستانی (500 دختر و 500 پسر)، در سال تحصیلی 76-1375 صورت گرفت و در آن از معاینه اتوسکپی، آزمایش های شنوایی سنجی صوت خالص و شنوایی سنجی امپدانس استفاده شد. علاوه برآن با ارائه پرسشنامه به والدین و مصاحبه با دانش آموزان و آموزگاران آنان اطلاعاتی در زمینه نسبت فامیلی والدین، سابقه خانوادگی نقص شنوایی و آگاهی از ابتلا به کم شنوایی گردآوری شد. یافته های حاصل به کمک جداول و نمودارهای فراوانی تبیین گردیده و ارتباط سن و جنس نمونه ها با ابتلا به کم شنوایی به کمک آزمون آماری X² و نیز میزان افت شنوایی گوش راست و چپ مبتلایان با آزمون آماری T مقایسه شد. نتایج نشان داد که 6.6 درصد از دانش آموزان مورد بررسی دچار افت شنوایی در یک (2.3 درصد) یا هر دو گوش (4.3 درصد) بودند. نوع کم شنوایی در 4.8 درصد از مبتلایان، انتقالی و در 1.6 درصد حسی-عصبی بود. در 0.2 درصد نیز نوع کم شنوایی در دو گوش یکسان نبود که در یک مورد از آنان کم شنوایی آمیخته در گوش راست مشاهده گردید. کم شنوایی عمدتا در حد مختصر بود و تفاوت آماری معنی داری بین سن و جنس با ابتلا به کم شنوایی مشاهده نشد. با توجه به نتایج معاینات و آزمایش های انجام شده 18.4 درصد از نمونه ها نیازمند اقدامات درمانی و 0.7 درصد به خدمات توان بخشی نیاز داشتند. درصد آگاهی والدین، آموزگاران و خود دانش آموزان مبتلا نسبت به مسئله کم شنوایی به ترتیب 21.2، 22.7 و 15.2 بود.

---

کم شنوایی حتی زمانی که محدود به یک گوش باشد، برای ارتباط و یادگیری معلولیت به حساب می آید. گرچه طبق تجربیات بالینی این موضوع درست به نظر نمی‏رسد، اما هیچگونه اطلاعات عینی جهت ارزیابی یا حتی ارجاع وجود ندارد تا مشخص نماید چه نوع کم‏شنوایی می‏تواند معلولیت حقیقی برای موفقیت‏های تحصیلی محسوب شود. یافته‏هایی که در اینجا ارائه شده به‏طور ضمنی وجود معلولیتی بالقوه در زمینه‏های تحصیلی را در نتیجه کم‏شنوایی یک‏طرفه نشان می‏دهد، اگرچه آن را اثبات نمی‏کند. این مطالعه آینده‏نگر، آزمون‏های غربالگری ادیولوژی و اتولوژی را مدتی بیش از 9 سال در یکی از دانشگاه‏های معتبر مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است.

---

زمینه و هدف: کاربرد‏شناسی زبان مطالعۀ کنش‏های گفتاری و جنبه‎های اجتماعی تعاملات ارتباطی در بافت زبان است. به‏دلیل نقش مهم شنوایی در رشد مهارت‎های زبانی، کودکان کم‎شنوا در تمام سطوح زبان از جمله کاربردشناسی با مشکلاتی مواجهند. تکلیفی که به‏خوبی این تفاوت را آشکار می‎سازد بازگویی داستان است. با توجه به اهمیت این مهارت‎ها در زندگی روزمرۀ این کودکان و فقدان پژوهشی منسجم در زبان فارسی، مطالعۀ حاضر با هدف توصیف مقدماتی این توانایی‎های کودکان کم‎شنوا در قالب بازگویی داستان انجام شد.
روش بررسی: این مطالعۀ موردی توصیفی روی پنج کودک کم‏شنوای شش ساله و دو کودک شنوای هم‏سن انجام شد. مهارت‎های کاربردشناسی آنها با استفاده از آزمون بازگویی داستان در اتاقی ساکت اجرا، سپس داستان‎گویی کودک ضبط، تحلیل و امتیازدهی شد.
یافته‏ها: بین امتیاز آزمودنی با کم‎شنوایی شدید و گروه هنجار تفاوتی وجود نداشت، از طرفی بین امتیاز آزمودنی با کم‎شنوایی عمیق و کاشت حلزون در حفظ موضوع و توالی وقایع با گروه شنوا اختلاف دیده شد. امتیاز آزمودنی با کم‎شنوایی عمیق و کاربر سمعک در همۀ موارد به‏جز اطلاعات اصلی با گروه شنوا اختلاف زیادی داشت. از طرفی، همۀ آزمودنی‎ها از حروف ربط به‏طور مناسب استفاده می‎کردند.
نتیجه‎گیری: کودکان کم‎شنوا در به‏کارگیری مهارت‎های کاربردشناسی ضعیف‏تر از کودکان شنوا عمل می‎کنند. از طرفی، بین افراد کم‏شنوا نیز تفاوت وجود دارد که حاکی از تنوع این توانایی‎ها در کودکان کم‎شنوا است و این تفاوت در توانایی‎های زبانی براساس میزان کم‎شنوایی، نوع پروتز، استفادۀ مفید از باقی‏ماندۀ شنوایی، زمان و کیفیت آموزش‎های توانبخشی شنوایی و سایر عوامل، را خاطر نشان می‎سازد.