---

زمینه و هدف:  متد ارزیابی گونیا متری از جمله متد های آسان و رایج برای ارزیابی های حرکات و محدودیت های مفصلی در کلینیکهای توانبخشی است که بررسی میزان حساسیت و پایایی آن در نزد درمانگران  از اهمیت ویژه ای برخوردار است.   هدف از انجام این مطالعه بررسی میزان پایایی گونیا متری در تکرار اندازه گیری دو آزمون گر در حرکات سوپیناسیون و پروناسیون بود.

روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه مقطعی، تحلیلی است. جامعه مورد مطالعه ۱۲ نفر دانشجوی سالم پسر بوده اند. در این مطالعه اندازه گیری گونیامتری برای ارزیابی سوپیناسیون و پروناسیون ساعد در دست غالب و توسط دو نفر فیزیوتراپیست اندازه گیری شد. برای اندازه گیری، آزمون شوندگان در وضعیت طاق باز قرار می­گرفتند. داده ها پس از جمع آوری در نرم افزار SPSS وارد شده و میانگین و انحراف معیار متغیر محاسبه گردید. میزان همبستگی آزمونگران و تفاوت نتایج تعیین گردید.

یافته­ ها: ضریب همبستگی بین نتایج حاصله از تست های دو آزمونگر در حرکت سوپیناسیون برابر ۹۳۱/۰ و در حرکت پروناسیون برابر ۸۷۵/۰ بوده است. این نتایج نشان دادند که در دو حالت مذکور میزان همبستگی بین دو آزمونگر بالاست همچنین این همبستگی درحرکت سوپیناسیون بالاتر از حرکت پروناسیون بوده است. 

نتیجه گیری:  نتایج نشان داد که اندازه گیری گونیامتری در حرکات پروناسیون و سوپیناسیون بین دو آزمونگراز پایایی بالایی برخوردار است. و میزان پایایی Supination اندکی بالاتر از Pronation است.

---

زمینه و هدف: مطالعۀ حاضر به منظور بررسی ارتباط سفتی عضلات رکتوس فموریس و همسترینگ با درد قدامی زانو انجام گردید تا بر اساس آن سفتی عضلانی به عنوان یک پارامتر بالینی مهم در فرآیند ارزیابی و درمان مورد استفاده قرار گیرد.

روش بررسی:در این مطالعۀ غیرتجربی و مورد-شاهدی،۲۰ فرد مبتلا به درد قدامی زانو با نمونه گیری ساده و در دسترس و ۲۰ فرد سالم با روش جورکردن با بیماران، انتخاب و سفتی بخشهای پروگزیمال و دیستال عضلات رکتوس فموریس و همسترینگ آنها بوسیلۀ دستگاه داینامومتر بیودکس اندازه گیری شد.همچنین حداکثر گشتاور کانسنتریک حرکات فلکشن و اکستنشن ران و زانو به عنوان قدرت این عضلات در دو گروه بیمار و سالم مقایسه و با استفاده از آزمون های تی مستقل و تحلیل همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته­ ها: درد قدامی زانو با سفتی سر پروگزیمال عضلات رکتوس فموریس(۳۲۰/۰P=)و همسترینگ(۱۲۵/۰P=)ارتباط معنا دار نداشت ولی درد قدامی زانو با سفتی سر دیستال عضلات رکتوس فموریس و همسترینگ تفاوت معنی دار داشت(۰۰۱/۰>P). رابطۀ درد قدامی زانو با قدرت این عضلات معنادار بود  (۰۰۱/۰>P). همبستگی معنا داری بین قدرت و سفتی عضلات رکتوس فموریس(۳۵۶/۰P=) و همسترینگ(۶۴۳/۰P=) در افراد مبتلا به درد قدامی زانو مشاهده نشد ولی در افراد سالم همبستگی معنی داری مشاهده شد(۰۰۱/۰>P).

نتیجه­ گیری: در افراد مبتلا به درد قدامی زانو سفتی بخش دیستال عضلات رکتوس فموریس و همسترینگ افزایش یافته، قدرت عضلانی کاهش می یابد. افزایش قدرت در افراد سالم همراه با افزایش سفتی می باشد ولی در بیماران این رابطه وجود ندارد. همچنین شاید بتوان گفت عضلات رکتوس فموریس و همسترینگ دارای بخش­های عصبی- عضلانی مختلفی می باشند.

---

زمینه و هدف: استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفصلی بزرگسالان سرتاسر جهان است و سهم زیادی در ایجاد ناتوانی در سالمندان دارد. بیماران مبتلا به استئوآرتریت پیشرفته زانو معمولا از درد و ناتوانی شدید عملکردی شکایت دارند. در این بیماران درمان های محافظه کارانه اغلب با نتایج ضعیفی در کاهش درد و بهبود عملکرد همراه می باشد. در این پژوهش، اثرات کشش مکانیکی مفصلی بر میزان درد، تورم، دامنه حرکتی و توانایی عملکردی بیماران مبتلا به استئوآرتریت پیشرفته زانو مورد بررسی قرار گرفته است.

روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، ۴۰ بیمار زن مبتلا به استئوآرتریت درجه ۳و ۴ کلگرن و لارنس بطور تصادفی در دو گروه درمان رایج فیزیوتراپی با و بدون اعمال کشش مفصلی انتخاب و تحت درمان قرار گرفتند. ظرفیت عملکردی و درد به ترتیب بوسیله آزمون مسافت راه رفتن شش دقیقه ای و Visual Analog Scale مورد ارزیابی قرار گرفت. از گونیامتر برای اندازه گیری دامنه حرکتی استفاده شد. ادم زانو نیز به وسیله متر نواری اندازه گیری شد.

یافته‌ها: درمان رایج همراه با اعمال کشش نسبت به درمان رایج فیزیوتراپی به طور معنی داری سبب کاهش بیشتر درد(۰۱/۰>P) وافزایش بیشتر توانایی عملکردی بیماران (۰۵/۰>p) گردید.

نتیجه گیری: درمان رایج همراه با اعمال کشش اثرات بهتری نسبت به درمان رایج فیزیوتراپی دارد.

---

زمینه و هدف: پیچ خوردگی مچ پا یک آسیب­های شایع در میان ورزشکاران است. علیرغم تحقیقات علمی پایه­ای و کلینیکی بسیار زیادی که انجام شده است، باز هم میزان پیچ خوردگی مجدد مچ پا بالا است. از آنجا که دلایل پبچ خوردگی مجدد معلوم نیست، درمانهای توان بخشی هم با مشکلات زیادی مواجه می­شوند. یکی ا ز روش­های درمانی که امروزه برای این عارضه مورد توجه قرار گرفته است استفاده از نواربندی کینزیولوژیک ( kinesio taping ) است. در این مطالعه، اثر سه روش نواربندی کینزیولوژیک بر بهبود عملکرد ورزشکاران مبتلا به پیچ خوردگی مزمن مچ پا بررسی شد.

روش بررسی: ۳۰ ورزشکار مرد فوتبالیست و فوتسالیست مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا در این مطالعه شرکت کردند. نواربندی در سه نوبت مجزا با سه روش برای این افراد چسبانده شد و تأثیر کوتاه مدت آن بر عملکرد اندام تحتانی از طریق دو تست تعادل ستاره­ای و لی لی کردن به روش ۸ بررسی شد.

یافته ها: در نواربندی با هدف اصلاح عملکرد و مکانیک، عملکرد ورزشکاران به طور معناداری افزایش یافت (۰,۰۰ = P ). اما در روش اصلاح لیگامانی تاندونی اختلاف معنی داری دیده نشد(۰.۰۵ ≤ P ).

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد دو روش اصلاح عملکرد و مکانیک تأثیر قابل توجهی در بهبود عملکرد ورزشکاران فوتبالیست و فوتسالیست با پیچ خوردگی مزمن مچ پا دارد، در حالیکه روش اصلاحی لیگامانی- تاندونی تغییر قابل توجهی در عملکرد این ورزشکاران ایجاد نمی کن د .

کلیدواژه­ها: بی ثباتی مزمن مچ پا، نوار بندی، تست­های عملکردی

---

زمینه و هدف: مروری بر مقالات حاکی از تغییر میزان مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در زانوهای دچار پارگی رباط صلیبی قدامی می باشد ولی نحوه دقیق آن در زانوهای این افراد مشخص نمی باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای میزان این نیرو در زانوی دچار پارگی کامل رباط صلیبی قدامی و زانوی بظاهر سالم این افراد از هر دو نوع کوپر و غیر کوپر و مقایسه آنها با افراد نرمال می باشد.

روش بررسی : در این مطالعه نیمه تجربی، ۱۶ بیمار دچار پارگی کامل و یکطرفه رباط صلیبی قدامی (۸ نفر کوپر و ۸ نفر غیر کوپر) و نیز ۱۶ فرد سالم (۸ نفر همگن با کوپر ها و ۸ نفر همگن با غیر کوپر ها) بعنوان گروه کنترل تحت مطالعه قرار گرفتند. کلیه نمونه ها با پای برهنه و با سرعت دلخواه و در یک مسیر ۶ متری از روی صفحه دستگاه پدوباروگراف مدل زیریس عبور کردند. نمونه ها طوری عبور کردند که یکبار پای سالم و دفعه دیگر پای صدمه دیده روی صفحه پدوباروگراف قرار گیرد. افراد سالم نیز طوری عبور کردند که پای همگن شده با پای نمونه ها بر روی صفحه دستگاه قرار گیرد. تستها آنقدر تکرار شد تا از هر نمونه ۵ تست صحیح بدست آید. معیارهای مورد بررسی در این مطالعه شامل حداکثر نیروی F_۱Z, F_۲Z, F_۳Z در مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین و نیز زمان طی شده تا این اجزاء و نیز کل زمان استانس پای مورد تست بود.

