کاوه حمیدیان، فرحناز مسچی، محمد حسین تقدیسی، مهدی منوچهری،
دوره 28، شماره 4 - ( 10-1401 )
چکیده
زمینه و هدف: نشانگان روده تحریکپذیر نوعی اختلال گوارشی است که با تغییر در اجابت مزاج و درد یا ناراحتی شکمی مشخص می‌شود و می‌تواند به نحو قابل ملاحظه‌ای کیفیت زندگی را مختل می‌کند. شخصیت اثر مهمی بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت دارد؛ ولی تأثیر آن بر کیفیت زندگی نشانگان روده تحریکپذیر هنوز مشخص نیست، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین روان‌رنجورخویی، برون‌گرایی، وظیفه‌شناسی و زیرمؤلفه‌های آن‌ها با کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریکپذیر انجام گرفته است.
روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- همبستگی است. جامعه مورد مطالعه بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریکپذیر مراجعه‌کننده به مطب خصوصی متخصص گوارش در شهر تهران در سال 1400 بود. نمونه‌ها به تعداد 223 نفر و به صورت مستمر انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از فرم کوتاه پرسشنامه 5 عاملی نئو و پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریکپذیر گردآوری و با استفاده از آمار توصیفی و آنالیز رگرسیون در سطح اطمینان 95% در نرم‌افزار SPSS نسخه 24 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: میانگین نمره کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریکپذیر 55/20±68/57 به دست آمد. آنالیز رگرسیون نشان داد که زیرمؤلفه‌های شخصیتی خودسرزنشی (001/0p<، 376/0-=β) و عواطف مثبت (020/0=p، 160/0=β) مهم‌ترین پیش‌بینی‌کننده‌های کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریکپذیر بودند. زیرمؤلفه‌های شخصیتی خودسرزنشی و عواطف مثبت در مجموع 6/22% از واریانس کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریکپذیر را پیش‌بینی می‌کردند.
نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که نمره زیرمؤلفه‌های شخصیتی خودسرزنشی و عواطف مثبت به طور معناداری نمره کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریکپذیر را پیش‌بینی می‌کنند. لذا به نظر می‌رسد در کنار درمان‌های دارویی معمول برای بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریکپذیر، توجه به زیرمؤلفه‌های شخصیتی (به خصوص خودسرزنشی و عواطف مثبت) در بهبود کیفیت زندگی این بیماران مؤثر باشد.
