روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی آینده نگر،۴۴ بیمار ۴۰ تا ۶۰ ساله (میانگین ۹۵/۵۲ و انحراف معیار ۰۲/۶) مرد و زن (۲۸ مرد و ۱۶ زن) در فاز ۲ بازتوانی جامع قلبی مرکز قلب تهران شرکت کردند. برای ارزیابی بیماران قبل، پس از بازتوانی و ۳ ماه پس از پایان بازتوانی قلبی، از پرسشنامه کیفیت زندگی SF-۳۶ استفاده شد. اطلاعات بدست آمده از بیماران قبل، پس از بازتوانی و در زمان پیگیری با مقادیر مربوط به افراد با سن مشابه در جامعه (۸۸۲  فرد با دامنه سنی ۴۵ تا ۶۵ سال) مقایسه شد.

یافته ها: یافته ها نشان داد که قبل از شروع بازتوانی، در ۷ شاخص کیفیت زندگی نمرات بیماران کمتر از افراد جامعه (۰۵/۰P≤) بود. پس از بازتوانی در تمام شاخص های کیفیت زندگی نمرات بیماران نسبت به افراد جامعه بهبود قابل توجهی یافت (۰۰۵/۰P≤). بهبود شاخصهای کیفیت زندگی در بیماران تا ۳ ماه پس از بازتوانی دیده شد.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشانگر این بود که استفاده از مداخلات درمانی فیزیکی و روانی جزء روش های کلیدی در پیشگیری و یا کاهش اثرات منفی ایجاد شده در کیفیت زندگی ناشی از اعمال جراحی بایپس عروق کرونر قلبی است.