زمینه و هدف: از آن جا که برخی بیماران مبتلا به سکتۀ نیمکرۀ چپ هر دوی کنش پریشی دهانی و کلامی را باهم نشان می هند ولی برخی دیگر فقط یکی از آنها را نشان می دهند یا هیچ کدام را ظاهر نمی کنند، مطالعه ‌ حاضر با هدف بررسی شدت و رابطه کنش ‌ پریشی دهانی و کلامی در بیماران مبتلا به سکته مغزی نیمکره چپ صورت گرفته است.

روش بررسی: در این پژوهش توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی 20 بیمار بزرگسال مبتلا به سکته ‌ ی مغزی نیمکره چپ نوع ایسکمی شامل 12 مرد و 8 زن با دامنه سنی 35 تا 73 سال (9/11 ± 68/60) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند . آزمون کنش ‌ پریشی دهانی جهت بررسی تقلید جسچرهای دهانی استفاده شد و میزان کنش ‌ پریشی گفتاری با یک تکلیف تولید گفتار سنجیده شد. داده ‌ ها با روش آزمون ‌ ها ‌ ی ناپارامتری من ‌ ویتنی، کروسکال – والیس و تحلیل همبستگی پیرسون/ اسپیرمن بررسی شدند.

یافته ‌ ها: چهار نفر کنش ‌ پریشی دهانی غالب داشتند، دوازده نفر کنش ‌ پریشی کلامی غالب و 4 نفر هر دو نوع کنش پریشی را با شدت های یکسان نشان دادند. همبستگی معنی ‌ داری بین کنش ‌ پریشی دهانی و کلامی وجود نداشت (899/0 P = ).

نتیجه ‌ گیری: با توجه به یافته ‌ های فوق به نظر می ‌ رسد که الگوی هم ‌ رویدادی پیش­بینی­پذیری بین دو نوع کنش ‌ پریشی دهانی و کلامی وجود ندارد. علیرغم نوع ضایعه ‌ ی ایسکمی که منجر به آسیب مناطق عصبی مجاور می ‌ شود، نیمی از بیماران بین کنش پریشی دهانی و کلامی گسیختگی نشان دادند. این گسیختگی را می توان از شواهد یک مدل پیمانه ای تکلیف- ویژه در نظر گرفت که کنترل حرکات دهانی غیر کلامی را مستقل از کنترل حرکتی گفتار در نظر می گیرد.

کلید واژه ‌ ها: کنش ‌ پریشی، کنش ‌ پریشی دهانی، کنش ‌ پریشی کلامی، کنش ‌ پریشی دهانی غالب، کنش ‌ پریشی کلامی غالب