زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی ناهنجاری­های ستون فقرات (کایفوز، لوردوز، اسکولیوز پشتی و کمری) و تعادل ایستا و پویا در عقب­ماندگان ذهنی با و بدون سندرم داون و همچنین ارتباط بین آنها در افراد سندرم داون بود.

روش­ بررسی: در این مطالعه 30 دانش­آموز عقب­مانده ذهنی با سندرم داون (میانگین سن 77/1 ± 96/13 سال) و 30 دانش­آموز عقب­مانده ذهنی بدون سندرم داون (میانگین سن 96/1 ± 30/14 سال) شرکت داشتند که به صورت تصادفی هدفدار به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. برای ارزیابی تعادل ایستا از تست اصلاح شده­ی لک لک و برای ارزیابی تعادل پویا از تست راه رفتن پاشنه به پنجه استفاده شد. جهت اندازه­گیری ناهنجاری­های پاسچر از دستگاه اسپاینال موس استفاده شد.

یافته­ها: نتایج این تحقیق نشان داد که اختلاف معنی­داری بین تعادل ایستا و پویا، کایفوز و اسکولیوز پشتی و کمری در دو گروه عقب مانده ذهنی با و بدون سندرم داون وجود دارد. از طرفی بین تعادل ایستا با کایفوز، اسکولیوز پشتی و کمری و تعادل پویا با کایفوز، اسکولیوز پشتی و کمری ارتباط معنی­داری وجود دارد. ولی ارتباط معنی داری بین تعادل و لوردوز وجود ندارد.

نتیجه­گیری: با توجه به ارتباط میان پاسچر و تعادل و نیازهای ویژه­ای که عقب­ماندگان ذهنی بویژه مبتلایان به سندرم داون در اجرای بهینه­ی فعالیت­های حرکتی روزمره خود دارند، بر اهمیت شناسایی خصوصیات ساختاری آنان و تجویز برنامه­های اصلاحی پاسچر و ارتقاء تعادل آنان، تاکید می­شود.

کلید واژه­ها: سندرم داون، ناهنجاری­های ستون فقرات، تعادل ایستا، تعادل پویا

زمینه و هدف: ناهنجاری سر به جلویکی از شایع ترین ناهنجاری های وضعیتی نامطلوب است که با ضعف عضلات ثبات دهنده گردنی همراه است. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر سه برنامه تمرینی قدرتی، کششی و ترکیبی در افراد مبتلا به پاسچر سر به جلو بود.

روش بررسی:به این منظور،۴۰ دانشجوی دختر دارای ناهنجاری سر به جلوی بزرگ تر از ۴۶ درجه  با میانگین سنی77/1±22/22 سال، ، وزن 90/1±22/61 کیلو گرم، قد ۵۵/۲ ±85/161 سانتی متر و شاخص توده بدنی 9/0±37/23 کیلوگرم/متر مربع به صورت هدفدار انتخاب شدند. این افراد به طور تصادفی به سه گروه ۱۰ نفره تجربی و یک گروه ۱۰ نفره کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی اول تمرینات قدرتی، گروه تجربی دوم تمرینات کششی و گروه سوم تمرینات ترکیبی را به مدت ۶ هفته انجام دادند. در این مدت گروه کنترل هیچ گونه برنامه تمرینی را دریافت نکردند. از روش عکس برداری از نمای نیمرخ برای اندازه گیری سر به جلو استفاده شد. میزان تغییرات زاویه سر آزمودنی ها قبل و بعد از ۶ هفته تمرین اندازه گیری شد. یافته های تحقیق با استفاده از روش های امار توصیفی و مقایسه ای تجزیه و تحلیل شد(۰۵/۰&gep).

یافته­ها: بر اساس یافته­های این پژوهش کاهش معنی­داری در زاویه سر به جلو در هر سه نوع برنامه تمرینی (قدرتی، کششی، ترکیبی) بعد از ۶ هفته یافت شد (۰۰۱/۰p=). اما کاهش معنی­داری در زاویه سر به جلو در گروه کنترل یافت نشد.

نتیجه گیری: با توجه به کاهش معنادار در زاویه سر به جلو در افراد گروه تجربی، استفاده از این سه نوع برنامه تمرینی در افراد مبتلا  به ناهنجاری سر به جلو توصیه می شود.

کلید واژه ها: سر به جلو، تمرینات اصلاحی.