زمینه و هدف: اگرچه ایمپلنت‌های دندانی به درمان بلند مدت موفق و قابل پیش‌ بینی برای بیماران تبدیل شده‌اند، اما همه درمان‌های ایمپلنت لزوماً موفق نیستند و بیماری‌های پری ایمپلنتیت در حال گسترش هستند. این مطالعه با هدف تعیین میزان شیوع پری ایمپلنتیت در بیماران واجد ایمپلنت یک سال پس از لود پروتزی ‏در شهر خرم آباد در سال ۱۳۹9‏ به انجام رسید.
روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 53 بیمار که یک سال از لود پروتزی آن‌ها گذشته بود مورد بررسی
قرار گرفت. در هر کدام از 53 بیمار، به صورت کلینیکی میزان عمق پروبینگ و خونریزی حین پروبینگ اطراف ایمپلنت و ویژگی‌های بافت نرم اطراف آن بررسی و ثبت گردید. برای بررسی سطح استخوان یا میزان تحلیل استخوان احتمالی، گرافی P.A با تکنیک موازی از بیمار اخذ شد. اطلاعاتی از قبیل ویژگی‌های دموگرافیک و اطلاعات تخصصی در مورد بیماری از طریق چک لیست جمع آوری گردید. داده‌ها با استفاده از نرم افزار
SPSS22 جمع آوری شدند، برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از جداول فراوانی و آزمون‌های کای دو و T مستقل استفاده شد.
یافته‌ها: میانگین سن بیماران در مطالعه حاضر، 63/10±5/46 سال بود. 33 نفر (3/62%) آن‌ها زن بودند. شیوع پری ایمپلنتیت در سطح بیمار 17% و در سطح واحد ایمپلنت، 3/9% برآورد گردید. بین متغیر سن (03/0P<) و بیماری سیستمیک (03/0P<) با شیوع پری ایمپلنتیت رابطه معنی‌داری یافت شد. اما بین شیوع پری ایمپلنتیت با سایر متغیرهای دموگرافیک ارتباط آماری معنی‌داری یافت نشد (05/0 نتیجه‌گیری: در نتایج مطالعه حاضر نشان داده شد که شیوع پری ایمپلنتیت در افراد با میانگین سنی بالاتر بیشتر مشاهده می‌شود. همچنین بیماری‌های سیستمیک به عنوان یک فاکتور محافظت کننده برای بیماری پری ایمپلنتیت می‌باشد.