زمینه و هدف: از آن جا که برخی بیماران مبتلا به سکتۀ نیمکرۀ چپ هر دوی کنش پریشی دهانی و کلامی را باهم نشان می هند ولی برخی دیگر فقط یکی از آنها را نشان می دهند یا هیچ کدام را ظاهر نمی کنند، مطالعه حاضر با هدف بررسی شدت و رابطه کنش پریشی دهانی و کلامی در بیماران مبتلا به سکته مغزی نیمکره چپ صورت گرفته است.
روش بررسی: در این پژوهش توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی 20 بیمار بزرگسال مبتلا به سکته ی مغزی نیمکره چپ نوع ایسکمی شامل 12 مرد و 8 زن با دامنه سنی 35 تا 73 سال (9/11 ± 68/60) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند . آزمون کنش پریشی دهانی جهت بررسی تقلید جسچرهای دهانی استفاده شد و میزان کنش پریشی گفتاری با یک تکلیف تولید گفتار سنجیده شد. داده ها با روش آزمون ها ی ناپارامتری من ویتنی، کروسکال – والیس و تحلیل همبستگی پیرسون/ اسپیرمن بررسی شدند.
یافته ها: چهار نفر کنش پریشی دهانی غالب داشتند، دوازده نفر کنش پریشی کلامی غالب و 4 نفر هر دو نوع کنش پریشی را با شدت های یکسان نشان دادند. همبستگی معنی داری بین کنش پریشی دهانی و کلامی وجود نداشت (899/0 P = ).
نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق به نظر می رسد که الگوی هم رویدادی پیشبینیپذیری بین دو نوع کنش پریشی دهانی و کلامی وجود ندارد. علیرغم نوع ضایعه ی ایسکمی که منجر به آسیب مناطق عصبی مجاور می شود، نیمی از بیماران بین کنش پریشی دهانی و کلامی گسیختگی نشان دادند. این گسیختگی را می توان از شواهد یک مدل پیمانه ای تکلیف- ویژه در نظر گرفت که کنترل حرکات دهانی غیر کلامی را مستقل از کنترل حرکتی گفتار در نظر می گیرد.
کلید واژه ها: کنش پریشی، کنش پریشی دهانی، کنش پریشی کلامی، کنش پریشی دهانی غالب، کنش پریشی کلامی غالب