یافته ها : نتایج تحقیق حاکی از کاهش معنی دار جزء F۱ مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین فقط در افراد غیرکوپر بود. (۰۰۸/۰= P ) در مورد زمان رسیدن به حداکثر اجزاء مولفه عمودی زمین، هیچ تفاوتی بین افراد سالم و بیمار و نیز بین پاهای دچار پارگی رباط و پاهای بظاهر سالم دیده نشد (۰۵/۰ < P ) ولی زمان استانس در افراد غیر کوپر بطور معنی داری نسبت به افراد کوپر افزایش داشت (۰۰۵/۰= P ).

نتیجه گیری: کاهش جزء نیروی F_۱Z در مولفه عمودی عکس العمل زمین که در اولین مرحله از تماس پا با زمین رخ می دهد بهمراه افزایش زمان استانس

آنهم فقط در افراد غیرکوپر حاکی از عدم اتخاذ استراتژی مناسب این بیماران برای تحمل فشار زیاد در مرحله ابتدای راه رفتن و تحمل وزن می باشد. در حالیکه افراد کوپر با اتخاذ استراتژیهای دیگری توانستند خود را با نیروی مرحله ابتدای راه رفتن تطبیق داده و تقزیباٌ شبیه افراد نرمال تحمل وزن نمایند.

کلید واژه ها : مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین، زمان رسیدن به مولفه های نیروی عمودی عکس العمل زمین، ، افراد کوپر و غیر کوپر دچار پارگی رباط صلیبی قدامی، سیستم پدوباروگراف

---

زمینه و هدف: لکنت یک اختلال چند وجهی است که کنترل حرکتی و عملکرد زبانی را درگیر می‌کند و نوعاً تغییرات نگرشی را نیز به همراه دارد. لذا به نظر می‌رسد که بررسی رابطه‌ی بین دو بخش ظاهری (شدت) و پنهان (نگرش ارتباطی) لکنت ضروری به نظر می‌رسد. هدف این تحقیق نیز بررسی رابطه‌ی بین شدت لکنت و نگرش ارتباطی افراد با لکنت بزرگسال می‌باشد.

روش بررسی: مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر بر روی ۵۶ فرد بزرگسال با لکنت انجام شد. برای جمع‌آوری داده‌ها از آزمایه تعیین شدت لکنت Stuttering Severity Instrument-۳: SSI-۳ در موقعیت گفتاری خواندن شفاهی "متن ۲۰۰ کلمه­ای (۴۴۸هجایی)" و آزمون ارزیابی جامع تجربه فرد از لکنت بزرگسالان OASES-A Overall Assessment of the Speaker's Experience of Stuttering-Adult: برای بررسی نگرش ارتباطی، استفاده شد. از ضریب همبستگی اسپیرمن جهت آزمون وجود ارتباط بین شدت لکنت با نگرش ارتباطی و آزمون غیرپارامتری من­ویتنی بین سابقه درمان لکنت با شدت لکنت و نگرش ارتباطی استفاده گردید.

یافته‌ها: پس از بررسی‌های آماری، همبستگی معنی‌داری بین شدت لکنت با نگرش ارتباطی مشاهده نشد(۱۴/۰ <P). بین سن با نگرش ارتباطی (۰۵/۰ &ge;P) و سابقه درمان با شدت لکنت (۰۰۱/۰>P) همبستگی معنی‌داری مشاهده شد. همچنین از لحاظ آماری بین شدت لکنت با سن(۱۳/۰<P) و نیز بین نگرش ارتباطی با سابقه درمان(۷/۰<P)، رابطه­ی معنی‌داری  مشاهده نشد.

نتیجه‌گیری: یافته ها حاکی از این است که بین شدت لکنت و نگرش ارتباطی تفاوت معنی­داری وجود نداشت. از طرفی چون در افرادی که سابقه درمان داشته­اند، شدت لکنت کاهش یافته بود ولی نگرش ارتباطی خیر، پیشنهاد می­شود که جنبه نگرش ارتباطی نیز در درمان مورد توجه قرار بگیرد.

کلیدواژه‌ها: لکنت، پروتکل ارزیابی شدت لکنت، نگرش ارتباطی ، پروتکل ارزیابی جامع تجربه فرد از لکنت