زمینه وهدف: شانه دردناک اختلالی شایع پس از سکته مغزی است که شیوع آن در مطالعات گوناگون از ۴۸% تا ۸۴% می‌باشد. ا ین اختلال توانایی بیمار را برای دستیابی به عملکرد مناسب محدود می‌سازد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط شانه دردناک با اختلالات عصبی‌ عضلانی ‌اسکلتی شانه در مبتلایان به سکته مغزی می‌باشد.

روش بررسی: این پژوهش به روش مشاهده ای – تحلیلی بر روی ۵۰ بیمار سکته مغزی صورت گرفت. زمان سپری شده از سکته مغزی این بیماران ۲۸ روز بود. نیمه دررفتگی شانه با گرافی قدامی- خلفی ( A-P ) شانه ، اسپاستیسیت ه عضلات شانه با مقیاس دو بار اصلاح شده اشورث (Modified Modified ( Ashworth Sacle :MMAS و اختلالات بافت نرم با تستهای ارتوپدی مورد ارزیابی قرار گرفت.

یافته‌ها : شانه دردناک در۵۶% بیماران یافت شد. نیمه دررفتگی شانه در ۸۵ % ( ۰۰۱/۰= P )، تاندونیت سوپرااسپیناتوس در ۷۲% (۰۰۰/۰= P )، تاندونیت بایسپس در ۶۵% (۰۰۰/۰= P ) و درگیری مفصل آکرومیوکلاویکولار در ۲/۱۴% (۰۰۸/۰= P )، اسپاستیسیته (عضلات فلکسورآرنج در ۷/۱۰% (۱۰۲/۰= P )، اداکتور شانه در ۱/۷% (۰۵۵/۰= P ) و چرخاننده‌های داخلی شانه در ۱/۷% (۰۵۵/۰= P )) و سندروم شانه- دست در ۲/۱۴% (۰۵۵/۰= P ) بیماران با شانه دردناک مثبت بود. بنابراین رابطه معنی‌داری میان شانه دردناک با نیمه دررفتگی شانه و آسیبهای بافت نرم یافت شد.

نتیجه‌گیری : نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد شانه دردناک اختلالی چند عاملی و شایع پس از سکته مغزی می‌باشد و تنها یک علّت در پیدایش آن نقش ندارد. پیشگیری از بروز شانه دردناک و انجام فیزیوتراپی مناسب در صورت بروز این اختلال می‌توانند در کاهش ناتوانی پس از سکته مغزی نقش داشته باشند.

کلید واژه‌ها : سکته مغزی، شانه دردناک، نیمه دررفتگی، تون عضلانی، سندروم شانه- دست