زمینه و هدف: کوتاهی عضلانی که یکی‌از مشکلات شایع عضلانی- اسکلتی است، ممکن‌است به‌دنبال صدمات یا کم تحرکی و سفتی بافت همبند بوجود آمده ‌و موجب بروز علایم کلینیکی گردد. عضله همسترینگ عضله‌ای است‌که در فعالیت­های ورزشی بطور شایع آسیب می­بیند و نتایج اکثر مطالعات حاکی از این است که کاهش خاصیت انعطاف پذیری و کوتاهی این عضله موجب آسیب اندام تحتانی می­شود. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی تاثیر تکنیک­های آزادسازی مایوفاشیال و تکنیک­های انرژی عضلانی بر افزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ می­باشد.

روش بررسی: ۲۴ فرد غیر ورزشکار سالم در دامنه سنی ۳۶-۲۱ سال(۴/۵±۱۲/۲۶= انحراف معیار±میانگین ) پس از ارزیابی به طور تصادفی در دو گروه درمانی قرارگرفتند . برای گروه یک از تکنیک­های آزاد سازی مایوفاشیال و برای گروه دوم ازتکنیک­های انرژی عضلانی استفاده شد. در هر دو گروه قبل و بلافاصله پس از درمان، دامنه حرکتی پاسیو مفصل زانو توسط گونیامتر دیجیتال اندازه­گیری گردید.

یافته­ها: نتایج افزایش معناداری را در دامنه حرکتی  پاسیو مفصل زانو، بلافاصله پس از اجرای هر دو تکنیک نسبت به قبل از آن نشان دادند (۰۰۱/۰P<). میزان افزایش حرکت اکستنشن زانو در گروه یک بیش از گروه دوم بود (۰۲۳/۰P=)

نتیجه­گیری: تکنیک­های آزاد سازی مایوفاشیال ‌و تکنیکهای انرژی عضلانی می‌توانند موجب افزایش انعطاف‌پذیری عضله همسترینگ شوند اما در این مطالعه تکنیک­های آزاد سازی مایوفاشیال در افزایش طول عضله همسترینگ موثرتر بودند.

کلید واژه ها: انعطاف پذیری، تکنیک­های انرژی عضلانی، تکنیک­های آزادسازی مایوفاشیال، عضله همسترینگ.