زمینه و هدف : یکی از بارزترین مشخصه­های کودکان مبتلا به اوتیسم وجود اشکال در ویژگی­های زبانی است. هدف مقاله حاضر،بررسی برخی از ویژگی­های زبانی کودکان مبتلا به اوتیسم و مقایسه آنها با کودکان سالم در زبان فارسی می­باشد.

روش بررسی : با ضبط گفتار ۲۰ کودک دختر و پسر هفت تا یازده ساله مبتلا به اوتیسم، ویژگی­هایآوایی- واجی و صرفی­-نحوی آنها با ویژگی­های مشابه ۲۰ کودک سالم همسن آنها مقایسه شد.داده­ها با استفاده از آزمون دقیق فیشر در نرم­افزار SPSS نسخه ۱۸ پردازش شدند .

یافته­ها : حذف همخوان­ها، جابه­جایی همخوان­ها، عدم کاربرد تکیه در هجای مناسب، آهنگ کلام غیر­معمول، عدم کاربرد صحیح زمان دستوری،عدم کاربرد یا کاربرد اشتباه حروف اضافه،اشکال در جمع بستن اسم­ها، عدم کاربرد جملات مرکب در کودکان مبتلا به اوتیسم و سالم تفاوت معناداری داشت(۰۵/۰ (p< ؛ درحالیکه در درج آوا، فرایند قلب، عدم وجود تطابق میان فاعل و فعل، اشکال در منفی کردن افعال و اشکال در کاربرد صفات اشاره بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت(۰۵/۰ p> ).

نتیجه­گیری :کودکان مبتلا به اوتیسم، در زمینه­های آوایی-واجی و صرفی-نحوی با مشکلات بیشتری نسبت به کودکان سالم همسن خود روبه­رو هستند، و نیاز است با برنامه­های آموزشی مناسب سعی شود این مشکلات هرچه کمتر شوند.

کلید واژه­ها : کودکان اوتیسم، کودکان سالم، ویژگی­های آوایی-واجی، ویژگی­های صرفی-نحوی